Archives

Σήμερα στο Mic




Llοyd Cole : Antidepressant [cd]

9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, έργα και ημέρες [σινεμά]

Mοnika & Five Star Hοtel στο λιμάνι [live review]

Conflict [αφιέρωμα]

Frankly my dear.. [νέα]



www.mic.gr

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Η κραυγή των αμνών

Το τελείωμα του χειμώνα και η εισβολή της άνοιξης είναι μάλλον η εντυπωσιακότερη στιγμή στη φύση. Χρώματα, ήχοι και μυρωδιές παίρνουν τη θέση της γκριζάδας και της εσωστρέφειας του χειμώνα και δε μπορούν παρά να μαγεύουν τους πάντες, ζώα, φυτά κι ανθρώπους. Έτσι, η αλλαγή αυτή της φύσης καθιέρωσε την πιο αρχέτυπη ανθρώπινη γιορτή που η αρχή της χάνεται στα βάθη της (προ)ιστορίας. Κι όπως και σε όλα τα φυσικά φαινόμενα αποδόθηκε μια μεταφυσική έννοια, έτσι και η εναλλαγή χειμώνα-άνοιξης συνδέθηκε με το συμβολισμό της εναλλαγής του θανάτου και της ζωής, όπως αυτός εκφραζόταν σε κάθε πρωτόγονη ή πιο εξελιγμένη θρησκεία.

Στην αρχαία Ελλάδα τη γιορτή αυτή αποτελούσαν τα Αδώνια, κατά τα οποία πενθούσαν το θάνατο του Άδωνι και γιόρταζαν την ανάστασή του, στο τέλος δε θυσίαζαν ένα αγριογούρουνο. Όταν, κατά τα ελληνιστικά χρόνια, άρχισε να διαδίδεται η χριστιανική θρησκεία, τότε τα Αδώνια έδωσαν τη θέση τους (ή μάλλον ενσωματώθηκαν) στο εβραϊκό έθιμο του Pasah, στο τέλος του οποίου σφαγιαζόταν ένα αρνί. Στη γιορτή αυτή, που εξελίχθηκε στο δικό μας Πάσχα, η θυσία του αμνού, σύμβολου της αθωότητας, και ο διαμελισμός του, σηματοδοτούσε την επικοινωνία του ανθρώπου με την αγνότητα του νεκρού ζώου. Κάπως έτσι λοιπόν, καθιερώθηκε το πατροπαράδοτο αρνάκι του Πάσχα, το οποίο σφαγιάζεται και σουβλίζεται ένδοξα μέχρι και τις μέρες μας.

Βέβαια, το όλο τελετουργικό της σαρακοστής, η οποία τηρούταν με ευλάβεια στη χώρα μας μέχρι και τις προηγούμενες δεκαετίες, ως διαδικασία και μόνο (χωρίς δηλαδή να λάβουμε υπ’ όψιν τη θρησκευτική της διάσταση), είχε ένα νόημα και μια ακολουθία που επέτρεπε και δικαιολογούσε, ως ‘γαστρονομική’ κορύφωση, το σφάξιμο και την απόλαυση του φαγώματος του θυσιασθέντος αρνιού: Η αυστηρή νηστεία των σαράντα ημερών, σε συνδυασμό με μια γενικότερη χαμηλών τόνων διαβίωση, έδινε μια πραγματικά εορταστική διάσταση στο πασχαλινό τραπέζι. Τότε, ερχόταν και η ώρα για το κάθε σπίτι να σφάξει το αρνί του, που γι’ αυτό το τάιζε και το προόριζε, όπως και για άλλες ιδιαίτερες περιπτώσεις, αφού τότε το κρέας στο τραπέζι δεν ήταν μια καθημερινή συνήθεια, αλλά πολυτέλεια.

Σήμερα βέβαια, από όλες τις γιορτές επιλέγουμε να γιορτάζουμε μόνο όσα από τα προβλεπόμενα σημεία τους μας ευχαριστούν και μας διασκεδάζουν - όχι δηλαδή τίποτα πρωτόγνωρες απολαύσεις, αλλά αυτές που ούτως ή άλλως συναντάμε σχεδόν κάθε ημέρα, μόνο που, με την ευκαιρία των γιορτών, τις εξαντλούμε σε ξέφρενες κρεπάλες. Έτσι και το Πάσχα, η πλέον εκκλησιαστική γιορτή, στην οποία σχεδόν κανείς από μας δεν συμμετέχει –άντε να τραβηχτούμε μέχρι κανέναν trendy νησιώτικο επιτάφιο– έχει μεταμορφωθεί σε ένα στοίχημα κρεατοφαγίας.


Γυρνάμε λοιπόν, όλοι στα χωριά και στις εξοχές, και τι ωραία, δεν χρειάζεται καν δικαιολογία για να αφεθούμε σε ένα κακόγουστο ξεσάλωμα, να ορμήσουμε στα ψητά και τα κρασιά με λιγδιασμένα από το λίπος χέρια, να φάμε δύο και τρεις φορές την ίδια μέρα (λες και την προηγούμενη κάναμε δίαιτα) και γενικά να επιδοθούμε σε μια άνευ νοήματος και ορίων γιορτή της κοιλιοδουλείας μας. Επίσης, αν το επιτρέπει ο καιρός, να γυμνωθούν οι άντρες από τη μέση και πάνω, έτσι για να τσικνιστεί καλά και το δασύτριχο στήθος, να βάλουμε τη μουσική όσο πιο δυνατά γίνεται και να κάνουμε ένα γνήσιο, μάγκικο, υπερφίαλο (νεο)ελληνικό γλέντι.

Απαραίτητο φυσικά στοιχείο για να επιδοθούμε σε όλες αυτές τις υπερβολές και καταχρήσεις είναι ο πανελλαδικός –ή μήπως πανευρωπαϊκός;– σφαγιασμός χιλιάδων αμνοεριφίων. Ανεξαρτήτως βάρους και ηλικίας (μιλάμε για πραγματική γενοκτονία), τα σφαγεία παίρνουν φωτιά, δεκάδες χιλιάδες άμοιρα ζώα κατακρεουργούνται, χωρίς φυσικά όλα αυτά να έχουν την παραμικρή σχέση με την αρμονία της φύσης και την χαροποιό δύναμη της ζωής και της άνοιξης.

Και χωρίς, το τονίζω αυτό, γιατί δε σκοπεύω να διακηρύξω μανιφέστο κατά της κρεατοφαγίας, το στοιχειώδες μέτρο που (θα έπρεπε να μας) επιβάλλει η διατροφική αλυσίδα της φύσης, αφού πλέον δεν ‘εκμεταλλευόμαστε’ απλά τη γενναιοδωρία της για να χορτάσουμε την πείνα μας, αλλά έχουμε κατασκευάσει φρικτά μαζικά εκτροφεία-σφαγεία για να χορτάσουμε την ακόρεστη απληστία μας. Η οποία απληστία, όσο πιο πολλά της δίνεις, τόσα περισσότερα ζητά, για να αγγίξει στο τέλος τα όρια του κανιβαλισμού.

Έτσι, στις μέρες μας, που δεν υπάρχει καν χειμώνας κι άνοιξη για να γιορτάσουμε, αλλά που οι καιρικές συνθήκες έχουν καταντήσει μια δυσοίωνη σούπα, το μόνο που γιορτάζουμε είναι το σφάξιμο των αρνιών, το περίτεχνο σούβλισμά τους, το καταβρόχθισμα κρέατος μέχρι τελικής πτώσεως, άντε και ένα μεθύσι στο μπουζουκομάγαζο του χωριού μας. Κι αυτό το ονομάζουμε ελληνική παράδοση.

Ένας φίλος που έτυχε να πλησιάσει ένα σφαγείο λίγο πριν το Πάσχα μου είπε ότι από εκατοντάδες μέτρα μακρυά ακουγόταν ένας αποτρόπαιος ήχος, σαν υστερικό κλάμα νεογέννητων μωρών, που οδηγούνταν στην σφαγή. Θα αφαιρέσω το ‘σαν’ και θα πω ότι πράγματι επρόκειτο για το υστερικό κλάμα νεογέννητων μωρών που οδηγούνταν στη σφαγή.

Καλή μας όρεξη.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Σήμερα στο Mic




Μalcolm Middleton : A brighter beat [cd]

The Ρonys : Turn the lights out [cd]

Emily, see Shirley play [νέα]


www.mic.gr

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Περί Mic κ.α.

Θα γράψω μερικά αυτονόητα για μένα πράγματα που διαπιστώνω πως για άλλους δεν είναι και τόσο.

Το mic δεν είναι ταγμένο στην προώθηση της ελληνικής ροκ σκηνής.

Δεν πληρωνόμαστε από το υπουργείο πολιτισμού, άρα απ’τους φόρους σας.

Δεχόμαστε κριτική γιατί μπορεί να αδικήσαμε κάποιους ή να είμασταν γενναιόδωροι σε άλλους αλλά μη μας αντιμετωπίζετε σαν παίχτες της εθνικής που δεν τιμούν το εθνόσημο.

Δεν είμαστε το Musician ή το Guitar. Απευθυνόμαστε σε ανθρώπους που ακούν μουσική, πάνε σε συναυλίες ή απλά θέλουν να διαβάσουν για μουσική ή κείμενα με αφετηρία τη μουσική.

Μας αρέσει να γράφουμε και διαπιστώνουμε πως κερδίσαμε την εκτίμηση κάποιων. Η εκτίμηση κερδίζεται δε χαρίζεται.

Αύριο θα βαρεθούμε και θα το κλείσουμε. Αύριο θα βαρεθείτε και δε θα ξαναπεράσετε από μας. Δεν υπογράψαμε κανένα συμβόλαιο, δε μας χρωστάτε, δε σας χρωστάμε.

Πήραμε την πρώτη πληρωμένη διαφήμιση μετά από εξήμισυ χρόνια. Δεν κλαφτήκαμε ποτέ επειδή δεν πληρωνόμαστε.

Έχω ξενυχτήσει εκατοντάδες νύχτες μπροστά στο κομπιούτερ κάνοντας ανανεώσεις και το πρωί πάω στη δουλειά από την οποία ζω. Το ίδιο και οι συνεργάτες που γράφουν στο mic. Δεν κλαφτήκαμε ποτέ ότι βγάζουμε τα μάτια μας όπως ο επαγγελματίας μουσικός για τα αυτιά του.

Να γραφτούμε λέει στην ΕΣΗΕΑ για να έχουμε δεοντολογία. Όση έχουν και οι γραφιάδες των εφημερίδων και των καναλιών που δεοντολογία θεωρούν τα συμφέροντα του εκδότη/καναλάρχη; Αυτοί μας ζηλεύουν που δεν δίνουμε λογαριασμό σε αφεντικά.

Και συ μουσικέ, για να βγάλεις δίσκο και να παίξεις live πρώτα να κάνεις τρία χρόνια σπουδές σε ωδείο. Και άλλα τρία για να γράψεις τα δικά σου τραγούδια.

Να ξεσκεπάσουμε λέει την ΑΕΠΙ. Με ποια προσόντα, ρε φίλε, με ποιες πλάτες, με τι αποδείξεις; Για Τριανταφυλλόπουλους μας περνάς; Το σύστημα είναι σάπιο, είναι μονοπώλιο, αλλά δε φταίμε εμείς γιαυτό. Ας το σαμποτάρουν οι μουσικοί που στήνουν κώλο για να βγάλουν δίσκο.

Πάντως ούτε οι εταιρίες, ούτε το ΑΕΠΙ εμπόδισε τις Τρύπες, Τα Ξύλινα Σπαθιά, τους Στέρεο Νόβα να γίνουν αυτό που έγιναν. Παραδόξως μόνο τους μέτριους αποκλείουν.

Οι δηλώσεις παραχώρησης γινόταν από πολλούς στα 80s, τότε που ήταν άθλος η κυκλοφορία ενός ανεξάρτητου δίσκου. Μόνο οι επιτυχημένοι πήγαν στα δικαστήρια και με το δίκιο τους. Να θυμίσω ότι υπάρχουν και πολλοί αποτυχημένοι που έβαλαν μέσα την εταιρία. Και κανείς δε δίνει δεκάρα για τα δικαιώματα δίσκων που ξέχασαν και οι δημιουργοί τους.

Το demo των Bokomolech μας το έφερε ο Ρύκιος που το βρήκε από κοινό γνωστό. Δεν είχαμε ξανακούσει το όνομά τους. Είχαν δεν είχαν παίξει 2-3 συναυλίες στην Αθήνα. Ενθουσιαστήκαμε και το κυκλοφορήσαμε. Όχι πως σημαίνει και τίποτα, το λέω για την αποκατάσταση της αλήθειας. Πάντως ούτε η Hitch-Hyke, ούτε ο Albini τους ανακάλυψαν.

Γκούλαγκ, Εκτός Ελέγχου, Ήταν Είναι Και Θα Είναι, Γκρόβερ, Ziggy Was, Bokomolech, Raining Pleasure, Ροδάμα, Λαδάς, Ρόδα της Ερήμου, Πράκτορες του Χάους κλπ κλπ. Βγάλαμε τα ντεμπούτα άλμπουμ τους. Τελικά τι είναι ρίσκο; Ο λογιστής μου θα μπορούσε να σας τα εξηγήσει καλύτερα.

