Όταν πας να ξεπαρκάρεις και βλέπεις ένα χαρτί πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου είναι δύο οι περιπτώσεις: α) ότι σού έχουν αφήσει ένα διαφημιστικό ή β) ότι σού έχουν κόψει κλήση. Τώρα, όταν έχεις παρκάρει ακριβώς κάτω από το στρογγυλό μπλε σήμα με τις κόκκινες διαγώνιους και είσαι συγχρόνως και με τις δύο ρόδες καβαλημένες πάνω στο πεζοδρόμιο, τότε οι πιθανότητες του (β) είναι λογικά πολλαπλάσιες από αυτές του (α). Είδα, λοιπόν, το χαρτί από λίγα μέτρα μακριά, και σαν αστραπή πέρασαν από το μυαλό μου οι ακόλουθες σκέψεις: i) γαμώτο, δεν είναι εποχή για έξοδα τώρα, ii) μήπως είναι από αυτές τις κλήσεις που σβήνονται αν πας και κλαφτείς λιγάκι;, iii) μήπως είναι από αυτές τις κλήσεις που αν δεν τις πληρώσεις δε γίνεται τίποτα;, iv) μήπως πρέπει να διαμαρτυρηθώ; Είναι ολοφάνερο ότι το σήμα που απαγορεύει το παρκάρισμα έχει τοποθετηθεί σε λάθος σημείο, και v) αυτός πίσω μου γιατί δεν έχει πάρει κι αυτός;!

Πήρα, λοιπόν, το χαρτί στα χέρια μου, το κοίταξα με ένα μείγμα φόβου/ θυμού/ απογοήτευσης/ θλίψης, και το μάτι μου έπεσε αμέσως στο νουμεράκι. 34,50. Ευρώ. Οι σκέψεις: i) φθηνά τη γλίτωσα, ii) δεν είχανε πει θα αυξήσουν τα πρόστιμα;, iii) εντάξει, δεν τα βρίσκω και στο δρόμο, θα μπορούσα να αγοράσω 2 cds με αυτά τα λεφτά, iv) …κι αν πάω και στις προσφορές του Metropolis, 5 cds, και v) αυτός πίσω μου γιατί δεν πήρε κι αυτός;!...

Το μάτι μου όμως, έπεσε και σε κάτι άλλο πάνω στην κλήση. Ήταν η λέξη «σύσταση», με bold κεφαλαία κεντραρισμένα, στη μέση του χαρτιού. Τι σύσταση; Συμμορίας; Μα εγώ είχα πάει μόνο για καφέ με τον Παπαδόπουλο, τον Πανότα και τον Ξαγά (συμμορία κι αυτή, δε λέω, αλλά όχι αξιόποινη). Και ξαναδιάβασα το χαρτί. Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Περίπου σαν όταν είχα μάθει από ένα sms του φίλου μου του Μάνου μέσα στο μετρό ότι είχαν διαλυθεί οι Suede (και δεν μπορούσα να βγω να πάρω αέρα), ή σαν πριν από κανένα δίμηνο που ο Patrick Duff μάς μπινελίκωσε στο «Aν» Club επειδή μιλάγαμε και του χαλάγαμε την ατμόσφαιρα.

«Φίλε οδηγέ», ξεκίναγε η κλήση, «γεια σας». Το ξεκίνημα με συνεπήρε. Αυτό δεν έμοιαζε με κλήση. Ήταν σαν ένα σχεδόν ερωτικό γράμμα. Από κάποιον/κάποια που με θεωρεί φίλο του/της (αν είχα myspace, θα νόμιζα ότι με ξέρουν από εκεί). Και τον/την απογοήτευσα παρκάροντας παράνομα. Και το παράπονό του/της ξεχείλιζε από κάθε γραμμή του γράμματος που μού άφησε στο αυτοκίνητο. Η συνέχεια ήταν αφοπλιστική: «Γνωρίζετε ότι έχετε σταθμεύσει το όχημά σας σε χώρο μη επιτρεπόμενο». Τώρα, τι να απαντήσεις σε αυτό; Ότι μπέρδεψες τα σήματα και νόμιζες ότι ο μπλε κύκλος με τις κόκκινες διαγώνιους σημαίνει απαγορεύεται η αναστροφή; Ή ότι δεν κατάλαβες που καβάλησες πεζοδρόμιο; Έπειτα, ήταν και η όλη ευγένεια της επιστολής. Σε έκανε να μην έχεις παρά να παραδεχτείς «ναι, γαμώτο, πάρκαρα παράνομα με πλήρη συνείδηση του τι έκανα», με φάτσα με κόκκινα μάγουλα, σαν το πεντάχρονο που συνειδητοποιεί ότι είναι πασαλειμμένο με σοκολάτα, και δεν ωφελεί πια να ισχυρίζεται ότι δεν άδειασε εκείνο το βαζάκι με τη Μερέντα.

Για να μην σας κουράζω, σας παραθέτω τα υπόλοιπα highlights: «Για την παράβαση που έχετε κάνει θα μπορούσαμε να επιβάλλουμε το προβλεπόμενο πρόστιμο Ευρώ 34,50», έλεγε το χαρτί, «εμείς σήμερα περιοριζόμαστε σε μια απλή ΣΥΣΤΑΣΗ» (εδώ κόλλαγε η σύσταση). Μετάφραση: Εσείς μπορεί να είστε γαϊδούρι και να παρκάρετε όπου σάς καπνίσει, αλλά εμείς είμαστε ανώτεροι άνθρωποι και σάς τη χαρίζουμε, ενώ θα μάς ήταν το μόνο εύκολο να σάς πάρουμε τα 35 ωραία σας ευρώ. Συνεχίζουν, λέγοντας ότι με την επόμενη παράβαση θα αναγκαστούν να λάβουν δραστικά μέτρα (=34,50 ευρώ) και καταλήγουν ηθικοπλαστικά με μια παράγραφο που επιχειρηματολογεί υπέρ της τήρησης των κανόνων οδικής κυκλοφορίας και στάθμευσης. Σε σκλαβώνουν ή δε σε σκλαβώνουν;...

Και εννοείται ότι από τότε αγαπάω το Δήμο Ηλιούπολης, όπως, άλλωστε, και γενικότερα κάθε άνθρωπο που παραβλέπει μια ανοησία σου, έστω και ηθελημένη, και σού δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.

Τάσος Πατώκος