Για τη διοργάνωση του πρώτου αθηναϊκού πάρτυ του Mic ασχολήθηκαν κατά βάση τρία άτομα: ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος. Ο Άσχημος είμαι εγώ. Για το ποιος εκ των κυρίων Ξαγά και Πανότα είναι οι άλλοι δύο θα φανεί ενδεχομένως από τις επόμενες παραγράφους.

* Το club Decandence επιλέχτηκε ως χώρος με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Κυρίως γιατί δεν είχαμε εναλλακτικές ιδέες. Απλά τούς ρωτήσαμε, και απλά δεχτήκανε. Αυτό έγινε γύρω στα τέλη Οκτώβρη. Από τότε που κλείσαμε την ημερομηνία, είχαμε να κάνουμε τρία πράγματα: α) να ετοιμάσουμε τα cds που θα μοιράζονταν στους παρευρισκομένους, β) να βγάλουμε flyers και αφίσες και να τα μοιράσουμε και γ) να ηχογραφήσουμε ένα σποτάκι στον Rock FM για να παιχτεί την εβδομάδα του πάρτυ.

* Το (α) ήταν μια μοναχική υπόθεση με την οποία ασχολήθηκε εξ’ολοκλήρου ο κ. Ξαγάς, και την έφερε σε πέρας ηρωικά. Το cd που μοιράστηκε περιείχε 16 “κρυμμένα διαμάντια” από την εξαετία ύπαρξης του Mic, επιλεγμένα και από έναν διαφορετικό συντάκτη, καθώς και μια ακυκλοφόρητη ηχογράφηση των Savage Republic. Αν δεν ήρθατε στο πάρτυ, μην ανησυχείτε, θα υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες να αποκτήσετε το cd που θα ανακοινωθούν ελπίζουμε σύντομα!

* To (β) υλοποιήθηκε κι αυτό εύκολα, χάρη σε μια ικανότατη γραφίστρια (γεια σου Τζανιώ) και σε έναν ιδιαίτερα φιλικό τυπογράφο. Το ευαίσθητο κομμάτι της υπόθεσης ήταν ασφαλώς το θέμα της διανομής. Φανταστείτε τώρα τρεις τύπους να περιπλανιώνται στα Εξάρχεια με αφίσες και flyers στα χέρια και να προσπαθούν να συμφωνήσουν για το πού πρέπει να δώσουν τι. Παράδειγμα:

Πατώκος: «Πάμε να βάλουμε μια αφίσα στον Κάβουρα (σουβλατζίδικο στην πλατεία);»
Ξαγάς: «Ναι, καλή ιδέα.»
Πανότας: «Πάτε καλά πού θα βάλουμε αφίσα σε σουβλατζίδικο;!»
Πατώκος: «Γιατί, είναι το μόνο μέρος που θα την προσέξουν για ώρα. Όταν τρως σουβλάκι, το βλέμμα σου δεν καρφώνεται αυτόματα στον τοίχο;».
Πανότας: «Σοβαρολογείτε τώρα;»
Ξαγάς: «Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να βάλουμε στον Κάβουρα».
Πανότας: «Καλά, εγώ προχωράω για να μη σας βλέπω».

...(Μετά από λίγο)
Μια γριούλα που ήταν στον Κάβουρα: «Πολύ ωραία η αφίσα σας... μ’αρέσει!»
Μια παρόμοια θετική υποδοχή είχαμε σε όλα τα μέρη που πήγαμε...
Τελικά, οι 20 αφίσες που τυπώσαμε αποδείχτηκαν λίγες, και μετά τυπώσαμε και άλλες 20, από τις οποίες όμως οι 18 είναι ακόμα στο αυτοκίνητό μου.

* Αν θυμάμαι καλά, μέσα στο Νοέμβριο έβρεξε μονάχα μια μέρα. Ε, αυτή η μέρα ήταν εκείνη που επιλέξαμε για να πάμε στον Rock FM να ηχογραφήσουμε το σποτάκι. Επειδή κανείς από τους τρεις μας δεν έχει αυτό που λέμε «ραδιοφωνική φωνή», επιστρατεύσαμε μια συμφοιτήτριά μου, τη Λύδια, που δεν είχε ιδέα τι είναι το Mic. Kι έτσι, μια Πέμπτη απόγευμα, στριμωχτήκαμε εμείς οι τέσσερις σε ένα Peugeot 106 με προορισμό τον Rock FM.