Όταν ο Ζήλος έβαλε το “Protest song” σε premium του Audio έγιναν γνωστοί οι Astronauts στην Ελλάδα και πούλησαν 1500 cd. Ίσως από κει τους έμαθε κι ο indictos και τώρα το έχει στα δέκα άλμπουμ της ζωής του. Ο Mark δεν είχε πουλήσει σε όλο τον κόσμο τόσα αντίτυπα. Πήρε το συμφωνηθέν ποσό χέρι χέρι και ήταν ευχαριστημένος. Υπάρχουν και τα προσωπικά συμβόλαια εκτός από την ΑΕΠΙ που το εργοστάσιο τα δέχεται.

Μου έλεγε ένας εταιριάρχης πως οι δίσκοι που βγάζει πουλάνε 300 αντίτυπα στην Ελλάδα και άλλα τόσα στο εξωτερικό. Του εξωτερικού η τιμή είναι εντελώς σκοτωμένη. Εδώ η διανομή σου παίρνει 25% προς τα κάτω στην τιμή χονδρικής. Αν δηλαδή πουλάει το cd 10 ευρώ συν φπα, σου δίνει 7,5. Απο κει βγάζεις ηχογράφηση, κοπή, εξώφυλλο, διαφήμιση και ποσοστό καλλιτέχνη. Έτσι για να έχετε μια εικόνα των μεγεθών. Στα πολλά αντίτυπα υπάρχει κέρδος, στα λίγα παίζεις με την απόσβεση. Πόσοι όμως πουλάνε;

Αν η ανεξάρτητη σκηνή είχε ψωμί θα υπήρχαν δεκάδες εταιρίες που θα την εκμεταλεύονταν. 20-30 κυκλοφορίες έβγαλαν καλά λεφτά όλα αυτά τα χρόνια, μερικές δεκάδες έβγαλαν τα έξοδα και πολύ περισσότερες πάτωσαν.

Ο 2l8 δήλωσε στη συνέντευξή μας ότι έκλεισε συναυλία με 300 ευρώ (άσχετο αν του τα φάγαν). Με μια συναυλία βγάζει τα μισά ποσοστά του δίσκου του, όπως και όλοι οι μικρομεσαίοι. Ακόμα κι ο Κότσιρας να είσαι δε περιμένεις να ζήσεις απ’τα ποσοστά σου. Κάνεις μια αρπαχτή στις Σέρρες και βγάζεις 15 χιλιάρικα.

Το στυλ του Βογιατζή (είμαστε οι πρώτοι, οι καλύτεροι, οι μεγαλύτεροι) με εκνευρίζει αλλά δεν μπορώ να ακούω συγκρίσεις σουβλατζίδικου γειτονιάς (Sonik) που λειτουργεί με λεφτά που ίσως δανείστηκε για να το ξεκινήσει με το Μακντόναλντς (Uncut) που πουλάει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα παγκόσμια και είναι τίγκα στη διαφήμιση. Με τις απαράδεκτες βαθμολογίες και τις στημένες λίστες. Από αισθητική και καθαρές, αποκλειστικές φωτογραφίες, δε λέω, σκίζει.

Το Sonik στην αρχή με εντυπωσίασε με την ποσότητα της ύλης του. Το γιατί την αραίωσε δεν ξέρω, μάλλον δε βγαίνει. Δεν μ’αφορά η ύπαρξή του. Αν είχαν λεφτά τα μουσικά περιοδικά στην Ελλάδα, πρώτοι ο Λαμπράκης και ο Κωστόπουλος θα έβγαζαν.

Αν είχα μπάντα πάντως θα έδινα με ευχαρίστηση ένα κομμάτι για το cd του για να κοινοποιήσω την ύπαρξή μου ή το νέο μου δίσκο. Δεν θα με ενδιέφερε να πάρω τα λεπτά του ποσοστού που θα μου αναλογούσε, θα προτιμούσα να ακούσουν 5-10 χιλιάδες άτομα τη δουλειά μου.

Η Olon που φέρνει τους Logh και τους Xiu Xiu κάνει ξέπλυμα χρήματος λέει. Είναι θυγατρική της Ακρόπολις χρηματιστηριακής;

Δε συμφωνώ με τον Άρη ότι δεν μπορεί ο πας ένας να γράφει για μουσική. Κανείς μας δε θα ξεκινούσε τότε. Άμα είναι μάπα, μην τον παίρνεις να γράφει στο περιοδικό σου.

Αμάν πια με τα πρόμο. Αν θέλαμε πρόμο πρώτα πρώτα θα βάζαμε κάπου τη διεύθυνση για να την βλέπουν και να μας τα στέλνουν. Δε θέλουμε πρόμο. Μη μου στέλνετε mail για του που να στείλετε το δίσκο σας. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δυστυχία απ’το να πρέπει να γράψεις για κάτι που δε σ’ενδιαφέρει επειδή στο έδωσε κάποιος. Σκοτώνει όλο το fun αυτού που κάνουμε. Δεν είμαστε πιτσιρίκια που τους γυαλίζει το τζάμπα cd. Έχουμε χορτάσει από δίσκους όλα αυτά τα χρόνια. Από καλούς δίσκους πάσχουμε και πίστεψέ με αυτούς δεν τους βρίσκεις στο καλάθι με τα πρόμο. Έχουμε το δισκάδικο, άλλοι έχουν την άνεση να αγοράζουν ότι τους ενδιαφέρει, άλλοι κατεβάζουν, έχουμε φίλους που ρίχνουν σύρμα όταν τους πέσει κάτι καλό. Ενημερωνόμαστε για πολύ περισσότερα απ’όσα προλαβαίνουμε να γράψουμε.

Μας κάνουν χάρη λέει οι μουσικοί που μας δίνουν τη μουσική τους να γράφουμε. Τι θα έλεγες αν σε χρέωνα σαν γιατρός γιατί σου κάνω διάγνωση από τί πάσχει η μουσική σου για να το θεραπεύσεις και σαν διαφημιστής σου γιατί σε κάνω γνωστό στους αναγνώστες μου; Αλαζονικό; Υπερβολικό; Και αυτό που λες εσύ το ίδιο. Φίλε αυτά έχουν λυθεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο ένας χρειάζεται τον άλλο. Πως θα μάθαινες τους Beatles αν δεν έγραφε κανείς γιαυτούς, δεν τους επαιζε το ραδιόφωνο, η τηλεόραση; Soulseek και Rapidshare τότε δεν υπήρχε. Τώρα μπορεί και να είμαστε άχρηστοι αλλά το άχτι που βγάζετε παρακάτω συνηγορεί για το αντίθετο.

Έχω υπάρξει και από τις δύο πλευρές και, πίστεψέ με, ζοριζόμουνα όταν αργούσαν να βγουν οι κριτικές και να μαθευτεί η κυκλοφορία.

Κανείς μας δε θα κερδίσει τίποτα σημαντικό απ’την ενασχόληση με αυτή την ιστορία. Θυμηθείτε πόσα γκρουπ, περιοδικά, εταιρίες, γραφιάδες, πέρασαν και χάθηκαν. Μόνο αυτούς που θα γράψουν μεγάλα τραγούδια θα θυμάται η ιστορία.

No one gets out of here alive.

Μπάμπης Αργυρίου

Προς τους μικάδες: Αμάν πια μ’αυτό το ήθος. Κόφτε το.

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 26

Στη δια-δικτυακή εποχή, πρώτα άλλαξε το μέσο και μετά, ως απόρροια του πρωτόγνωρου αυτής της αλλαγής, άρχισε να αλλάζει κι ο άνθρωπος. Θα μπορούσε να συμβεί και το ανάποδο, όπως τόσες άλλες φορές, δε συνέβη έτσι όμως.

Όταν μιλάς στο τηλέφωνο –αυτή είναι η απλούστερη ένας προς ένας επαφή που μπορώ να σκεφτώ– όλα είναι συγκεκριμένα, ξέρει ποιος μιλάει με ποιον και τι λένε μεταξύ τους. Αν ένας απ’ τους δύο δεν γνωρίζει το όνομα του άλλου, η όλη επαφή παίρνει άλλη μορφή, με πιο αγαθή την φάρσα και ανεβαίνουμε κατόπιν στις άλλες, τις πιο ύποπτες.

Όταν διαβάζεις ένα περιοδικό ή ακούς ραδιόφωνο ή βλέπεις τηλεόραση, μια επαφή ενός πομπού με πολλούς δέκτες, δηλαδή, το όνομα το διατηρεί μονάχα η μία πλευρά. Αναγκαίο κακό…

Σήμερα πλέον, σ’ αυτό το ευφάνταστο ιντερνετικό γίγνεσθαι που μπορούν πολλοί να μιλάν με πολλούς ταυτόχρονα, το όνομα γίνεται κάτι ρευστό που συχνά δεν υπάρχει. Και αυτό είναι ένας οργουελικός κίνδυνος που μας βάζει σε ένα επίσης οργουελικό περιβάλλον επι-κοινωνίας χωρίς να το έχουμε καν καταλάβει, σιγά-σιγά, εθιστικά, μη αναστρέψιμα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Έχω πάρα πολλές αφορμές πια. Ίσως το πιο δόκιμο θα ήταν γιατί τα γράφω τώρα… Δεν ξέρω.

Το πρώτο που χρειάζεται να πληρείται σ’ όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι το αυτονόητο του θέματος: να μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε, ειδάλλως είναι προτιμότερη η σιωπή. Το Σαββατοκύριακο σκότωσα μπόλικο χρόνο (μεγάλο το ζήτημα), φέρνοντας μια γερή βόλτα σε πλήθος blogs και διαπιστώνοντας πως άντε βαριά να αξίζει το ένα στα πέντε. Δε με χαροποίησε, πώς θα μπορούσε άλλωστε, αλλά από την άλλη υπερασπίζομαι το μέχρι πριν δέκα χρόνια αδιανόητο: να υπάρχει μια τέτοια «πολυφωνία», συγχρονισμένη, με πλήθος comments σε αμέτρητα posts και ας μοιάζει σαν να είναι η «εξέλιξη» ενός παιχνιδιού που έπαψε να είναι επιτραπέζιο και τώρα έγινε επι-οθόνης, με τους μισούς να κάνουν χαβαλέ στους άλλους μισούς.

Σταματάμε εδώ πανευτυχείς; Όχι, βέβαια. Συμβιώνει και ο οργουελικός κίνδυνος που έλεγα παραπάνω, και αυτός είναι ένας: η κατάχρηση της ανωνυμίας. Έχω την αίσθηση πως η επιλογή “anonymous” κατά τη διαδικασία του “post a comment” πρέπει να είναι η συχνότερη όλων. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί το πρώτο που κρύβει κάποιος όταν μπορεί να κρύψει κάτι είναι το όνομά του. Και δεν κάνω μαθήματα δεοντολογίας ή ό,τι άλλο παρεμφερές, ούτε κι έχω καμιά τέτοια πρόθεση. Μια απορία εκφράζω. Οτιδήποτε έχω γράψει κατά το παρελθόν το υπέγραψα με το όνομά μου. Όταν κάποιος θέλησε να μου πει το οτιδήποτε, ήξερε πού θα βρει το e-mail μου. Ακόμα και μέσα από τυχούσες διαφωνίες, γνώρισα ανθρώπους με ενδιαφέρον, αντάλλαξα απόψεις και σκέψεις, έκανα φίλους. Τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν αν ήμουν ο εκατομμυριοστός “anonymous”, καταλάβατε τι θέλω να πω.

Αλλά έτσι γίνεται συνήθως με κάθε ευκαιρία, είναι καθεαυτή μισός κίνδυνος. Και αν η ευκαιρία είναι πολύ μεγάλη, όπως αυτή που λέμε εδώ, ε, τότε κι ο κίνδυνος είναι τέτοιος. Το είπαμε, πρώτα άλλαξε το μέσο και μετά άρχισε ο άνθρωπος, αλλά άρχισε. Φαίνεται ότι αυτήν την αλλαγή δύσκολα θα μπορούσε να την αντέξει αλώβητος.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Ποιος προσπάθησε ρε Σωτηρακόπουλε;

Σαν κυρίες έπαιξαν όλοι. Τους επηρέασε μάλλον η καμπάνια για την μείωση του φανατισμού.

Βαρέθηκα και τον Ρεχάγκελ με τις προκλητικές επιλογές του.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Don’t stop me....

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Θανάσης : If I count to five

Δεν πιστεύω να περιμένετε καμιά ενδιαφέρουσα αποκάλυψη (κανένας δεν έκανε άλλωστε). Ο Κάζης το ξεκίνησε καλά με τα πήγαινε-έλα στην Istanbul. Νόμιζα ότι θα είχε γκόμενα την κόρη του Μπακλαβατζίογλου. Τελικά κατέληξε σε μυδοπίλαφα και τουρκική ροκ. Μας κοπάνησε και φωτό με τους 3 κούκλους του να μας φύγει κάθε πονηρή ιδέα…

Φίλε Σκουζ σε συγχωρώ για τον τάκο, και σου αφιερώνω το ‘Count to Five’ των Times, που μάλλον σου αρέσει, και που τελειώνει έτσι… “one, two, three, four, five”:

Πιτσιρικάς ήμουν παιδί για υιοθεσία. Κυκλοφορούσα στη γειτονιά ξυπόλητος, μόνο με ένα σορτσάκι (τα άλλα παιδάκια με φωνάζανε Ταρζάν), μου είχε ανοίξει τρίκυκλο το κεφάλι (ο τρικυκλάς εξαφανίστηκε, δεν νομίζω πάντως να ήταν ο Γκοτζαμάνης), είχα κρεμαστεί από το αυτί από κάτι σύρματα (φυσικά το αυτί σκίστηκε και έτρεχαν να με ράψουν) και γενικώς είχα γυρίσει κάμποσα νοσοκομεία λόγω ατυχημάτων. Φοβάμαι ότι από το γιο μου θα το βρω.

Στο Δημοτικό ήμουν super μαθητής, αν και μέρος της ημέρας το περνούσα εκτός τάξης λόγω τιμωρίας. Θυμάμαι ότι ήμασταν 3 σειρές θρανία. Μια αγόρια, μια κορίτσια και μια mixed. Η μεγαλύτερη ανακάλυψη ήταν ότι αν όλη η σειρά των αγοριών έκανε φασαρία, η δασκάλα πετούσε όλη τη σειρά έξω. Απαραίτητο ήταν να “τιμωρηθεί” και ο Λάμπρος, γιατί ήταν ο χοντρός της τάξης και βγαίνοντας έκρυβε τη μπάλα πίσω από την πλάτη του.

Κάπου στα 18-19 είχα αφήσει μούσι. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, ούτε σε πολιτική νεολαία είχα γραφτεί, ούτε στο φεστιβάλ κινηματογράφου πήγαινα. Υπήρχε ένα κενό μεταξύ κάτω χείλους και πηγουνιού (στο σημείο Zappa-μούσι για να καταλάβετε οι μουσικόφιλοι). Ήμουν κάτι ανάμεσα σε γαμώ το διάολό μου και Ισλανδό ψαρά.

Στο πανεπιστήμιο μαζί με τους κολλητούς μου κοπρόσκυλα Γάκη, Μπακάλη είχαμε διαγωνισμό στις εξετάσεις ποιος θα δώσει την κόλλα πρώτος (λευκή εννοείται). Πηγαίναμε σχεδόν ή τελείως αδιάβαστοι με στόχο “μπας και” ή “να πάρουμε τα θέματα”. Όταν εμφανιζόταν κανα καινούργιο φυντάνι και έσπαγε την τριάδα των μεταλλίων, τον κοιτούσαμε με απορία και ελαφρύ εκνευρισμό. Σε ένα μάθημα που νομίζω το έλεγαν “φυσικές διεργασίες” είχα κάνει παγκόσμιο ρεκόρ (ελάχιστα δευτερόλεπτα). Ήμουν πρώτο θρανίο, από τα πρώτα θέματα που διάβασα και που έπιαναν 6 μονάδες δεν μπορούσα να διεκδικήσω ούτε μισή, οπότε σηκώθηκα κι έφυγα. Οι άλλοι ποτέ δεν μου το αναγνώρισαν γιατί έλεγαν ότι έκλεψα. (Ισχυρίστηκαν ότι σηκώθηκα και έφυγα χωρίς να διαβάσω καθόλου τα θέματα).

Στο γράψιμο δεν είμαι και μεγάλο ταλέντο, στη χημεία / χημική μηχανική ούτε, αλλά την πρέφα και στο μπουρλότο (και παραλλαγές αυτού, vido) είμαι άσσος. Επισυνάπτεται document από καφενείο, που είχε σκανάρει ο Φ για να το στείλει στον Κ να ζηλέψει. Ο Κ είχε διοριστεί στην Κρήτη και δεν μπορούσε να παίξει. Πρόκειται για σπάνιο ντοκουμέντο (ή προϊόν φωτομοντάζ), γιατί όπως βλέπετε φέρομαι ως χαμένος.

Για να δούμε, υπάρχει τελικά αυτή η Διοτίμα;

Θανάσης Παπαδόπουλος

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Λάμπρος : Five Not Easy Pieces

5 πράγματα που δεν ξέρετε για τον Λάμπρο Σκουζ και δεν θα αλλάξει στο παραμικρό η ζωή σας αν τα μάθετε. Δημήτρη ευχαριστώ για την πρόσκληση. Ήξερες άλλωστε ότι αν δε με καλούσες εσύ, θα σε καλούσα εγώ, έτσι;

1. Η πιο πρώιμη μουσική μου ανάμνηση ήταν διπλή: Ένοιωθα ευτυχία ακούγοντας τους Abba και είναι ακόμη η μόνη μουσική που όχι μόνο δε βαρέθηκα ποτέ αλλά και αυτόματα με ρίχνει στα 1973, στην ηλικία των 5. Βλέπω όλη την οικογένειά μου μαζεμένη στο σαλόνι και χαμογελούν. Στην ουσία είναι η μόνη ευτυχισμένη μου ανάμνηση από την οικογενειακή ζωή. Ένα χρόνο νωρίτερα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδιζε ο Δώρος Γεωργιάδης, με το «Αν ήμουν πλούσιος». Με έλιωνε αυτό το τραγούδι, κανένα dark wave, κανείς Ian Curtis δεν πλησίασε τόσο την απόγνωση. Η φτώχια, η γρίπη, η παγωνιά, το υπόγειο έμπασε νερά …Επίσης οι εφιάλτες του ήταν περισσότερο πρακτικοί και τους είχα ήδη αντιμετωπίσει: και κλαιν συνέχεια τα μωρά στη γειτονιά / και δε μπορώ να κοιμηθώ... Το να μη μπορείς να κοιμηθείς από το θόρυβο του διπλανού εξακολουθεί να με ταλαιπωρεί δεκαετίες μετά. Άρα και διαχρονικός ο Δώρος. Χάρη στον πρίγκιπα Soulseek μπορώ ξανά να ονειρευτώ πως είμαι πλούσιος, πως είμαι πλούσιος, καραβοκύρης, βασιλιάς, ταξιδευτής

2. Κατά τα άλλα μεγάλωσα στην υποτιθέμενη τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά του κόσμου και έπαιζα σε ένα μπαλκόνι 2 επί 2. Ευτυχώς μια σύμπτωση (σε μια σειρά πολλών) καθόρισε την ενήλικη μου ζωή. Το στυλό του μπροστινού μου μαθητή έπεσε κάτω, αυτός έσκυψε να το πιάσει, την ώρα που έκανα άσεμνη χειρονομία προς μια καθηγήτρια, εκείνη την είδε, μου κατέβασε 3 βαθμούς. Τους ξαναθυμήθηκα λίγο καιρό μετά, που δεν μπήκα σε αθηναϊκό πανεπιστήμιο για ένα μόριο. Έξαιτίας αυτής της μείωσης βαθμών βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου πήγα για 15 μέρες και έμεινα 15 χρόνια. Ακριβολογώ. Στη Θεσσαλονίκη έζησα 3 πολύ γερές ευτυχίες, ανάμεσα σε μύριες ταλαιπωρίες που σαφώς αποτελούν τον κανόνα σε όλους μας, τουλάχιστο στο δικό μου τάργκετ γκρουπ. Ένα περιοδικό, μία αυλή και κάποιες βραδινές δουλειές.

Από την αυλή θυμάμαι ότι μπορούσα να νοιώσω ήρωας του Κουστουρίτσα, να τρώω καλοκαίρι και χειμώνα (με παλτά και κασκόλ) έξω, να διαβάζω μυρίζοντας πασχαλιές κι ακούγοντας έντομα και εντομάκια, να ξυρίζομαι στον ήλιο, να παίζω κυνηγητό με ποντίκια (ναι, ορισμένες φορές αυτά μας κυνηγούσαν), να ζήσω μερικούς ισχυρούς φόβους και μύριες απολαύσεις. Είναι αλλιώς να κάθεσαι με φίλους στο έξω. Είναι αλλιώς να βρέχει και να βλέπεις τα δέντρα της αυλής, δε σου φαίνεται και τόσο άσχημο τελικά. Έμεινα όσο το σπίτι δεν κατέρρεε και παρά τις αμέτρητες ταλαιπωρίες, το να ζήσω εκεί 4 χρόνια ήταν από τις λίγες σωστές αποφάσεις που πήρα. Α, να μην ξεχάσω και τότε που έβγαλα όλη μου την κασετοσυλλογή στην αυλή για μια καθαριότητα στο σπίτι, με πήρε ο ύπνος, κι από σε ηλιόλουστο μεσημέρι ξύπνησα σε βροχερό απόγευμα. Πάνε οι κασέτες, πάνε όλα.

3. Από το περιοδικό, που φυσικά είναι το Rollin Under, θυμάμαι το σάστισμά μου όταν το πρωτοδιάβασα. Ολοκαίνουργια μουσική, ολοκαίνουργιο γράψιμο, χιούμορ, νεύρα, ενθουσιασμός, ακόμα και τα περιθώρια στις άκρες των σελίδων είχαν κείμενα των αξεπέραστων κυρίων κυρίων Μπάμπη Αργυρίου και Γιάννη Πλόχωρα. Είπα στον εαυτό μου δε γίνεται να μη συμμετάσχω σε αυτό. Αργότερα μπήκαμε οι Δημήτρης Κάζης, ο Πάκης Τζιλής (της φιλτάτης Poeta Negra) κι εγώ. Και πιο μετά άλλοι συνεργάτες και φίλοι. Ήταν δύσκολες εποχές. Για παράδειγμα έγραφα ένα γράμμα στους Chumbawamba, μου απαντούσαν λέγοντάς μου οκ, στείλε ό,τι ερωτήσεις θες, αλλά να ξέρεις, τα ταχυδρομεία της περιοχής μας πολεμούν, μπορεί να σου επιστραφεί. Όντως το επόμενό μου γράμμα επεστράφη με την ένδειξη παραλήπτης άγνωστος. Το κρατούσα μέχρι πρόσφατα. Κάναμε αμάν για ένα δίσκο, ένα γράμμα. Στεκόμουν στα δισκάδικα με ένα μπλοκάκι, αντιγράφοντας μέλη κάποιου γκρουπ, έτη κυκλοφορίας, κάποιο στίχο. Για να βγει ένα κείμενο σου έβγαινε πρώτα ένα λάδι. Τον Μπάμπη τον γνώρισα μέσω ενός τύπου που είχε πάρει το όνομά του από ένα κομμάτι των Ex και έγραφε κάτι απίστευτα διηγήματα στα πρώτα τεύχη και που τελευταία φορά έμαθα πως ήταν σε διάφορες γωνιές του κόσμου με τους γιατρούς χωρίς σύνορα. Ο ίδιος επίσης έγραφε για το γκρουπ του στίχους με ρεαλιστικότητα ανάλογη με του Δώρου: για τις βρύσες που στάζουν, για τους άθλιους ιδιοκτήτες σπιτιών, για τα ψηλά ενοίκια. Μου έλεγε, μα αυτά δεν απασχολούν όλους μας σήμερα;

4. Από τις άλλες πιο επαγγελματικές δουλειές μου έρχεται συχνά στο μυαλό μία. Το 1991 (λιμοκτονώντας) ζήτησα δουλειά σ’ ένα μπαρ. Μου είπαν ότι χρειάζονται κόσμο και πως με προσλαμβάνουν μόνο αν τους φέρω τις δεκάδες που περίμεναν. Τους είπα, στο τσεπάκι μου τους έχω. Ζήτησα από όλο τον κόσμο μου να έρθει να σωθώ. Ήρθαν μόνο κάποιοι Μπάμπης Αργυρίου και Δημήτρης Κάζης, έσυραν μαζί τους κι άλλους φίλους. Δεν το ξέχασα ποτέ, είχα το άγχος ότι έπρεπε να τους πω ότι δε το ξέχασα. Ουφ, το έγραψα, τώρα μπορώ να το ξεχάσω.

Με το Δημήτρη βρεθήκαμε μαζί και σε οργιαστικές εκπομπές στο Ράδιο Κιβωτός. Εκεί πέρασα καμιά εκατοστή ολονυχτίες που δύσκολα ξεχνιούνται. Ξεκινούσα την εκπομπή στις 12 κι έφευγα με το ξημέρωμα, ένα γεμάτο επτάωρο. Επειδή δεν είχα δική μου δισκοθήκη, καλούσα φίλους, γνωστούς κι αργότερα και άγνωστους να παίξουμε από τους δικούς τους δίσκους. Έτσι διαμορφώθηκε ένας κύκλος που εναλλασσόταν : τη μία ερχόταν ο ηλεκτρονικός, την άλλη ο ψυχεδελικός, την τρίτη ο σκοτεινός, την τετάρτη ο ποπίστας (εκεί δεν είχα παρέα…), την πέμπτη ο λογοτέχνης. Το θεωρούσα αυτονόητο να παίζουμε τα κομμάτια χωρίς διακοπές, λέγοντας ποιος τραγουδάει τι, ώστε να μπορεί ο κόσμος να ηχογραφεί. Μου έκανε εντύπωση ότι ορισμένοι που είχα καλέσει τότε δεν το ήθελαν. Ε όχι και να μοιραστούν τη δική τους συλλογή άλλοι. Οι άλλοι πρέπει απλώς να κοιτάνε, δηλ. να ακούνε και μόνο. Εννοείται ότι τους απέρριπτα. Αλλά κάθομαι και σκέφτομαι πως μόνο ο Μπάμπης στα διάφορα ραδιόφωνα που έφτιαξε ή πέρασε το έκανε/κάνει. Ούτε το υποτιθέμενο ροκ αθηναϊκό ραδιόφωνο. Τα θυμόμουν πρόσφατα ακούγοντας κάποια τύπισσα σε βραδινές ηλεκτρονικές εκπομπές. Τις 8 φορές που τηλεφώνησα να ζητήσω κομμάτι, μου έδωσε λάθος πληροφορία. 8 συμπτώσεις; Ήταν όμως τόσο ηλίθια στο άγχος της να μας κρατήσει μακριά από το κομμάτι ΤΗΣ , που μας έλεγε κάποιο άλλο κομμάτι μεν, από το δίσκο που έπαιζε δε. Συνεπώς έβρισκα το δίσκο και το κομμάτι. Δεν είναι πάρα πολύ έξυπνος;

5. Η μουσική κάθε μορφής είναι ό, τι ωραιότερο μπορώ να απολαύσω (μόνος) στη ζωή μου, μαζί με το διάβασμα. Παρατηρώ πως η ηδονή που αυξάνει όσο περνάει ο καιρός είναι το διάβασμα βιβλίων. Με το διάβασμα έχω την αίσθηση ότι με περιμένουν πολύ περισσότερες ακόμη άγνωστες απολαύσεις. Έχω το βιβλίο στο χέρι την ώρα που περιμένω να μαγειρευτεί το φαγητό, ένοιωθα μισός άνθρωπος αν δεν είχα βιβλίο στο μετρό, θυμάμαι κάθε ταξίδι/μετακίνηση/πόλη/γειτονιά που επισκέφτηκα, με βάση το βιβλίο που άνοιξα. Στη μουσική γίνομαι όλο και περισσότερο ιδιότροπος και φοβάμαι πως δεν μπορώ να την απολαύσω σκέτη, όπως άλλοτε. Αλλά δε μπορώ να φανταστώ ταξίδι, διάβασμα, περπάτημα, προ – ύπνο ή ξύπνημα, φαγητό και αυτοκίνητο χωρίς αυτήν. Παράξενο δηλαδή, τώρα που το σκέφτομαι, σε όλες τις στιγμές μου είναι απαραίτητη. Προχθές άπλωνα τα ρούχα και μου έλειπε το φλασάκι μου. 5 λεπτά χαμένα, έλεγα μέσα μου. Τελικά μόλις διαπιστώνω ότι έχω και στις 2 περιπτώσεις το σύνδρομο του χρήστη ναρκωτικών, με τη μόνη διαφορά ότι η άσπρη (σελίδα) με ανεβάζει περισσότερο από τις αόρατες νότες. Ίσως φταίνε οι έμποροι που τις νοθεύουν, ποιος ξέρει.

Θανάση Π., υποθέτω είσαι έτοιμος. Το ένοιωθες ότι θα είσαι ο επόμενος.

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 25

Αν είναι να σε κάνει μια χαψιά η γκαντεμιά, δεν εξαιρεί τις καλές μέρες, εν προκειμένω το Σάββατο. Αρχίζει να σε φέρνει βόλτα απ’ το πρωί, με μικρά πειράγματα, ένα πίσω απ’ το άλλο. Το καταλαβαίνεις, αλλά λες όπου να’ ναι θα πάρει τέλος. Όπως οι πονόδοντοι.

Έχετε δει φαντάζομαι τους δρομείς αποστάσεων που τρώνε το πρώτο σπρώξιμο στο ένα χιλιόμετρο, στέκονται και συνεχίζουν, τρώνε το επόμενο στο τρίτο χιλιόμετρο, το μεθεπόμενο στο πέμπτο και κάποτε μοιραία τρώνε και το τελειωτικό, βγαίνουν πάνω στα προστατευτικά κιγκλιδώματα, πέφτουν στα γόνατα, βάζουν τα χέρια στο πρόσωπο και ξεσπάνε σε κλάματα. Είναι το γαμώτο, να έχεις σταθεί όρθιος σε όλες και να μη μπορείς να αντέξεις πιθανώς την τελευταία αναποδιά. Σε μένα συνέβη κατά τις επτά το απόγευμα.

Βγήκα για να ισορροπήσω. Είναι κλασική διαφυγή για όλα τα ζώδια της Γης, για την οποιαδήποτε περίπτωση που απορείτε το γράφω. Μέχρι κέντρο Αθήνα ήμουν μες στη μούγκα, με τη γλώσσα κόμπο.

Είχαμε αποφασίσει με μικρή παρέα, αρκούντως ευχάριστη και ποντάριζα σε αυτό, να πάμε να δούμε την «Πηγή της Ζωής», τη νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι. Τα νέα έφτασαν μέσω κινητού «είναι φουλ, δεν υπάρχουν εισιτήρια!». Σα να λέμε πάρε να ‘χεις! Ούτε τις πλέον αποθεωτικές κριτικές είχε πάρει, ούτε κάτι άλλο τρελό ενείχε η περίπτωση. Βέβαια, τον Αρονόφσκι ο Έλληνας τον αγαπάει, αυτό είναι μια αλήθεια που δε μου ήρθε αμέσως. Και βέβαια, επίσης, είχε το εξαιρετικό soundtrack του Clint Mansell, ήταν επόμενο να υπάρχουν πολλοί που όταν βγήκαν από κείνο το ευφάνταστο, υποβρύχιο μουσικό ταξίδι να θέλησαν να δουν και τις εικόνες. Κι εγώ από εκεί είχα ορμήσει, εξάλλου.

Η συνέχεια πήγε ευθεία. Λίγο φαγητό, ποτάκια, μπόλικη κουβέντα, μόλις σας περιέγραψα τα συστατικά ενός ενδυναμωτικού της σειράς plus που επαναφέρει επιτυχώς τα εσωτερικά ζουμιά στις σωστές αναλογίες.

Κυριακή πρωί είχα μονάχα κάποια κατάλοιπα πονοκεφάλου. Ξέρετε, από αυτά που σε κάνουν να αναθεματίζεις που το κεφάλι σου είναι ψηλότερα από κάθε άλλο μέρος του σώματός σου.

Ξεφύλλισα με τον πρωινό καφέ και το καινούργιο “Heteron 1/2”. Το είχα γνωρίσει με το πρώτο του τεύχος πέρυσι μέρες πασχαλινές και μ’ άρεσε, είχε ένα φρέσκο αέρα. Τους το είχα γράψει, τότε. Το δεύτερο τεύχος που ακολούθησε με έκανε να κάτσω λίγο στα αβγά μου, αλλά με αυτό εδώ, το τρίτο, καλά κάνω κι αναθαρρεύω, έχει περιεχόμενο.

Τελικά, είναι κάτι ακρογωνιαίο να έχουν τα πράματα και οι σχέσεις σαφές, κατανοητό, ξεκάθαρο περιεχόμενο. Είναι ο μόνος δρόμος για να έχει κι ίδια η ζωή. Στην «αλαλούμ» πλευρά, στο κλουβί, με την πλάτη μονίμως κολλημένη στα κάγκελα και το στόμα στεγνό από σάλιο, και το ρολόι του χρόνου ακόμα είναι λες κι έχει μείνει από μπαταρίες…

Υ.Γ. Την φωτογραφία την τράβηξα από το http://holowitz.com, το εξαιρετικό φωτογραφικό site των Jack και Nancy Holowitz.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

I Love Δήμος Ηλιούπολης

Όταν πας να ξεπαρκάρεις και βλέπεις ένα χαρτί πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου είναι δύο οι περιπτώσεις: α) ότι σού έχουν αφήσει ένα διαφημιστικό ή β) ότι σού έχουν κόψει κλήση. Τώρα, όταν έχεις παρκάρει ακριβώς κάτω από το στρογγυλό μπλε σήμα με τις κόκκινες διαγώνιους και είσαι συγχρόνως και με τις δύο ρόδες καβαλημένες πάνω στο πεζοδρόμιο, τότε οι πιθανότητες του (β) είναι λογικά πολλαπλάσιες από αυτές του (α). Είδα, λοιπόν, το χαρτί από λίγα μέτρα μακριά, και σαν αστραπή πέρασαν από το μυαλό μου οι ακόλουθες σκέψεις: i) γαμώτο, δεν είναι εποχή για έξοδα τώρα, ii) μήπως είναι από αυτές τις κλήσεις που σβήνονται αν πας και κλαφτείς λιγάκι;, iii) μήπως είναι από αυτές τις κλήσεις που αν δεν τις πληρώσεις δε γίνεται τίποτα;, iv) μήπως πρέπει να διαμαρτυρηθώ; Είναι ολοφάνερο ότι το σήμα που απαγορεύει το παρκάρισμα έχει τοποθετηθεί σε λάθος σημείο, και v) αυτός πίσω μου γιατί δεν έχει πάρει κι αυτός;!

Πήρα, λοιπόν, το χαρτί στα χέρια μου, το κοίταξα με ένα μείγμα φόβου/ θυμού/ απογοήτευσης/ θλίψης, και το μάτι μου έπεσε αμέσως στο νουμεράκι. 34,50. Ευρώ. Οι σκέψεις: i) φθηνά τη γλίτωσα, ii) δεν είχανε πει θα αυξήσουν τα πρόστιμα;, iii) εντάξει, δεν τα βρίσκω και στο δρόμο, θα μπορούσα να αγοράσω 2 cds με αυτά τα λεφτά, iv) …κι αν πάω και στις προσφορές του Metropolis, 5 cds, και v) αυτός πίσω μου γιατί δεν πήρε κι αυτός;!...

Το μάτι μου όμως, έπεσε και σε κάτι άλλο πάνω στην κλήση. Ήταν η λέξη «σύσταση», με bold κεφαλαία κεντραρισμένα, στη μέση του χαρτιού. Τι σύσταση; Συμμορίας; Μα εγώ είχα πάει μόνο για καφέ με τον Παπαδόπουλο, τον Πανότα και τον Ξαγά (συμμορία κι αυτή, δε λέω, αλλά όχι αξιόποινη). Και ξαναδιάβασα το χαρτί. Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Περίπου σαν όταν είχα μάθει από ένα sms του φίλου μου του Μάνου μέσα στο μετρό ότι είχαν διαλυθεί οι Suede (και δεν μπορούσα να βγω να πάρω αέρα), ή σαν πριν από κανένα δίμηνο που ο Patrick Duff μάς μπινελίκωσε στο «Aν» Club επειδή μιλάγαμε και του χαλάγαμε την ατμόσφαιρα.

«Φίλε οδηγέ», ξεκίναγε η κλήση, «γεια σας». Το ξεκίνημα με συνεπήρε. Αυτό δεν έμοιαζε με κλήση. Ήταν σαν ένα σχεδόν ερωτικό γράμμα. Από κάποιον/κάποια που με θεωρεί φίλο του/της (αν είχα myspace, θα νόμιζα ότι με ξέρουν από εκεί). Και τον/την απογοήτευσα παρκάροντας παράνομα. Και το παράπονό του/της ξεχείλιζε από κάθε γραμμή του γράμματος που μού άφησε στο αυτοκίνητο. Η συνέχεια ήταν αφοπλιστική: «Γνωρίζετε ότι έχετε σταθμεύσει το όχημά σας σε χώρο μη επιτρεπόμενο». Τώρα, τι να απαντήσεις σε αυτό; Ότι μπέρδεψες τα σήματα και νόμιζες ότι ο μπλε κύκλος με τις κόκκινες διαγώνιους σημαίνει απαγορεύεται η αναστροφή; Ή ότι δεν κατάλαβες που καβάλησες πεζοδρόμιο; Έπειτα, ήταν και η όλη ευγένεια της επιστολής. Σε έκανε να μην έχεις παρά να παραδεχτείς «ναι, γαμώτο, πάρκαρα παράνομα με πλήρη συνείδηση του τι έκανα», με φάτσα με κόκκινα μάγουλα, σαν το πεντάχρονο που συνειδητοποιεί ότι είναι πασαλειμμένο με σοκολάτα, και δεν ωφελεί πια να ισχυρίζεται ότι δεν άδειασε εκείνο το βαζάκι με τη Μερέντα.

Για να μην σας κουράζω, σας παραθέτω τα υπόλοιπα highlights: «Για την παράβαση που έχετε κάνει θα μπορούσαμε να επιβάλλουμε το προβλεπόμενο πρόστιμο Ευρώ 34,50», έλεγε το χαρτί, «εμείς σήμερα περιοριζόμαστε σε μια απλή ΣΥΣΤΑΣΗ» (εδώ κόλλαγε η σύσταση). Μετάφραση: Εσείς μπορεί να είστε γαϊδούρι και να παρκάρετε όπου σάς καπνίσει, αλλά εμείς είμαστε ανώτεροι άνθρωποι και σάς τη χαρίζουμε, ενώ θα μάς ήταν το μόνο εύκολο να σάς πάρουμε τα 35 ωραία σας ευρώ. Συνεχίζουν, λέγοντας ότι με την επόμενη παράβαση θα αναγκαστούν να λάβουν δραστικά μέτρα (=34,50 ευρώ) και καταλήγουν ηθικοπλαστικά με μια παράγραφο που επιχειρηματολογεί υπέρ της τήρησης των κανόνων οδικής κυκλοφορίας και στάθμευσης. Σε σκλαβώνουν ή δε σε σκλαβώνουν;...

Και εννοείται ότι από τότε αγαπάω το Δήμο Ηλιούπολης, όπως, άλλωστε, και γενικότερα κάθε άνθρωπο που παραβλέπει μια ανοησία σου, έστω και ηθελημένη, και σού δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.

Τάσος Πατώκος

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Lifestyle: Μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία δώρου

Αυτή η φράση, γραμμένη σε έναν τοίχο των Εξαρχείων, είναι από τα συνθήματα που μου έχουν αρέσει (όπως μου έχει αρέσει και το ‘Δέκα ώρες στη σκλαβιά για μια ώρα γκλαμουριά’, στο ίδιο γενικό πλαίσιο, σε άλλη όμως κατηγορία). Γιατί δεν εξαντλείται στην έκπληξη της ειρωνείας της, αλλά ολοκληρώνεται στο εύστοχο νόημά της.

Το lifestyle (ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε στον αντίστοιχο ελληνικό όρο, συνεπές στις ξενόφερτες επιταγές του) είναι μια έννοια που πρωτομπήκε στη χώρα μας με την ίδια γοητεία που έμπαιναν κάποτε οι ελβετικές σοκολάτες, καταλήγοντας σήμερα σε καραμέλα μαζικής κατανάλωσης που, όσο και να τη φτύνεις, δεν σταματά να σε γλυκαίνει.

Αρχικά, ξεκίνησε σαν μια αθώα συλλογή οδηγιών ‘ευ ζην’, με την έννοια του όμορφου, του μοντέρνου και του cool. Περισσότερο επρόκειτο για καταναλωτικές οδηγίες προς ναυτιλομένους, ανακουφιστικές μπροστά στην έκρηξη της τεχνολογικής επανάστασης και της υπερπροσφοράς των υλικών αγαθών. Αγαθά που υπόσχονταν να σηματοδοτήσουν περαιτέρω και τις ιδιότητες του κατόχου τους.

Από κάποια φάση και ύστερα όμως, η απλή συλλογή αντικειμένων δεν ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει το περιζήτητο ‘φαίνεσθαι’, μα ούτε και το ακόμη σημαντικότερο ‘είναι’. Αντίθετα, το κυνήγι της υλικής ευμάρειας έπαυσε να αποτελεί από μόνο του εχέγγυο κοινωνικής καταξίωσης, αλλά ως αυτοσκοπός ενοχοποιήθηκε και καταδικάσθηκε.

Έτσι, νέες τάσεις έκαναν την εμφάνισή τους, αυτή τη φορά όμως προχώρησαν παραπέρα, σε χώρους πνευματικούς και άυλους, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν απάγκια αθωότητας κι εναλλακτικότητας. Τώρα πια, αντικείμενο των υπαγορεύσεων είναι και η μουσική που θα ακούσουμε, τα βιβλία που πρέπει να διαβάσουμε, οι ταινίες που δεν πρέπει με τίποτα να χάσουμε, οι εκθέσεις τέχνης που πρέπει να επισκεφτούμε. Ακόμη, δεχόμαστε καταιγισμό από οδηγίες για τη διατροφή που θα πρέπει να ακολουθήσουμε, τους τρόπους που θα αδυνατίσουμε, το πώς θα κόψουμε το αλκοόλ και το τσιγάρο. Με αυτό τον τρόπο εντάχθηκαν και οι παραδοσιακά αποστασιοποιημένοι χώροι στο παιχνίδι του μάρκετινγκ και της κατανάλωσης, αφήνοντας πλέον ελάχιστα κομμάτια της ζωής μας ελεύθερα να προσδιορίσουμε.

Γιατί όμως, όσο και να αποκηρύσσουμε το lifestyle μετά βδελυγμίας, τελικά υπακούμε, στη συντριπτική μας πλειοψηφία, στις δεσποτικές του επιταγές; Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Πασκάλ Μπρύκνερ στην ‘Αέναη Ευφορία’ του, οι κανόνες του lifestyle ήρθαν για να καλύψουν, κι αυτοί με τη σειρά τους, τα αρχέτυπα ερωτήματα του ανθρώπου: Τι να ζήσω, πώς να ζήσω και για ποιον λόγο να το ζήσω; Σαν μωρά που κάνουν τα πρώτα μπερδεμένα τους βήματα, ψάχνοντας το χέρι της μαμάς να τα καθοδηγήσει, έτσι και ο άνθρωπος ψάχνει την πεπατημένη στην οποία θα κινηθεί, το ‘δρόμο της αρετής’ που όχι μόνο θα τον οδηγήσει στο ζητούμενο, αλλά θα το προσδιορίσει κιόλας εκ των προτέρων.

Μέχρι πρότινος, αυτό το δρόμο τον έδειχναν οι ιεροί κανόνες των θρησκειών και τα μανιφέστα των ιδεολογικών κινημάτων. Τώρα όμως που καταφέραμε να απαλλαγούμε από τους θρησκευτικούς και πολιτικούς ζυγούς του παρελθόντος, ποιο καρότο θα κυνηγήσουμε, ποιο μαστίγιο θα μας σπρώξει προς τα μπρος, κεντρίζοντάς μας τα οπίσθια;

Τον ρόλο αυτό του σύγχρονου καθοδηγητή παίζει πλέον το lifestyle, με τους αμέτρητους αγγελιοφόρους-υπηρέτες του να μας διατάζουν ασταμάτητα, υποσχόμενοι τη μοντέρνα γη της επαγγελίας:
Αγόρασε, φόρεσε, δες, άκουσε, διάβασε. Ή και, τρώγε σωστά, αθλήσου, ταξίδεψε, κάνε γιόγκα, τάι τσι, διαλογισμό. Διαφορετικοί δρόμοι που υπόσχονται τον ίδιο προορισμό: Τη διαρκή και σίγουρη ευτυχία, όπως άλλωστε μας εγγυώνται οι ιλουστρασιόν εικόνες της τηλεόρασης και των περιοδικών.

Έτσι, η επιθυμία μετατρέπεται σε σκληρό καταναγκασμό, ο άνθρωπος αγκομαχά να επιτύχει σε όλες τις εξετάσεις κοινωνικής καταξίωσης και εσωτερικής πληρότητας. Κοπιάζει και αγχώνεται, κι έτσι, παρόλο που ακολουθεί τις οδηγίες κατά γράμμα, δεν καταφέρνει να επιτύχει τον τελικό στόχο όλων των προσπαθειών, την πολυπόθητη ευτυχία. Αλίμονο, την αναπάντεχη και οδυνηρή απουσία της γεμίζει ο πανικός και η κατάθλιψη, αυτή της προδοσίας και της διάψευσης. Χωρίς τμήμα παραπόνων για να αναζητήσει το χαμένο δίκιο του, και χωρίς κανέναν να του πει ότι ο καταναγκασμός κι η επιτήδευση είναι αυτά που ακυρώνουν το αποτέλεσμα. Μοναδική παρηγοριά: αυτή τη φορά η δυστυχία λάμπει, τυλιγμένη στις αστραφτερές κορδέλες του lifestyle. Όπως ακριβώς γράφει το σύνθημα στον γκρίζο τοίχο, μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία δώρου.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Zero

Αν σου άρεσε το συγκεκριμένο αναψυκτικό, μέχρι πρότινος είχες δύο επιλογές: να αγοράσεις το «κανονικό» προϊόν, ή τη light εκδοχή του. Σε γενικές γραμμές, και με δεδομένο ότι η γεύση ήταν λίγο-πολύ ίδια, όσοι πρόσεχαν λίγο τις παραπανίσιες θερμίδες προτιμούσαν το light προϊόν, όλοι οι υπόλοιποι ήταν μάλλον αδιάφοροι. Στο μυαλό πολλών τώρα, τα προϊόντα light, είτε αναψυκτικά, είτε τρόφιμα, έχουν συνδεθεί με γυναικείο καταναλωτικό κοινό. Η συγκεκριμένη εταιρεία, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα των ανδρών να προσέχουν τη σιλουέτα τους, έριξε στην αγορά ένα νέο προϊόν, το ονόμασε “zero”, το έντυσε με μαύρη ετικέτα και bold γραμματοσειρά να εκπέμπει βαρβατίλα, και το προωθεί ως το «πρώτο αναψυκτικό τύπου light με αρρενωπό χαρακτήρα».

Τα προϊόντα light και zero διαφέρουν μονάχα στη συσκευασία. Το αναψυκτικό καθεαυτό είναι πανομοιότυπο. Η γενική ιδέα είναι, λοιπόν, ότι δεν αγοράζεις το μπουκάλι μόνο για να πιεις τι έχει μέσα, αλλά και για να προσδιορίσεις σε ένα βαθμό την ταυτότητά σου. Αν σε δει η ταμίας του σούπερ μάρκετ να αγοράζεις το light και είσαι άντρας, τότε είσαι αυτόματα φλώρος. Αν σε δει όμως να αγοράζεις το zero, τότε είσαι δυναμικός, trendy και αθλητικός τύπος. Αν είσαι σε καφετέρια και παραγγείλεις το light, τότε η σερβιτόρα θα πει στον μπάρμαν «πιάσε μου ρε συ μια light για την ψωνάρα που μάς κουβαλήθηκε». Αν παραγγείλεις το zero, θα τού πει «έχει έρθει ένας ψαγμένος τυπάς που θέλει zero. Respect».

Αν αυτό γενικευτεί, τότε θα δούμε πολλά κουλά στα σούπερ μάρκετ τα επόμενα χρόνια. Ίσως χωριστά ράφια με τρόφιμα για γυναίκες και τρόφιμα για άντρες. Γυναικείο γιαούρτι 0% με μια ευτυχισμένη αγελάδα στην ετικέτα, και αντρικό γιαούρτι 0% που θα έχει έναν ταύρο να βγάζει καπνούς από τη μύτη. Mε δεδομένο όμως ότι μιλάμε για μια εταιρεία κολοσσό, είναι πραγματικά να απορεί κανείς που δε βρέθηκε κανείς να τούς πει ότι σίγουρα είναι σπουδαίο πράγμα να ξέρεις το target group σου και να κατευθύνεις τα προϊόντα σου ανάλογα, αλλά είναι πολύ διαφορετικό να διαχωρίζεις ένα απλό αναψυκτικό μόνο με την ετικέτα και το όνομα, μόνο και μόνο για να μην αισθανθεί άβολα με το βλέμμα του περιπτερά κάποιος που θα επιλέξει το light. Είναι αξιοσημείωτο που κανείς δε σκέφτηκε ότι κανένας δε νοιάζεται για το πόσες θερμίδες έχει το ποτό του άλλου, και που όσοι πραγματικά αγχώνονται για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι αν τούς δουν με ένα προϊόν light στο χέρι έχουν πρόβλημα οι ίδιοι.

Είναι στ’ αλήθεια για να απορεί κανείς που η εταιρεία δε συνειδητοποίησε ότι το target group του προϊόντος zero δεν είναι άλλο από τους κομπλεξικούς άντρες. Εκτός κι αν έχουν πλήρη συναίσθηση αυτού, κι απλά τούς θεωρούν τόσο μεγάλη ομάδα ώστε να αξίζει το δικό της αναψυκτικό.

Τάσος Πατώκος

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Δημήτρης : Θενκς Αντώνη!

Η αγαπημένη μου βόλτα (όχι μόνος βέβαια) είναι στην Ιστανμπούλ. Είναι έξι ώρες με το αυτοκίνητο από το σπίτι μου στη Δράμα, δηλαδή εφτά και κάτι από τη Θεσσαλονίκη, και είναι ένας άλλος πλανήτης. Κάνω ατέλειωτες βόλτες, πίνω καφέδες, τσάγια και ρακιά, καπνίζω ναργιλέδες στα καφενεία, τρώω απίστευτες λιχουδιές, γλυκά και φαγητά (τα αγαπημένα μου είναι το μυδοπίλαφο, τα τηγανητά μύδια σουβλάκι και το κοκορέτσι στο πόδι στο δρόμο, στο balik pazar, την ψαραγορά του Πέρα, το muhallebi με σοκολάτα του Saray και το προφιτερόλ του Inci) μουλιάζω στα χαμάμ, αγοράζω φτηνά γνήσια CD (το μόνο πράγμα που έχει απομείνει φτηνό εκεί, γύρω στα 7-8 ευρώ) από το Mephisto, το ADA και το Lale Plak (η Τουρκία έχει φανταστική fusion σκηνή και μερικά πολύ παράξενα «ροκ» ακούσματα), και αν είμαι τυχερός μου κάθεται και κανένα live.

Έχω προσπαθήσει να πάρω συνέντευξη από έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, τον Jonathan Richman. Είχε παίξει στο Βακούρα το 90. Η συνέντευξη ήταν εντελώς αποτυχημένη, γιατί ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που δεν είχα γραμμένες ερωτήσεις και η γλώσσα μου είχε δεθεί κόμπος. Το μόνο που έκανα ήταν να χαζογελάω και να του λέω πόσο σημαντικός ήταν για ’μένα. Δεν θυμάμαι τι είπαμε και τι έγραψα. Θυμάμαι όμως ότι φορούσε κάτι άθλια σπορτέξ και είχε ένα ζευγάρι μπότες για τη σκηνή. Ρούχα δεν άλλαξε.

Λατρεύω τον Fabrizio De Andre΄. Η μουσική του, οι στίχοι του και η φωνή του με ταράζουν. Είναι ο μεγαλύτερος ποιητής ανάμεσα στους τραγουδοποιούς που έχω ακούσει. Και δεν είναι λίγοι. Και η φωνή του είχε τόση δύναμη, μελωδικότητα και αμεσότητα που νομίζεις ότι τραγουδάει μόνο για σένα. Αναρχικός και αντισυμβατικός. Κανένας δεν έχει δείξει τόση αγάπη και κατανόηση σε έναν αυτόχειρα, όσο αυτός στο Pregheira In Gennaio (…η κόλαση υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που την φοβούνται…). Ούτε σε μια πουτάνα, όσο αυτός πάλι, στο Via del Campo (…όλη τη νύχτα κάθεται στο κατώφλι, και πουλάει σε όλους το ίδιο τριαντάφυλλο…) Θα μπορούσα να μιλάω ώρες. Έχω ότι έχει κυκλοφορήσει. Και έμαθα ιταλικά για να καταλαβαίνω τους στίχους του.


Ο Βασίλης έγραψε για το γεγονός ότι έγινε μπαμπάς. Δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο. Τα παιδιά μου έγιναν 20 μηνών. Είναι διάολοι και κούκλοι. Μου βγάζουν το λάδι, αλλά όταν κοιμούνται το μεσημέρι ανυπομονώ να ξυπνήσουν για να παίξουμε. Βασίλη και Θανάση, σας περιμένουν υπέροχα πράγματα. Δεν υπάρχει τελειότερο πρωινό ξύπνημα από το να τους ακούω να φωνάζουν μπαμπά. Σε κανα-δυο μήνες θα το κόψουν, γιατί θα μπορούν να πηδήξουν έξω από τα κρεβατάκια τους και να ρθουν στο δικό μας. Εκεί να δεις γλέντια…

Μου αρέσει πολύ να είμαι με φίλους. Να καθόμαστε με τις ώρες μιλώντας για τα πάντα, ή και χωρίς να μιλάμε, δεν είναι πάντα απαραίτητο, να πίνουμε και να τρώμε αργά και τελετουργικά, και φυσικά να ακούμε μουσική κάνοντας «μμμμμ» και τεστάροντας ο ένας τις γνώσεις και τη μνήμη του άλλου. Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να συμβεί. Οι καλύτεροι φίλοι μου μένουν μακριά. Είμαστε πνιγμένοι στις υποχρεώσεις. Με κάποιους έχουμε χαθεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο, η ζωή τα ’φερε έτσι. Αγαπιόμαστε όμως πάντα, και αυτό φαίνεται από την πρώτη στιγμή όταν τύχει να βρεθούμε. Σε έναν από αυτούς θα κάνω πάσα. Λαμπρούκο, που είσαι;

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 24

Μερικές φορές οι συγκυρίες λες κι έχουν από μόνες τους δυνάμεις που υπερβαίνουν κάθε πιθανό νόμο των αναλυτικών μαθηματικών, κάθε βασικό αξίωμα των πιθανοτήτων και της στατιστικής. Ίσως έχουν βάλει το δαχτυλάκι τους και οι μαρτιάτικες εκλείψεις που λένε οι αστρολόγοι, δεν ξέρω. Εντούτοις, όχι ένα, ούτε δύο, αλλά τρία γεγονότα με σαφές «εθνικό» ενδιαφέρον σε μια βδομάδα είναι πολλά για να τα αντέξει μαζεμένα το αφορμάριστο μυαλό μου (αν βάλουμε και το τραγούδι της Eurovision ως τέταρτο, μας πήρε και μας σήκωσε). Δηλαδή, τι άλλο έμενε να γίνει; Επιστράτευση; Πάλι καλά που περάσαμε όλοι μας τόσο καλά στο πάρτι της Θεσσαλονίκης και δεν πήραμε και πολλά χαμπάρι.

Το πρώτο θέμα αφορά στον ελληνοτουρκικό πόλεμο που συνεχίζεται στο YouTube. Μεσαίο δάχτυλο εσείς, μεσαίο κι εμείς, τι νομίζατε δεν έχουμε; Κραγιόν εσείς, κραγιόν κι εμείς. Κανονικό ξεβράκωμα. Και δεν είναι και για μεγάλη κουβέντα το τι έκαναν, ποιοι και γιατί (ένθεν εκείθεν), όσο το πώς το έκαναν, χρησιμοποιώντας τη δυνατότητα που έχει ο οποιοσδήποτε να μπορεί να ανεβάσει πολύ εύκολα και γρήγορα βίντεο της αρεσκείας του, χωρίς αυτό προηγουμένως να ελέγχεται ή να εγκρίνεται. Κάντε το όσο ακόμη γίνεται έτσι, διότι είναι θέμα χρόνου κάτι να αλλάξει στο όλο πακέτο. Είναι αμέτρητες οι αφορμές πλέον.

Δεύτερο θέμα είναι το φλεγόμενο φυλάκιο στο μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη», την απόλυτη τουριστική ατραξιόν της πλατείας Συντάγματος. Διάβασα στο χθεσινό «Το Βήμα της Κυριακής» πως είναι μόλις η δεύτερη καταγεγραμμένη επίθεση εναντίον της Βουλής στην πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας. Πράγμα που σημαίνει πως ούτε οι παλιοί έχουν αντίστοιχες θύμησες στη μνήμη, οπότε νά και κάτι που συμπλέουν απόλυτα στην άγνοια με τους νεότερους. Όλοι τυφλοί λοιπόν, και αναζητείται ο μονόφθαλμος. Αν υπήρχε η δυνατότητα να μετρούν τα μηχανάκια των τηλεθεάσεων και την αμηχανία των θεατών, την περασμένη Πέμπτη θα κατέγραφαν την επίτευξη νέου αριθμητικού ρεκόρ. Όμως καλά, σε εκείνη την προκήρυξη τότε στην αμερικανική πρεσβεία δεν έλεγαν πως το Κοινοβούλιο αποτελεί πλέον στόχο ή μήπως δεν θυμάμαι καλά;

Τρίτο θέμα, η ταινία “300”. Θα δεχτεί αρχικά –και θα αντέξει τελικά– ο Έλληνας θεατής μια ακόμη «αμερικανοποίηση» της Ιστορίας του; Και κοίτα γκαντεμιά να πέφτει την πιο ακατάλληλη ώρα, τώρα που σφαζόμαστε για το αν αυτή πρέπει να έχει εγκριθεί και απ’ την Εκκλησία ως προς το πώς αναφέρεται στα σχολικά βιβλία. Καλύτερα να πάνε όλοι μια βόλτα στις Θερμοπύλες του 2007 –που όλως τυχαίως πέρασα δύο φορές πηγαινέλα σε πέντε μέρες μέσα στην προηγούμενη εβδομάδα– και θα καταλάβουν πολλά αντικρίζοντας ένα επί της ουσίας ασυντήρητο μνημείο σε μια περιοχή που εμφανώς δε δύναται να κρυφτεί πίσω από το τι έγινε πριν χιλιάδες χρόνια και να συντηρηθεί απ’ αυτό.

Το άκουσα πριν δύο μέρες και είναι πιθανόν και ό,τι καλύτερο για ένα κλείσιμο: το γέλιο, τα αστεία και κατ’ επέκταση το χιούμορ είναι κάποια πράγματα απ’ τον Θεό για να αντιμετωπίσουμε τα άλλα, τα κακά. Η υπερβολική σοβαρότητα «σκοτώνει», αυτό να τους πείτε.

Καλή μας βδομάδα και… mind the gap!

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Αντώνης : Fünf auf nach oben…

1. Πάντα με γοήτευε η ιδέα του φαινόμενου της πεταλούδας... Μικρά ασήμαντα καθημερινά περιστατικά, ασήμαντα «νετρόνια» τα οποία πυροδοτούν μια ολόκληρη αλυσίδα γεγονότων... Χωρίς κανόνα... Η αρχή της «συγγραφικής» μου καριέρας στο MIC είχε ως αφετηρία ένα πολύ συνηθισμένο γεγονός. Η παραγγελία ενός fanzine, ένα χιλιάρικο μέσα σε ένα φάκελο που ταξίδεψε για Θεσσαλονίκη, ένα απροσδόκητο τηλέφωνο, η ανάπτυξη μιας «εν μουσική» φιλίας, ένα ραντεβού στα τυφλά στην Καμάρα σε εποχή προ-κινητών (μοιάζει με εποχή των σπηλαίων πια ε;), ένα κείμενο που γράφτηκε για ένα τεύχος που ποτέ δεν βγήκε, ένας δραματικός χωρισμός, η γνωριμία με ιδιαίτερους ανθρώπους που εκτίμησα από την πρώτη στιγμή.... Και έτσι είμαι εδώ... Ποτέ και πουθενά αλλού...

2. I like trains… Όχι το συγκρότημα. Κυριολεκτώ! Την αιτία δεν την ξέρω, άλλωστε δεν έχει νόημα να αναζητάμε σε όλα τις αιτίες. Ίσως, όπως μου έχουν πει, να οφείλεται στο ότι ο παππούς μου με πήγαινε μικρούλι πολύ συχνά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Dinslaken, μιας γραφικής κωμόπολης στην περιοχή του Ρουρ, όπου χαζεύοντας με τις ώρες τα τραίνα απαντούσε με υπομονή στα ακατάσχετα «warum» (γιατί) μου... Μεγαλύτερος, μια από τις αγαπημένες μου βόλτες ήταν να πηγαίνω με το ποδήλατο στον «αγγελοπουλικό» σταθμό της Τρίπολης και να παρατηρώ τα τραίνα να έρχονται και να φεύγουν για τόπους μακρινούς και εξωτικούς, όπως ήταν για μένα τότε η ...Αθήνα και η Καλαμάτα! Ακόμη μεγαλύτερος λάτρεψα το «Τrans-Europe Express» των Kraftwerk, με γοήτευσαν οι ρυθμικοί ήχοι των μεταλλικών κρούσεων, ονειρεύτηκα ταξίδια με το TEE από το Παρίσι στη Βιέννη τα οποία ποτέ δεν πραγματοποίησα και ένιωσα πολλές φορές το αίσθημα του ανθρώπου που έβλεπε τα τραίνα να περνούν...

3. Μικρά μυστικά για το πως μπορώ να σας αντιπαθήσω (ειδικά αν ανήκετε στο κατ’ όνομα αδύναμο φύλο!) «Είμαι πολύ ευαίσθητη, ειλικρινής και μισώ το ψέμα»... «Ακούω τα πάντα»!.. «Μ’ αρέσει ο Κοέλιο και πιστεύω πως όταν θέλουμε κάτι, ολόκληρο το Σύμπαν συνωμοτεί για να μας επιτρέψει να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα!» (Παλιότερα στη θέση του Κοέλιο, ήταν ο ...αλήστου μνήμης Μπουσκάλια με το «Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις». Στην παρέα είχαμε μάλιστα καθιερώσει μεταξύ μας τον όρο «μπουσκαλιές» όταν θέλαμε να αναφερθούμε με λόγιο και κομψό τρόπο σε ανόητες κοινοτοπίες χωρίς να καταφύγουμε στη γνωστή έκφραση με τα τρία Α!

4. Δεν ζω χωρίς μουσική... Στο σπίτι όλο και κάτι θα παίζει ολημερίς, και καμιά φορά ολονυχτίς! Όμως μου είναι αφόρητη κάποιες στιγμές η πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα μουσική καταπίεση που βιώνουμε παντού. Είτε πας στο supermarket, για καφέ, για γλυκό, για φαγητό, στο metro, παντού μουσική... Ελάχιστα μέρη υπάρχουν στην Αθήνα όπου να μπορείς με φόντο τον ήχο της σιωπής (τα ...«4’.33’’» του Cage αν θέλετε) να απολαύσεις μια ανθρώπινη επαφή, μια συζήτηση... Γερνάω μαμά;

5. Πέρα από την αρμονία και την αλχημεία των ήχων λατρεύω και την μουσική των γεύσεων. Τη γαστρονομία. Παρόλα αυτά μέχρι την ηλικία ψηφοφορίας ήμουν το τυπικό αγόρι της ελληνίδας μαμάς (γερμανίδας στην πραγματικότητα) που αγνοεί το πως μπορεί να μετατραπεί ένα αυγό σε βρώσιμη μορφή (ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου απόπειρα να φτιάξω μακαρόνια με πιπεριές και μπέικον όπου τα είχα βάλει να βράσουν όλα μαζί στο ίδιο νερό με αποτέλεσμα γεύση βρασμένου ...άχυρου). Και αν για τα πρώτα φοιτητικά χρόνια αρκούσαν τα τάπερ της ...ανθρωπιστικής βοήθειας (διάβαζε της μαμάς!) που πηγαινοέρχονταν με τα ΚΤΕΛ αλλά και το τρίπτυχο «πίτσα-σουβλάκι-μακαρόνι», κάποια στιγμή επήλθε ο κορεσμός και άρχισα να την ψάχνω και μόνος. Εκτός αυτού ανακάλυψα και την ψυχοθεραπευτική διάσταση της δημιουργίας, αλλά και ένα βαθύτερο κίνητρο το οποίο επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τον ...Φρόιντ και το τι υπάρχει μέσα στο μυαλό του κάθε άντρα! Το να μαγειρέψεις για μια γυναίκα, και δη για μια συμφοιτήτρια (οι οποίες δεν ήταν και πιο προκομμένες από εμάς τότε!), αποδείχθηκε μια από τις καλύτερες ...γκομενοπαγίδες όπως λέγαμε! Μάλιστα είχα και μενού το οποίο ήταν στάνταρ, δοκιμασμένο, και με εφετζίδικο όνομα. Τα περίφημα «τορτελλίνι αλά κρεμ»! Φαγητό πανεύκολο, της απάτης, και αρκετά «πρόστυχο» από άποψη θερμίδων και γεύσης αλλά με εγγυημένα ..πρόστυχα αποτελέσματα! (μην φτιάξετε όμως ένα καζάνι!)

Που να δώσω πάσα τώρα; Πολλούς μαρκαρισμένους παίκτες βλέπω! Δημήτρη θα σ’ αφήσουν τα τρία διαβολάκια να γράψεις κάτι;

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Some girls are bigger than others

Η Προμηθέα δεν είναι ένα κορίτσι σαν τα άλλα. Οι ξεχωριστές δυνατότητες του μυαλού της φάνηκαν από πολύ νωρίς, κι ευτυχώς γι’ αυτήν γεννήθηκε στη χώρα που το εκπαιδευτικό σύστημα δεν διστάζει να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες απαιτήσεις μιας ευφυίας. Έτσι, στα πέντε της είχε ολοκληρώσει τη σχολική ύλη του δημοτικού και του γυμνάσιου, και στα δεκατέσσερά της είχε ήδη αποκτήσει πτυχία από τα σπουδαιότερα πανεπιστήμια της Αμερικής.

Αυτό όμως που έκανε την Προμηθέα πιο ξεχωριστή κι από τα υπόλοιπα ‘παιδιά-θαύματα’ ήταν ότι δεν σπατάλησε την υψηλής ποιότητας φαιά ουσία της αποκλειστικά στις εκπαιδευτικές επιταγές μιας μονοδιάστατης κι εμπορεύσιμης επιστήμης. Με βλέμμα περίεργο κι οξύ, συνέχισε την περιπλάνησή της στα ιστορικά χωράφια της μικρής χώρας που οι συγγενείς της ονόμαζαν ‘πατρίδα’. Μαγεύτηκε από το πλούσιο παρελθόν και τις αξίες που γνώρισε σε αυτό, αξίες εντελώς ξένες με τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό που στον τόπο της εμφανίζεται στην πιο ακραία του μορφή.

Όμως, κι εκεί ακόμα δεν στάθηκε στους ασφαλτοστρωμένους δρόμους της επίσημης γνώσης, μα τράβηξε πιο πέρα, σε μονοπάτια δύσβατα, σκεπασμένα από το σκοτάδι και την υγρασία των αιώνων. Κι όπως είχε μάθει να κάνει με τα άλυτα προβλήματα των μαθηματικών και της φυσικής, εξερεύνησε κι ανακάλυψε την αλήθεια, αυτή που φαινόταν να έχει σβήσει οριστικά το σιωπηλό και ένοχο πέρασμα του χρόνου.

Και με οδύνη διαπίστωσε ότι το φως του αρχαιοελληνικού πολιτισμού που τόσο αγάπησε είχε νικηθεί από το σκοτάδι των χριστιανών πραιτόρων, την πιο νικηφόρα και πιο αδίστακτη εξουσιαστική δύναμη που γνώρισε η ανθρωπότητα. Η οποία πολέμησε αμείλικτα τη σάρκα και το πνεύμα των ανθρώπων, βρωμίζοντάς τους με το φόβο της αμαρτίας, μα και σκοτώνοντάς τους εν ψυχρώ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που πνίγηκαν στο αίμα των ‘απίστων’ στο όνομα κάποιου δυστυχούς Ιησού Χριστού.

Η αίσθηση της αδικίας και της υποκρισίας αναστάτωσε την Προμηθέα, μα συνάμα της έδωσε περίσσια δύναμη, τη δύναμη γνώσης. Και θάρρος, τάχα αταίριαστο για ένα μικρό κορίτσι μόλις δεκαπέντε χρόνων. Έτσι, όταν μπήκε στην κατάμεστη αίθουσα κι αντίκρυσε τους Έλληνες προεστούς του Σικάγο, αντάμα με την ελίτ του ορθόδοξου χριστιανικού κατεστημένου, ήξερε πολύ καλά ότι είχε μπροστά της ευκαιρία μοναδική, ιστορική κατά μια έννοια. Ευκαιρία να κάνει πράξη τις αρχές του ορθού λόγου και του ελεύθερου πνεύματος που γνώρισε στο μακρινό παρελθόν και που της διαμόρφωσαν την προσωπικότητα. Ευκαιρία να εκστομίσει λόγια που πρώτη φορά ακούστηκαν δυνατά από μικρόφωνα και καταγράφηκαν από κάμερες, για να κάνουν τελικά το γύρο του (ελληνικού) κόσμου. Στηλιτεύοντας, χωρίς φανατισμό κι εμπάθεια, μα με τεκμηριωμένες απόψεις κι επιχειρήματα, μίλησε χωρίς φόβο για ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα της ανθρωπότητας, αυτό που διέπραξε η εξουσία της χριστιανικής θρησκείας.

Κάποτε ο Προμηθέας τα έβαλε με τους θεούς, που ήθελαν να κρατήσουν τους ανθρώπους στη δυστυχία και το σκοτάδι, κι έκλεψε τη φωτιά τους. Σήμερα, η Προμηθέα τα έβαλε με τους ψευδεπίγραφους και το ίδιο βλαβερούς εκπροσώπους τους. Καίγοντάς τους, με τον πύρινό της λόγο.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Βασίλης: Mόνο πέντε;

1. Μια από τις πιο παλιές μνήμες. Ήμουν γύρω στα πέντε, βράδυ στο κρεββάτι αλλά δεν κοιμόμουν. Πρέπει να ήρθε ο πατέρας μου χωρίς να το καταλάβω και ξαφνικά, εκεί που αρμένιζα, άκουσα μια βραχνή φωνή «Γιατί δεν κοιμάσαι Βασίλη; Κοιμήσου αμέσως». Θυμάμαι ότι απάντησα «Ναι Θεούλη μου» ή κάτι παρόμοιο και ξεράθηκα στο δευτερόλεπτο από το φόβο.

2. Έγραφα το 1990-1991 στο TV Eye, το εφημεριδάκι του Bαγγέλη Λιβιεράτου (που παλαιότερα κυκλοφορoύσε το Cult, το πιο κοντά στην Tουρκία μουσικό fanzine όπως το ονόμαζε, αφού έμενε στην Aλεξανδρούπολη). Kάλυπτα τις συναυλίες της Aθήνας. Έβλεπα κάμποσες αλλά σημείωνα και αυτές που δεν είχα δει από αφίσσες στους δρόμους. Έχω αντιγράψει από μια αφίσσα τις μπάντες που έπαιξαν ένα βράδυ στην Villa Aμαλίας. Κάτω κάτω έγραφε «H Aμαλία ξαναχτυπά». Nόμιζα ότι ήταν μπάντα και έτσι ακριβώς το έστειλα προς δημοσίευση. Mετά από λίγες μέρες στην Villa, όπου διανεμόταν δωρεάν το TV Eye, ο κολλητός μου και γείτονας Στέφανος (μετέπειτα στους Xαοτικό Tέλος) με έχει πιάσει στο ψιλό και έχει ξεκαρδιστεί με όλους τους υπόλοιπους στους οποίους με καρφώνει.

3. Το 1985 έβαλα αγγελία στο Ποπ & Ροκ: «Παρακαλείται όποιος έχει το ένθετο με τους στίχους του πρώτου άλμπουμ των Smiths να επικοινωνήσει, Βασίλης, τηλέφωνο». Με σκίσανε. Ήμουν ευαίσθητο παλληκαράκι 16 χρονών και με παίρνανε και μου λέγανε «τι έγινε ρε φλώρε, μη σε βρούμε έξω, θα σε κάνουμε, θα σου δείξουμε» και τέτοια. Είχα σχεδόν τρομοκρατηθεί. Εκείνες τις μέρες γιόρταζε ο πατέρας μου και είχαμε γλέντι στην αυλή. Χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνω, έλα Βασίλη, (ωχ, άντε πάλι) ναι, τι κάνεις, καλά, είναι ο πατέρας σου εκεί; κοιμάται τώρα (τα τραγούδια ακούγονταν από την αυλή), (απορία) κοιμάται... καλά, πες του ότι τον πήρα να του πω χρόνια πολλά, ποιος είναι; ο Φώτης ο ξάδερφος σου, έλα ρε Φώτη...


4. Αγαπημένο μου άθλημα στο Eurosport είναι το άλμα σε σκι (παρακολουθώ επίσης σνούκερ και σούμο). Είμαι φανατικός του Πολωνού Adam Malysz. Tον πρόλαβα στα πάνω του το 2001, 2002 και 2003, όταν κέρδισε διαδοχικά τρία παγκόσμια κύπελλα. Δεν χάνω αγώνα του. Ένα από τα όνειρά μου είναι να τον παρακολουθήσω από κοντά σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο της βόρειας Eυρώπης. Tα τελευταία χρόνια δεν πρωταγωνιστεί (έχει πατήσει τα 31 πλέον) αλλά καταφέρνει κάθε χρονιά να πάρει κάποια μετάλια. Φέτος με έχει γεμίσει χαρά με τρία χρυσά μετάλλια και το παγκόσμιο πρωτάθλημα πριν από μερικές μέρες στο Σαπόρο της Ιαπωνίας. Ο Malysz έχει γεννηθεί στις 3 Δεκεμβρίου, ημερομηνία που έχει γεννηθεί και ο Μπάμπης, ημερομηνία που παντρεύτηκα.

5. H πιο δραματική αλλαγή στη ζωή μου συμβαίνει τις τελευταίες σαράντα ημέρες, μετά τη γέννηση του γιου μου. Mια τεράστια χαρά και απελπισία ταυτόχρονα. Έχω χάσει το χώρο μου, το χρόνο μου, το χιούμορ μου, τη διάθεσή μου, δεν μπορώ να γράψω λέξη, δεν μπορώ να ακούσω μουσική, δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία, δεν επικοινωνώ με την γυναίκα μου. O «αντάρτης» του σπιτιού με έχει κυριολεκτικά συνθλίψει. Eλπίζω η κατάσταση να είναι παροδική και σιγά σιγά να ξαναγυρίσω στους παλαιούς ρυθμούς.

Λοιπόν Aντώνη;

Bασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 23

Όταν στην κοινωνία επικρατεί η ρητορική των άκρων, τότε μέσα της κάτι πάει περιφανώς λάθος. Έχει όλα τα συμπτώματα ενός άρρωστου οργανισμού που αρκείται απλώς στο να ρίχνει τον πυρετό που τον ψήνει με δυνατά αντιπυρετικά, παραβλέποντας οικειοθελώς τα βαθύτερα αίτια, τον πιθανό καρκίνο.

Με τρόπο ευφάνταστο, η Ευρώπη, ο Παλιός Κόσμος που αναφέρουν τα βιβλία, δείχνει να μη μαθαίνει απ’ την Ιστορία της. Γι’ αυτό, ίσως, αυτή έχει ήδη κάνει τόσους κύκλους παλιότερα και θα κάνει κι άλλους τόσους στο μέλλον. Τα τελευταία 15 χρόνια το αντίπαλο δέος των διαφόρων ακροδεξιών ρευμάτων και οργανώσεων έγινε από μικρό φυτό κανονικό δέντρο. Πού; Στα χώματα που έγινε πράξη η κόλαση του Verdun, που στήθηκαν και λειτούργησαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου Auschwitz, που έγιναν οι χειρότεροι εμφύλιοι, που έγινε η γενοκτονία της Srebrenica και τόσα άλλα… Ολάκερος ο προηγούμενος αιώνας είναι γεμάτος από αιματοχυσίες για το τίποτα, μοιάζοντας περισσότερο με ένα χρονολογικό ναρκοπέδιο που όσο κι αν το θες από μέσα του ζωντανός δεν πρόκειται να βγεις! Ο βαδίζων αιώνας μέχρι τώρα κρατεί, του μένουν όμως άλλα 93 χρόνια. Κι είναι αρκούντως πολλά.

Το πιο λυπητερό σ’ αυτήν την υπόθεση είναι πως πρωτοστατούν οι πρώην ανατολικές χώρες. Θέλετε να μιλήσουμε για την Πολωνία, την Βουλγαρία, την Ρουμανία, την Σλοβακία, την Ρωσία, την Ουγγαρία; Έχουμε ονόματα και συνθήματα που σοκάρουν. Μόνιμοι στόχοι παντού είναι οι ξένοι μετανάστες, οι Τσιγγάνοι και οι αδύναμες τάξεις. Η διαφθορά, η δυσαρέσκεια, η φτώχεια που αυξάνεται, η ανεργία που καλπάζει, η ανασφάλεια για το αύριο, η εγκληματικότητα, το παρακράτος, οι ανισότητες που δε μπορούν να καταστήσουν ισόνομο το Λουξεμβούργο με την Ρουμανία, όλα αυτά που γίνονται θέματα αιωνίων συζητήσεων, αλλά εξακολουθούν να κατρακυλούν στην κατηφόρα χωρίς φρένα, τροφοδοτούν και οικοδομούν τα θεμέλια της νεότερης γενιάς των μελανοχιτώνων.

Και πετυχαίνουν. Αυτό μας λέει το γεγονός ότι πολιτικοί με συνθήματα της ακροδεξιάς βρίσκουν θέσεις στα έδρανα, από τα συμβούλια δήμων, μέχρι αυτά των κοινοβουλίων. Και συνεχώς πληθαίνουν. Μη νομίσετε, εντούτοις, πως ξενοφοβία σημαίνει ασπάζομαι κατ’ ανάγκη το ναζισμό. Αρκεί που επιστρέφουν στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις φωνές που θυμίζουν τα παραληρήματα διδακτόρων του παρελθόντος, που ανακαλύπτουν «οικονομικά μοντέλα» στις σκοτεινότερες των σελίδων αυτής της ηπείρου.

Όποτε –για να το θυμηθούμε– οι Ευρωπαίοι κατά τους αιώνες που πέρασαν έδωσαν βάση σε ό,τι τους χωρίζει παρά σε ό,τι τους ενώνει κατέληξαν να φορούν πανοπλίες ή τα πιο σικ χακί παραλλαγής του σήμερα και να κρατούν στα χέρια όπλα, κυνηγώντας μάγισσες που παρεμπιπτόντως έβρισκαν κι εκεί που δεν υπήρχαν. Έτσι, για να το θυμηθούμε το λέω… Εδώ στα Βαλκάνια ειδικά, έχουμε και πάμπολλους λόγους παραπάνω.

Δίνω και μια παραπομπή σε ένα σχετικό άρθρο του Φώτη Περλικού στη διεύθυνση: www.e-rooster.gr/articles/perlykos49.htm. Είναι του 2005, αλλά από τότε δεν έχει αλλάξει και τίποτα. Προς το καλύτερο, θέλω να πω.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Μπάμπης : Πέντε πράγματα ρε, τι σου ζητάνε;

Νέους! Στραβάδια! Γαλιά! Είχα στο σάκο μου στο στρατό τα «Τρία κλικ αριστερά» και ένα βράδυ διάβασα για τους παρευρισκόμενους στο θάλαμο το ποίημα που αρχίζει με τις παραπάνω λέξεις. Τους άρεσε και κάποιος μου πήρε το βιβλίο για να διαβάσει περισσότερα. Όταν είδε τα αποσπάσματα για το ΚΚΕ που είχα εσκεμένα παραλείψει με πέρασε για ...Μαρξιστή και με συμβούλεψε, βιβλία σαν αυτό, να τα κρατάω για τον εαυτό μου.

Είχα πέσει απ’το ποδήλατο στα 13 μου και έσκισα το μπούτι μου μέχρι το κόκαλο. Στο νοσοκομείο μου έφεραν ένα δώρο για να περνάω τις μέρες μου. Ήταν ένας πλατύς χάρακας με δύο μεγάλες τρύπες και δοντάκια γύρω γύρω. Είχε και δυο εξαρτήματα σαν ροδάκια, οδοντωτά επίσης, με πολλές τρύπες πάνω τους. Βάζοντας το στυλό σε κάποια από τις τρύπες και γυρίζοντάς το έφτιαχνε σχέδια. Έκανα χιλιάδες σχέδια με πολύχρωμα στυλό και αυτό είναι το δώρο που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου.

Διανυκτέρευσα στο Τμήμα της Ίωνος Δραγούμη, σε ένα μικρό, σκοτεινό, υγρό δωμάτιο που είχε ένα στρώμα στο πάτωμα και τίποτα άλλο. Το κρύο ήταν ασύλληπτο. (Παρακάλεσα τον αξιωματικό υπηρεσίας να με δείρει λίγο για να ζεσταθώ αλλά ήταν κουρασμένος). Το άλλο πρωί με άφησαν να επιστρέψω στον παράδεισο – το ζεστό μου σπίτι.

Η πρώτη συνέντευξη που πήρα ήταν του Ακληπιού Ζαμπέτα και του Θόδωρου Πετιρόπουλου των International Comedy που δεν ηχογραφήθηκε την πρώτη φορά και την ξανακάναμε. Η πρώτη διεθνής θα πρέπει να ήταν δι αλληλογραφίας με τον Mark Eitzel μετά το “Engine” των American Music Club. Μετά τη συναυλία των Triffids στο Ρόδον πήγαμε στα παρασκήνια και ρωτούσα τον μεθυσμένο McComb γιατί δεν αφήνει την Jill να τραγουδάει περισσότερο, γιατί το “Lawson square infirmary” δεν κυκλοφόρησε σαν Triffids και ..περίμενα απαντήσεις. O Διονύσης της Άνωσης μας είχε αφήσει να μιλήσουμε με τον Greg Sage πριν βγει στη σκηνή του Contrast και θυμάμαι πως του έκανε εντύπωση η ερώτησή μου «γιατί βάζει τόση οργή και απογοήτευση στη μουσική του» που επανήλθε 2-3 φορές στο ίδιο θέμα κατά τη διάρκεια της συζήτησης.

“Aκόμα κι αν αυτοί που θέλαμε δε γίναμε
ακόμα κι αν αυτοί που είμασταν δε μείναμε
είμαστε ακόμα εδώ!
Ψάχνοντας στα τυφλά για νέους δρόμους”
λέει η αφιέρωση ενός φίλου στο “Μια εποχή στην κόλαση” που μου χάρισε.

Βασίλη, άσε για λίγο κάτω την κουδουνίστρα και γράψε μας πέντε πικάντικα.

Μπάμπης Αργυρίου

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Πάνος : Πάρε πέντε και σου χρωστάω!

Τώρα πια; Τι να κάνει κανείς όταν βρεθεί ξαφνικά με τη μπάλα πεπόνι αγκαλιά παρά να αρχίσει να τρέχει. Και δε μου φταίει η Ροζίτα που μ’ έβγαλε κανονικά στον τάκο. Είναι που δεν είχα παρακολουθήσει το θέμα! Ο σνομπισμός εντούτοις, είναι μια απ’ τις πανδημίες του internet. Οπότε νωρίς με την αυγούλα στρώθηκα στο γράψιμο. Και καλού-κακού να προειδοποιήσω ότι ό,τι ακολουθεί είναι one more ασύστολη περιαυτολογία, η οποία ήταν ασφαλώς περιττή. Τα παράπονα στον αφέτη…

1. Το πρώτο μου κείμενο δημοσιεύτηκε στο φανζίν «Στις Σκιές του Β-23» το 1990. Ήτανε ένα για τον Greg Sage. Θυμάμαι πως κλείνοντάς το εξέφραζα την τεράστια απορία μου που το “Sacrifice (For Love)” είχε βγει μονάχα σε… cd! Σκοτάδια μαύρα, πίσσα…

2. Εκτός από κείμενα περί μουσικής, φοιτητής κυρίως, αλλά και μετά, έγραφα και διάφορα άλλα. Εμένα 100% δε με κάλυψαν ποτέ, άρεσαν όμως στους άλλους. Ξεμπερδεύοντας με το Μετσόβιο βρεθήκαμε κάπου στην Ιπποκράτους με τον Κώστα Σταμάτη (αμέσως μετά Το Ψυγείο Ψυγείο) και λίγο αργότερα και με τον Χάρη Σχοινά. Από την όλη φάση βγήκαν μερικά τραγούδια. Τρία από αυτά τα γράψαμε τον Μάρτιο του 1994 στο Praxis με ηχολήπτη τον Λάμπρο Σφυρή των Έρεβος και τα βγάλαμε σε μια demo κασέτα υπό τον τίτλο «Το Πρώτο Αμάρτημα». Όποιος έχει κόπια καλείται να επικοινωνήσει, έτσι για την τιμή των όπλων. Έκανα το εξώφυλλο, έγραψα όλους τους στίχους, τους τραγούδησα κιόλας… Το αποτέλεσμα πήρε τότε μια εκθειαστικότατη κριτική στην “Oz”, ίσως κάπου να έχω και το τεύχος. Με τους υπόλοιπους ξαναβρεθήκαμε και οι τρεις στο πάρτι του MiC στο Decadence, καταλάβατε.

3. Έχω σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να ψάξει κανείς για τον Εσθονό συνθέτη Arvo Part. Βινίλια, cds, βιβλία, άρθρα, dvd… Η σχέση μου με τον Part είναι μέχρι σήμερα ξεχωριστή. Ένα τεράστιο κομμάτι μουσικής το ανακάλυψα μέσω αυτού. Συχνά-πυκνά δωρίζω είτε σε ανθρώπους που αγαπάω, είτε που θέλω να με καταλάβουν λίγο περισσότερο και βαθύτερα από αυτό που εξωτερικά δείχνω, μια κόπια του “Tabula Rasa”. Αθάνατο.

4. Θεωρώ πως ένα από τα συγκλονιστικότερα κείμενα που έχουν γραφεί στην ελληνική γλώσσα είναι η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη. Την καταλαβαίνει κανείς πλήρως όταν την ξεπεράσει και σταματήσει να επανέρχεται για να τη διαβάζει στα χοντρά ζόρια.

5. Έχω δίπλωμα αυτοκινήτου σε αχρηστία εδώ και κάμποσα χρόνια. Μετακινούμαι σχεδόν αποκλειστικά με συγκοινωνίες και αν είναι να αποφύγω ταξίδι με το αεροπλάνο πάω με τα πόδια μέχρι… τη Μογγολία!

Και τώρα μια στιγμή που περίμενα έτη φωτός. Πάσα στον Μπάμπη (νόμιζες ότι θα ξέφευγες;)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Ροζίτα : Take 5!

1. Θυμάστε την έναρξη της εκπομπής «Το περισκόπιο»; (ερώτηση ...ηλικιακής κρίσεως!). Αυτή η περίεργη spooky μουσική, μαζί με τη μαύρη κάμερα με την κουκούλα που γυρνούσε γύρω γύρω, μου δημιουργούσε απίστευτο πανικό. Με το που άκουγα τις πρώτες νότες, έριχνα μια μαζοχιστική ματιά στην οθόνη και μετά έτρεχα κατατρομαγμένη στα πόδια της μητέρας μου. Νομίζω ότι και σήμερα να το έβλεπα, και πάλι θα μου κοβόταν η χολή!

2. Αγαπημένο μου βιβλίο παραμένει, ακόμη και μετά από αμέτρητες αναγνωστικές ώρες, το ‘Όσα παίρνει ο άνεμος’ της Μάργκαρετ Μίτσελ. Μέχρι τα 13 μου το είχα διαβάσει πάνω από 7 φορές (μιλάμε για την κανονική έκδοση των χίλιων σελίδων και βάλε). Κι αν δεν το έχω αγγίξει από τότε, είναι γιατί φοβάμαι ότι θα το διαβάσω και πάλι με την ίδια αγωνία... (η κλασσική ιστορία της όμορφης και έξυπνης survivor που μένει στο τέλος μόνη της).

3. Πριν δύο μέρες έγινα θεία! Πράγμα που δεν ξέρω αν ξεδίψασε ή αν ενθέρμανε το μητρικό μου ένστικο. Ο χρόνος θα δείξει.

4. Ήμουν η mini στο forum του avopolis (Ikrory 21 αυτό μάλλον κάτι θα σου θυμίζει).

5. Μου αρέσει πολύ η μπάλα κι είμαι οπαδός του Παναθηναϊκού (αν και τον τελευταίο χρόνο δεν το λέω αυτό και τόσο συχνά). Μου αρέσει επίσης πολύ να πηγαίνω στο γήπεδο, λατρεύω τη φορτισμένη ατμόσφαιρα του πάθους και της παρακμής. Ελπίζω από του χρόνου, που θα κατέβουμε πάλι στη Λεωφόρο, να το ξαναρχίσω (πάνω δεν ανέβηκα καθόλου, πολύ ‘κρύο’ το μέρος βρε παιδί μου).

Πάνο σειρά σου! (περιμένω και πληροφορίες για την ‘περίεργη μουσική’ στο περισκόπιο).

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati