Αν είναι να σε κάνει μια χαψιά η γκαντεμιά, δεν εξαιρεί τις καλές μέρες, εν προκειμένω το Σάββατο. Αρχίζει να σε φέρνει βόλτα απ’ το πρωί, με μικρά πειράγματα, ένα πίσω απ’ το άλλο. Το καταλαβαίνεις, αλλά λες όπου να’ ναι θα πάρει τέλος. Όπως οι πονόδοντοι.

Έχετε δει φαντάζομαι τους δρομείς αποστάσεων που τρώνε το πρώτο σπρώξιμο στο ένα χιλιόμετρο, στέκονται και συνεχίζουν, τρώνε το επόμενο στο τρίτο χιλιόμετρο, το μεθεπόμενο στο πέμπτο και κάποτε μοιραία τρώνε και το τελειωτικό, βγαίνουν πάνω στα προστατευτικά κιγκλιδώματα, πέφτουν στα γόνατα, βάζουν τα χέρια στο πρόσωπο και ξεσπάνε σε κλάματα. Είναι το γαμώτο, να έχεις σταθεί όρθιος σε όλες και να μη μπορείς να αντέξεις πιθανώς την τελευταία αναποδιά. Σε μένα συνέβη κατά τις επτά το απόγευμα.

Βγήκα για να ισορροπήσω. Είναι κλασική διαφυγή για όλα τα ζώδια της Γης, για την οποιαδήποτε περίπτωση που απορείτε το γράφω. Μέχρι κέντρο Αθήνα ήμουν μες στη μούγκα, με τη γλώσσα κόμπο.

Είχαμε αποφασίσει με μικρή παρέα, αρκούντως ευχάριστη και ποντάριζα σε αυτό, να πάμε να δούμε την «Πηγή της Ζωής», τη νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι. Τα νέα έφτασαν μέσω κινητού «είναι φουλ, δεν υπάρχουν εισιτήρια!». Σα να λέμε πάρε να ‘χεις! Ούτε τις πλέον αποθεωτικές κριτικές είχε πάρει, ούτε κάτι άλλο τρελό ενείχε η περίπτωση. Βέβαια, τον Αρονόφσκι ο Έλληνας τον αγαπάει, αυτό είναι μια αλήθεια που δε μου ήρθε αμέσως. Και βέβαια, επίσης, είχε το εξαιρετικό soundtrack του Clint Mansell, ήταν επόμενο να υπάρχουν πολλοί που όταν βγήκαν από κείνο το ευφάνταστο, υποβρύχιο μουσικό ταξίδι να θέλησαν να δουν και τις εικόνες. Κι εγώ από εκεί είχα ορμήσει, εξάλλου.

Η συνέχεια πήγε ευθεία. Λίγο φαγητό, ποτάκια, μπόλικη κουβέντα, μόλις σας περιέγραψα τα συστατικά ενός ενδυναμωτικού της σειράς plus που επαναφέρει επιτυχώς τα εσωτερικά ζουμιά στις σωστές αναλογίες.

Κυριακή πρωί είχα μονάχα κάποια κατάλοιπα πονοκεφάλου. Ξέρετε, από αυτά που σε κάνουν να αναθεματίζεις που το κεφάλι σου είναι ψηλότερα από κάθε άλλο μέρος του σώματός σου.

Ξεφύλλισα με τον πρωινό καφέ και το καινούργιο “Heteron 1/2”. Το είχα γνωρίσει με το πρώτο του τεύχος πέρυσι μέρες πασχαλινές και μ’ άρεσε, είχε ένα φρέσκο αέρα. Τους το είχα γράψει, τότε. Το δεύτερο τεύχος που ακολούθησε με έκανε να κάτσω λίγο στα αβγά μου, αλλά με αυτό εδώ, το τρίτο, καλά κάνω κι αναθαρρεύω, έχει περιεχόμενο.

Τελικά, είναι κάτι ακρογωνιαίο να έχουν τα πράματα και οι σχέσεις σαφές, κατανοητό, ξεκάθαρο περιεχόμενο. Είναι ο μόνος δρόμος για να έχει κι ίδια η ζωή. Στην «αλαλούμ» πλευρά, στο κλουβί, με την πλάτη μονίμως κολλημένη στα κάγκελα και το στόμα στεγνό από σάλιο, και το ρολόι του χρόνου ακόμα είναι λες κι έχει μείνει από μπαταρίες…

Υ.Γ. Την φωτογραφία την τράβηξα από το http://holowitz.com, το εξαιρετικό φωτογραφικό site των Jack και Nancy Holowitz.

Πάνος Πανότας