Τα περισσότερα σ’ αυτή τη χώρα, μην πω όλα και θεωρηθώ απόλυτος (άντε καλέ!), έρχονται με χαρακτηριστική καθυστέρηση. Από τα καλλιτεχνικά ρεύματα, τις υπηρεσίες, τους νόμους, μέχρι κάποια αγαθά καθημερινής χρήσης. Και σα να μην έφτανε αυτό, αφομοιώνονται και αργά. Είναι δε φορές που το είθισται εκείνης της εκνευριστικής καθεστηκυίας συντηρητικότητας, που όλο αφορίζουμε αλλά και συνεχώς στα πόδια μας είναι, δεν αφήνει τίποτα να φυτρώσει, έστω και εκπρόθεσμα. Λειτουργεί όπως ένα ισχυρό τοξικό που σκοτώνει τα πάντα. Μετά μας πιάνει η μανία να προλάβουμε τους άλλους που προπορεύονται και πάμε μόνοι μας στο άλλο άκρο: δεν βλέπουμε ούτε το δρόμο, ούτε τις προειδοποιητικές πινακίδες. Οδηγούμε σαν τρελοί υπό την επήρεια του ότι ανακαλύψαμε επιτέλους κι εμείς τη δική μας Αμερική. Γι’ αυτό και δεν ωριμάζουμε ποτέ, γι’ αυτό και καταλαβαίνουμε τόσα πράγματα λάθος, γι’ αυτό και δεν βλέπουμε τους κινδύνους, αν και σκοντάφτουμε πάνω τους, γι’ αυτό και δημιουργούμε τερατογενέσεις.

Το 1989, τέτοια εποχή, περίπου στα τέλη του Νοέμβρη, αν θυμάμαι καλά, εξέπεμψε στους δέκτες μας ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός ιδιωτικών συμφερόντων, το MEGA Channel. Τώρα που το σκέφτομαι το 1989 και κάνα δύο με τρία χρόνια μετά παίχτηκαν πολλά γι’ αυτή τη χώρα. Επί της ουσίας το σημερινό status της τότε καθορίστηκε, με χάρακα και διαβήτη. Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν κάτι που ενθουσίασε τον Έλληνα, όπως τα χρωματιστά γυαλιά που έδιναν κάποτε οι έποικοι στους ιθαγενείς. Μέχρι τότε το τηλεκοντρόλ μας χρησίμευε μόνο για να αυξομειώνουμε την ένταση. Δεν υπήρχαν επιλογές πέρα από τις γνωστές δύο.

Σήμερα τα ιδιωτικά κανάλια έχουν γίνει κάτι σαν το Κολοσσαίο της αρχαίας Ρώμης, το οποίο πλέον δίνει καθημερινές παραστάσεις-πολυθεάματα επί επτά μέρες την εβδομάδα για όλο το χρόνο. Ενθουσιασμός υπάρχει άφθονος στις κερκίδες, ισόποσος του δράματος και του αίματος των αθώων που σφαγιάζονται στην αρένα. Η τηλεοπτική μας συσκευή έγινε μια σκουπιδιάρα που αδειάζει κάθε βράδυ μέσα στα μυαλά μας κάθε αποφάγι, δικό μας ή ξενόφερτο, έναν trash αχταρμά που τον αποκαλούν “reality t.v.” για να πεισθούν ακόμα και αυτοί που τον σερβίρουν ότι έχει μια αξία πέρα απ’ το, προφανές, τίποτα. Δεν βλέπουμε πια το πόσο έχει καθηλωθεί ο πολιτισμός μας σαν ανάπηρος πολέμου σε ανίατη κατάσταση. Στις εξόφθαλμες καταστάσεις τα ρίχνουμε όλα στους μετανάστες, που μετάλλαξαν την κοινωνία μας, και στη χαμηλής ποιότητας παιδεία των δημόσιων σχολείων, που δεν πάμε. Έτσι εξηγείται σήμερα η παραβατικότητα.

Ναι, έχω πάρα πολλούς λόγους που αναπόλησα ξαφνικά τις πιο αργοκίνητες μέρες που ζούσαμε πριν 17 χρόνια. Και έχω κατασταλάξει πως αν κάτι πρέπει να αποκαλούμε “reality t.v.” στις μέρες μας, και να μη μας έρχεται αναγούλα, είναι οι ελάχιστες κείνες εκπομπές σαν τη «Μπουκιά & Συχώριο» του Ηλία Μαμαλάκη!

Πάνος Πανότας