Δεν πιστεύω να περιμένετε καμιά ενδιαφέρουσα αποκάλυψη (κανένας δεν έκανε άλλωστε). Ο Κάζης το ξεκίνησε καλά με τα πήγαινε-έλα στην Istanbul. Νόμιζα ότι θα είχε γκόμενα την κόρη του Μπακλαβατζίογλου. Τελικά κατέληξε σε μυδοπίλαφα και τουρκική ροκ. Μας κοπάνησε και φωτό με τους 3 κούκλους του να μας φύγει κάθε πονηρή ιδέα…

Φίλε Σκουζ σε συγχωρώ για τον τάκο, και σου αφιερώνω το ‘Count to Five’ των Times, που μάλλον σου αρέσει, και που τελειώνει έτσι… “one, two, three, four, five”:

Πιτσιρικάς ήμουν παιδί για υιοθεσία. Κυκλοφορούσα στη γειτονιά ξυπόλητος, μόνο με ένα σορτσάκι (τα άλλα παιδάκια με φωνάζανε Ταρζάν), μου είχε ανοίξει τρίκυκλο το κεφάλι (ο τρικυκλάς εξαφανίστηκε, δεν νομίζω πάντως να ήταν ο Γκοτζαμάνης), είχα κρεμαστεί από το αυτί από κάτι σύρματα (φυσικά το αυτί σκίστηκε και έτρεχαν να με ράψουν) και γενικώς είχα γυρίσει κάμποσα νοσοκομεία λόγω ατυχημάτων. Φοβάμαι ότι από το γιο μου θα το βρω.

Στο Δημοτικό ήμουν super μαθητής, αν και μέρος της ημέρας το περνούσα εκτός τάξης λόγω τιμωρίας. Θυμάμαι ότι ήμασταν 3 σειρές θρανία. Μια αγόρια, μια κορίτσια και μια mixed. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη ήταν ότι αν όλη η σειρά των αγοριών έκανε φασαρία, η δασκάλα πετούσε όλη τη σειρά έξω. Απαραίτητο ήταν να “τιμωρηθεί” και ο Λάμπρος, γιατί ήταν ο χοντρός της τάξης και βγαίνοντας έκρυβε τη μπάλα πίσω από την πλάτη του.

Κάπου στα 18-19 είχα αφήσει μούσι. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε σε πολιτική νεολαία είχα γραφτεί, ούτε στο φεστιβάλ κινηματογράφου πήγαινα. Υπήρχε ένα κενό μεταξύ κάτω χείλους και πηγουνιού (στο σημείο Zappa-μούσι για να καταλάβετε οι μουσικόφιλοι). Ήμουν κάτι ανάμεσα σε γαμώ το διάολό μου και Ισλανδό ψαρά.

Στο πανεπιστήμιο μαζί με τους κολλητούς μου κοπρόσκυλα Γάκη, Μπακάλη είχαμε διαγωνισμό στις εξετάσεις ποιος θα δώσει την κόλλα πρώτος (λευκή εννοείται). Πηγαίναμε σχεδόν ή τελείως αδιάβαστοι με στόχο “μπας και” ή “να πάρουμε τα θέματα”. Όταν εμφανιζόταν κανα καινούργιο φυντάνι και έσπαγε την τριάδα των μεταλλίων, τον κοιτούσαμε με απορία και ελαφρύ εκνευρισμό. Σε ένα μάθημα που νομίζω το έλεγαν “φυσικές διεργασίες” είχα κάνει παγκόσμιο ρεκόρ (ελάχιστα δευτερόλεπτα). Ήμουν πρώτο θρανίο, από τα πρώτα θέματα που διάβασα και που έπιαναν 6 μονάδες δεν μπορούσα να διεκδικήσω ούτε μισή, οπότε σηκώθηκα κι έφυγα. Οι άλλοι ποτέ δεν μου το αναγνώρισαν γιατί έλεγαν ότι έκλεψα. (Ισχυρίστηκαν ότι σηκώθηκα και έφυγα χωρίς να διαβάσω καθόλου τα θέματα).

Στο γράψιμο δεν είμαι και μεγάλο ταλέντο, στη χημεία / χημική μηχανική ούτε, αλλά την πρέφα και στο μπουρλότο (και παραλλαγές αυτού, vido) είμαι άσσος. Επισυνάπτεται document από καφενείο, που είχε σκανάρει ο Φ για να το στείλει στον Κ να ζηλέψει. Ο Κ είχε διοριστεί στην Κρήτη και δεν μπορούσε να παίξει. Πρόκειται για σπάνιο ντοκουμέντο (ή προϊόν φωτομοντάζ), γιατί όπως βλέπετε φέρομαι ως χαμένος.

Για να δούμε, υπάρχει τελικά αυτή η Διοτίμα;

Θανάσης Παπαδόπουλος