Archives

Περί ζωικής κολεκτίβας!

Τ’ ομολογώ! Ζηλεύω αυτούς που αφουγκράζονται το τώρα! Στο συγκεκριμένο τομέα τα αντανακλαστικά μου δεν θα έλεγα ότι είναι και τα καλύτερα, αν και δείχνω σημάδια βελτίωσης με το πέρασμα του χρόνου. Προς τι όμως το ξέσπασμα;

Οι Animal Collective δεν είναι «φρέσκια» ή πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα, αυτό είναι σίγουρο. Και ο πλέον φανατικός αμφισβητίας όμως μπορεί να καταλάβει ότι κάτι τρέχει με την πάρτη τους. Προσπάθησα αρκετές φορές ως τώρα να ακούσω τη μουσική τους αλλά τα παράτησα. Μου φαίνονταν κακόφωνοι, κουραστικοί, υπερβολικοί. Επίσης μου έβγαινε και μία σπασμωδική αντίδραση γύρω από το ελιτίστικο σούσουρο που τους περίβαλε.

Ακολούθησε η φετινή τους συναυλία στο Gagarin. Δεν πήγα. Ένας πολύ καλός φίλος που με γνωρίζει χρόνια και μοιραζόμαστε πληθώρα μουσικών ανησυχιών, επέμενε ότι κάνω μεγάλο λάθος. Πέραν όλων των άλλων, είναι ξεχωριστή περίπτωση τα live, υποστήριζε, αφού τους είχε ήδη δει μια ακόμα φορά (ή δύο;) τα προηγούμενα χρόνια.
«Ρε συ, είναι σκέτη ψυχεδέλεια, αποκλείεται να μη σου αρέσουν!», προσπαθούσε ο άμοιρος. Τίποτα εγώ. Και να φανταστείτε ότι το εισιτήριο ήταν κάτι παραπάνω από λογικό.

Εν ολίγοις, νιώθω μεγάλη απογοήτευση τώρα που ακούω το τελευταίο τους πόνημα Merriweather Post Pavilion και ξανασκέφτομαι την απουσία μου από το live. Κάτι μου λέει πως η συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν κομβική τόσο για τους πάνω στη σκηνή, όσο και για τους κάτω από αυτή. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στις εμφανίσεις στην Ελλάδα αλλά στο χρονικό διάστημα που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του άλμπουμ.

Το Merriweather Post Pavilion είναι ένα δύσκολο αλλά όχι δυσκολοάκουστο άλμπουμ. Ανεξαρτήτως του ντόρου που επικράτησε και όλων των παρελκόμενων, αξίζει τον κόπο να το ακούσει κανείς. Τολμώ να πω ότι αντικατοπτρίζει το πώς θα θέλαμε να βλέπουμε το σήμερα. Μια γλυκιά, πολυεπίπεδη σύγχυση, ανίκανη να στεριώσει δίχως αναφορές αλλά και πλήρως απρόβλεπτη στο πώς θα εξελιχτεί.

Δε νομίζω ότι έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο τόσο σε εύρος όσο και σε ουσιαστικό αντίκρισμα, από την εποχή των Sonic Youth. Οι αντιστοιχίες αρκετές. Καμία μπάντα από τις δύο δεν έχει εύπεπτο-εύκολο ήχο, τα τραγούδια τους δεν είναι σε καμία περίπτωση ραδιοφωνικά (άντε με εξαίρεση το Sunday από το A thousand Leaves), οι κριτικοί παραληρούν, το breakthrough σε ευρύτερα ακροατήρια -παραδόξως- επετεύχθει από τους «παλιούς» και είναι προ των πυλών για τους «νέους», ενδείξεις εκπτώσεων με σκοπό το οτιδήποτε απουσιάζουν και φυσικά…είναι έκαστοι η επιτομή του “cool”, ένα τσούρμο freak-nerds που όχι μόνο επιβλήθηκαν αλλά πήραν/παίρνουν το αίμα τους πίσω!

Εικάζω πως βιώνουμε την ωρίμανση και εδραίωση μιας σημειολογικής αναφοράς που στο μέλλον θα θεωρείται κάτι παραπάνω από δεδομένη. Μάλλον πρόκειται για την πρώτη μεγάλη indie (άραγε είναι δόκιμος ο όρος ακόμα;) μπάντα των τελευταίων 15-20 χρόνων. Και παρακαλώ ας μην ακούσω κάτι για Blur, Oasis, Pulp, White Stripes, Strokes κλπ. Οι συγκεκριμένοι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πετύχουν. Απ’ όποια σκοπιά και να το εξετάσεις.
Εδώ μιλάμε για έναν ήχο ο οποίος όσο σε τραβάει άλλο τόσο σε απωθεί. Θέλει προσπάθεια και αφοσίωση. Ίσως διαψευστώ αλλά καλύτερα να ρισκάρει κανείς μία πρόβλεψη, παρά να καταντάει «μετά Χριστόν προφήτης».

Θα κλείσω αναφέροντας ότι προσωπικά μου αρκεί που μέσα από τους Animal Collective και ό,τι τους περιβάλλει, ωθήθηκα να ασχοληθώ ξανά με δύο άλμπουμ που ενώ τα αγόρασα γεμάτος ενθουσιασμό, τα παράτησα στο ράφι ψιλοαπογοητευμένος. Αναφέρομαι στα Odessey And Oracle των Zombies και Pet Sounds των Beach Boys. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι εν τέλει θα μου αρέσουν (ειδικά το δεύτερο). Όπως επίσης δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο διασκεδαστικό να ανακαλύπτεις από την αρχή τους παππούδες μέσα από τα εγγόνια. Τώρα, αν πρόκειται περί αυθυποβολής ή ετεροχρονισμένης ανακάλυψης, τι να σας πω; Άβυσσος…

Οι Animal Collective (όπως και οι Sonic Youth) φτιάχνουν μουσική την οποία δεν θα λατρέψω και δεν θα βιώσω έντονα. Ποιος είπε όμως ότι το αυστηρά προσωπικό μου γούστο σχετίζεται με τη σημασία και την προσφορά των συγκεκριμένων κύριων (και κυριών) στο ευρύτερο μουσικό γίγνεσθαι. Εξάλλου λίγη αποστασιοποίηση αποδίδει πάντα σαφώς μεγαλύτερη αντικειμενικότητα.
.
Ένα είναι το σίγουρο πάντως, ότι την επόμενη φορά δεν θα τους χάσω…

ΕσωMiCικές παραπομπές:
-κριτική του άλμπουμ από τον Τάσο Πατώκο εδώ
-κριτική του live στη Θες/νίκη από τον Άρη Καραμπεάζη εδώ

Θάνος Σιόντορος

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Δείπνο Ξαγά

17/1/09

Εδώ και χρόνια, ο Ξαγάς καυχιέται για τις μαγειρικές του ικανότητες, σε σημείο που να έχει δημιουργηθεί πλέον ένας αστικός μύθος για το αν όντως μαγειρεύει τόσο καλά όσο ισχυρίζεται. Το Σάββατο βράδυ ήταν επιτέλους η ευκαιρία να διαπιστώσουμε αν η πραγματικότητα θα δικαιολογούσε το τόσο hype.

O Ξαγάς έχει τη φήμη του γκουρμέ. Δεν αρέσκεται στις απλές γεύσεις. Μια απλή ζουμερή μπρι(τ)ζόλα με τηγανιτές πατάτες δεν του λέει τίποτα. Αντίθετα, μια μπριζόλα από μοσχαράκι 27 ημερών που τρεφόταν μόνο με γάλα και χορτάρι από την Τρίπολη γαρνιρισμένο με σάλτσα από μούρα, φύκια και ξηρούς καρπούς Αιγύπτου είναι πιο πολύ στο στοιχείο του. Μπήκαμε λοιπόν στο σπίτι με ένα μείγμα δέους και αναμονής για το τι θα ακολουθούσε.

Τελικά ο Ξαγάς ανταποκρίθηκε πλήρως στις περιστάσεις. Το ξεροτραγανισμένο φαλάφελ έστελνε κύματα οργασμού στον ουρανίσκο, ειδικά αν το βούταγες από πριν στο ειδικό ντιπ με βάση το γιαούρτι που υπήρχε παρά δίπλα. (παρέμβαση Διακουράκη: Έπρεπε να υπήρχαν και πιτούλες για να τα τυλίγουμε και να φτιάχνουμε αυτοσχέδιους γύρους). Η πατατοσαλάτα ήταν ιδανικά ισορροπημένη, ενώ ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο μυστηριώδες κανταΐφι με την πράσινη γέμιση που αργότερα μάθαμε ότι είναι βασιλικός, άρα αδίκως το παρκάραμε δίπλα στην τηλεόραση νομίζοντας ότι είναι κάτι απεχθές. Τα ζυμαρικά με τα διάφορα χρώματα έδιναν έναν εξωτικό τόνο στο όλο δείπνο (παρέμβαση Διακουράκη: θα μπορούσαν βέβαια να ήταν ζεστά, ενώ δε θα με χάλαγε και λίγο ρεγκάτο από πάνω), τα οποία θα είχα απολαύσει περισσότερο αν δεν τσίμπαγε ο Καραμπεάζης από το πιάτο μου επειδή είχε στραβομάρα και δεν τα είδε όταν πήγε να σερβιριστεί. Τέλος, κάτι άσπρα μπαλάκια (δεν κατάλαβα τι ήταν, πάντως την άλλη μέρα πήγα τουαλέτα κανονικά) άφησαν πολύ καλή εντύπωση, και σκέφτηκα «είσαι μαλάκας που πήρες μόνο ένα» και μετά ντρεπόμουν να πάω να ξαναπάρω για να μη με περάσουν για λιγούρη.

Συνολικά, το δείπνο θα έπαιρνε με άνεση το άριστα, ωστόσο το επιδόρπιο ήταν μια παραφωνία στην όλη γευστική εμπειρία. Από την όψη, το κόκκινο ζελέ με τα κομματάκια από ρόδι να κρυσταλλίζουν από το διάφανο ποτήρι άφηνε καλές υποσχέσεις για ένα ελαφρύ, φρουτένιο κλείσιμο. Με την πρώτη κουταλιά όμως, οι φάτσες όλων όσων δοκίμασαν άλλαξαν χρώμα και οι περισσότεροι το άφησαν διακριτικά κάπου να μη φαίνεται. Εγώ σταμάτησα στην πρώτη κουταλιά γιατί δεν ήξερα αν εφημέρευε το Γενικό Λαϊκό. Ίσως η συνταγή να έλεγε «προσθέστε ένα σφηνάκι Campari για κάθε 6 άτομα», και ο Ξαγάς να έβαλε ένα σφηνάκι στον καθένα ξεχωριστά. (παρέμβαση Διακουράκη: μου θύμισε το «Ροντέκ» που μου έδινε η μάνα μου όταν είχα βήχα, με το μικρό παιδικό πλαστικό κουταλάκι που ήταν δώρο μαζί με το μπουκάλι).

Μπράβο, λοιπόν, στον Ξαγά, και ελπίζουμε την επόμενη φορά να α) φτιάξει επιδόρπιο της προκοπής και β) να έχει καμιά κόκα-κόλα να τα συνοδέψουμε γιατί ήπια τόσο πολύ κρασί που για να επιστρέψω στο σπίτι το οποίο ήταν στο επόμενο οικοδομικό τετράγωνο μου φάνηκε αιώνας.

-8-

Τάσος Πατώκος

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

In the city 1


This town, is coming like a ghost town

All the clubs have been closed down

This place, is coming like a ghost town

Bands won't play no more...


Ο φόβος έχει κατέβει στην πόλη, τον νιώθεις πηχτό στον αέρα, τον οσμίζεσαι στην ατμόσφαιρα... Ας είναι καλά η εξουσία που τον πουλάει και τα τηλεοπτικά βαποράκια της που τον σπρώχνουν στην αγορά. Έχουμε αθέλητα επηρεαστεί, περπατάμε κοιτώντας εξεταστικά τις γωνίες, με ανησυχητικές ματιές... Είναι παραμονή των Φώτων, οι δρόμοι έρημοι, τα νερά τρέχουν από τις μαρκίζες, κελαρύζουν στους υπόνομους και τις βουλωμένες υδρορροές (γεια σου δήμαρχε με το δέντρο σου!)... Κρύο! Στην πλατεία τα ΜΑΤ έχουν κατέβει με ύφος τσοπανόμαγκα και έχουν στρατοπεδεύσει και στις δύο πλευρές της Θεμιστοκλέους. Λίγο πιο κάτω έξω από το Nosotros τα παιδιά κερνάνε τους περαστικούς... Εξάρχεια, η γη του σουρεαλισμού...

Και δεν έχουν περάσει παρά μονάχα λίγες ώρες από το πογκρόμ της νύχτας. Όταν τα ΜΑΤ, εφαρμόζοντας τις διδαχές των Γερμανικών στρατευμάτων της Κατοχής και τιμώντας τη μνήμη των προγόνων τους ταγμάτων ασφαλείας, εισέβαλαν στην περιοχή μπουκάροντας σε γνωστά άντρα και ...γιάφκες τρομοκρατών όπως σουβλατζίδικα και μπαρ και μαζεύοντας περαστικούς ακόμη και εργαζόμενους! Οι έμποροι της τηλεοπτικής πρέζας μιλάνε απλώς για 72 ...προσαγωγές. Η αστυνομία μας επιτέλους παράγει «έργο»...

Καθόμαστε και κοιτάμε τους κρατικά πληρωμένους κουκουλοφόρους με κρασί και σουβλάκι στο χέρι. Αισθανόμαστε χαζοί μικροήρωες του γλυκού νερού, αλλά όχι, τα Εξάρχεια δεν θα γίνουν απαγορευμένη ζώνη, ούτε no man’s land. Τα Εξάρχεια, ακόμη και με το μύθο ή το παραμύθι τους (ενίοτε και την ...παραμύθα τους) είναι η γειτονιά μας (μια από τις τελευταίες της Αθήνας), είναι οι στιγμές μας, οι έρωτές μας, οι φίλοι μας, οι κρυφές μας γωνίες, οι μουσικές μας, ένα φιλί, μια μπύρα, μια σοκολάτα με ρούμι... Κάτι από όλα αυτά θα προσπαθήσουμε να προασπίσουμε τούτη την Κυριακή (11/01), μαζί με ομάδες κατοίκων των Εξαρχείων, σε μια ολοήμερη γιορτή επαναδιεκδίκησης η οποία θα ξεκινήσει από νωρίς (12 το μεσημέρι δηλαδή, ας μην υπερβάλλουμε!).

Που αλλού; Στην πλατεία...

This town, is ΝΟΤ coming like a ghost town
Why must the youth fight against themselves?
Government leaving the youth on the shelf
This place, is ΝΟΤ coming like a ghost town
Bands will play ΟΝ and ΟΝ...


Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati