Αρπάζω γρήγορα-γρήγορα το θέμα, πριν πάρετε το δέκατο τρίτο μισθό και μου ξαμοληθείτε για ψώνια στα παιχνιδάδικα, για να σας πω ότι η αγορά παιχνιδιών, που τόσο κινείται τέτοιες χρονιάρες μέρες, δεν είναι και η πιο αθώα. Η Naomi Klein στο “No Logo” της αναφέρει τόσα στοιχεία για την Walt Disney, αλλά και τον περίφημο «κόσμο της Barbie», που θα σας σηκωθούν οι τρίχες όρθιες. Ο ετήσιος τζίρος, δε, της σχετικής βιομηχανίας καταγράφεται με τόσα πολλά μηδενικά που αρκούν για να ζαλιστούμε ομαδικώς.

Τώρα, βέβαια, αν και έχω μεγαλώσει (;), ακόμη δεν έχω καταλάβει ποιοι βγάζουν περισσότερο την παιδικότητά τους δωρίζοντας παιχνίδια. Είναι, άραγε, οι μεγάλοι ή οι μικροί; Έχω και μια χρόνια αναπάντητη απορία, επίσης: όταν είναι ηλίου φαεινότερο πως κανένα παιδί δεν γεννιέται καταναλωτής τότε πώς είναι δυνατόν πριν κλείσει τα πέντε να περιμένει και να απαιτεί τόσο επιτακτικά, κάνοντας τον καταναλωτισμό ως την πιο εξακριβωμένη του συνήθεια;

Ωστόσο, όλοι πρέπει να ξέρουν ότι ο ιδεατός, ιδανικός, κατασκευασμένος κόσμος των παιχνιδιών είναι εκεί για να υποκαθιστά τον πραγματικό, δίνοντας εσφαλμένα πρότυπα. Και είναι από τη φύση του τόσο ελλιπής που σε καμία περίπτωση δεν περιμένουμε απ’ αυτόν να αναπτύξει την προσωπικότητα των πιτσιρίκων, όταν αυτή διαμορφώνεται. Εξάλλου, ειδικά για τα αγοράκια, ένα παιχνίδι που γνωρίζω ότι τους αρέσει, αλλά δεν αγοράζεται, είναι να βγαίνουν να παίξουν με το χώμα και τα χαλίκια. Σύμφωνα με έναν τρόπο που οι ρίζες του ανάγονται στα πρωταρχικά ανθρώπινα ένστικτα, στην εκδηλωμένη φύση, δηλαδή.

Παρόλα αυτά η πραγματικότητα έχει αλλιώς. Και αφού δεν αποφεύγεται πλέον καλό θα ήταν να ξέρετε εκ των προτέρων τρεις κανόνες που ίσως σας φανούν χρήσιμοι:

1) οι διαφημιστές είναι επιτυχημένοι όταν θηρεύουν. Αντισταθείτε στο ψέμα τους, θυμηθείτε την Κοκκινοσκουφίτσα.

2) αποφύγετε κάθε είδους παιχνίδια που μοιάζουν ύποπτα πως πίσω από την κατασκευή τους μπορεί και να κρύβεται αθέμιτη και καταναγκαστική παιδική εργασία.

3) προτιμήστε αυτά που είναι φτιαγμένα με φυσικά υλικά. Η χρήση του PVC, πέρα από τις τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις που εγκυμονεί, ενοχοποιείται και για σωρεία βλαβών στη υγεία των μικρών. Αν και από τον Ιούλιο του 2005 το Ευρωκοινοβούλιο έχει απαγορεύσει έξι χημικές ουσίες (κυρίως φθαλικά άλατα που χρησιμοποιούνται ως πλαστικοποιητές), μολοντούτο αυτές εξακολουθούν και χρησιμοποιούνται.

Στις Η.Π.Α. μέσω της W.A.T.C.H. (World Against Toys Causing Harm) δημοσιεύεται κάθε χρόνο μια λίστα με τα δέκα χειρότερα παιχνίδια με μοναδικό κριτήριο το χαμηλό δείκτη ασφάλειας. Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο είναι κάτι που έρχεται με ταχύτητα χελώνας από τα βάθη του σύμπαντος. Τουλάχιστον ας υπήρχε μια πληροφόρηση (πρόληψη καλύτερα) της προκοπής και τα άλλα ας έρχονταν και σε 15 χρονάκια.

(Χωρίς να θέλω να χλευάσω το πνεύμα των ημερών βρήκα αυτό το σκίτσο στην ανέλπιστα πολύ καλή γκαλερί του www.technews.gr με τίτλο «Πώς ξέρει κανείς ότι ήταν κακό παιδί;». Ακραίο, αλλά υψηλό, πνεύμα, δε μπορώ να πω.)

Πάνος Πανότας