Στα δέκα λεπτά διαδρομής θυμηθήκαμε ότι δεν ξέραμε πού πέφτει ο Rock FM και τηλεφωνήσαμε στον Παυλίδη για να μάς πει τη διεύθυνση. Στα δεκαπέντε λεπτά διαδρομής συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε γράψει το κείμενο του διαφημιστικού. Στα είκοσι λεπτά διαδρομής δεν είχαμε ακόμα αποφασίσει για το ποιο κομμάτι θα χρησιμοποιούσαμε ως «χαλί» στο σποτάκι. Κι έτσι: ο Πατώκος προσπαθεί να οδηγήσει σε δυνατή βροχή μιλώντας στο τηλέφωνο με τον Παυλίδη, ο Πανότας επιχειρεί να γράψει ένα κείμενο για το διαφημιστικό που να περιέχει πολλές φορές τη λέξη “Mic” δίνοντάς μας ταυτόχρονα σύντομα πρακτικά μαθήματα marketing, και ο Ξαγάς τρέχει στα γρήγορα το cd του Mic για να το ακούσει η Λύδια που ως πιο αντικειμενικός κριτής (δηλαδή ως άσχετη) μπορεί να αποφασίσει καλύτερα για το ποιο κομμάτι ταιριάζει στο διαφημιστικό ενός πάρτυ. Τελικά υπερτερεί το “Princess Crocodile” (Gry), το οποίο βρίσκει σύμφωνους Ξαγά και Πατώκο, αλλά ο Πανότας διαφωνεί κάθετα και προτείνει το “Pilot” των The Notwist ως «χαρακτηριστικό indie κομμάτι των nineties». (Τελικά η δημοκρατία θριάμβευσε: στο διαφημιστικό χρησιμοποιήθηκαν και τα δύο κομμάτια). Διαφωνίες είχαμε και στο κείμενο του σποτ: ο Πανότας είχε γράψει «το Mic κατεβαίνει στην Αθήνα», και επειδή αυτό χτύπαγε στους υπόλοιπους κάτι σαν «το Mic κατεβαίνει από τα γκράβαρα» θέλαμε να το αλλάξουμε, ο Πανότας να διαφωνεί, εμείς να επιμένουμε, ο ηχολήπτης του Rock FM (γεια σου Μάνο) να συμφωνεί μαζί μας, ο Πανότας να έχει πάρει ένα βλέμμα που αν μπορούσε θα μάς είχε δολοφονήσει όλους μαζί. (Τελικά το αλλάξαμε).

* Για να παραφράσω το παλιό ανέκδοτο «πόσοι Πόντιοι χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα», σάς έχω το εξής: «πόσοι συντάκτες του Mic χρειάζονται για να κάνουν ένα cd player να δουλέψει;»... Απάντηση: 7 άτομα δεν τα καταφέραμε, παρά μόνο μετά από οδηγίες μέσω τηλεφώνου με τον ιδιοκτήτη.

* Δύσκολα θα μπορέσω να περιγράψω το πάρτυ χωρίς να καταφύγω σε κλισέ, ας πω απλά ότι περάσαμε πολύ καλά, και είναι κάτι που θα το θυμόμαστε. Η φωτογραφία του Μπάμπη αναρτήθηκε δίπλα στον εκάστοτε dj, οι φίλοι του Mic μάς γέμισαν συγκίνηση με την ακτινοβολία τους, ο κ. Καραμπεάζης ανά εικοσάλεπτο είχε στο χέρι και ποτήρι διαφορετικού σχήματος με νέο ποτό, ενώ μέγιστη περσόνα όλου του πάρτυ ήταν εκείνη η κοπέλα που έπιανε την κουβέντα σε όλους και τούς έλεγε ότι μισεί το internet, χωρίς προφανώς να έχει πάρει χαμπάρι ότι πήγε στο λάθος πάρτυ.

After-party ΥΓ

Mε δεδομένο ότι για να κανονιστεί μια απλή συνάντηση για καφέ με σύνθεση πχ Πανότας – Παυλίδης – Πατώκος μπορεί να περάσει για την πλάκα ένα εξάμηνο, το ότι συναντηθήκαμε όλοι τη μεθεπόμενη ήταν κάτι σα να ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες. Ανέκαθεν ήμουν ιδιαίτερα υπερήφανος για το Mic, όχι μόνο για το περιεχόμενό του, αλλά και για τους συντάκτες του που είχα την τύχη είτε να γνωρίζω προσωπικά από αλλού, είτε που τούς γνώρισα σταδιακά χάρη στο site. Την Πέμπτη γνώρισα από κοντά και τον Θανάση, τον Χρήστο και τον Άρη. Kαι αισθάνομαι πολλές φορές πιο υπερήφανος από πριν.

Τάσος Πατώκος