Archives

Τάσος : 5 πράγματα για τον εαυτό μου που μάλλον δε γνωρίζετε

[Μετά την πάσα του lkrory21 μπήκαμε κι εμείς στο μπλογκοσφαιρικό παιχνίδι]

1. Ο δικός μου παιδικός ήρωας ήταν ο μεγάλος μου αδερφός, 9 χρόνια μεγαλύτερός μου, ο οποίος κάθε Σάββατο πρωί που είχαμε το σπίτι ελεύθερο (καθ’ό,τι μέρα σούπερ μάρκετ για τους γονείς), οργάνωνε ποδοσφαιρικά τουρνουά μέσα στο σαλόνι (με καρέκλες για τέρματα), ερασιτεχνικά μπασκετάκια (μετά το 1987), τηλεφωνικές φάρσες, επιτραπέζια, κυνηγητά σε όλο το σπίτι κλπ. Όταν γύριζαν οι δικοί μου από τα ψώνια, μάς έβλεπαν όλα τα αδέρφια μαζί να παρακολουθούμε τα κινούμενα σχέδια της ΕΡΤ-1 σαν Παναγίες.

2. Νομίζω ότι κάνουμε τη ζωή μας πολύ πιο δύσκολη από ό,τι είναι με το να παρεξηγιόμαστε τόσο εύκολα. Θα μού άρεσε, για παράδειγμα, να μπορείς να κάνεις ένα αυθόρμητο κοπλιμέντο σε μια κοπέλα στο δρόμο χωρίς να σε στραβοκοιτάξει, να μπορείς να φιλήσεις κάποιον που θαυμάζεις χωρίς να το πάρει στραβά, να μπορείς να ξεσπάσεις σε ένα φίλο σου και να μην τεθεί καν θέμα τσακωμού.

3. Το απόλυτα αγαπημένο μου έντυπο είναι το fanzine “Dishwasher”. Πέρα από το ίδιο το κείμενο, με συναρπάζει η κεντρική ιδέα: ένας νέος άνθρωπος βάζει στόχο να δουλέψει ως λαντζέρης σε κάθε μία από τις πολιτείες της Αμερικής. Κάθε φορά που «σβήνει» πολιτεία, βγάζει και ένα τεύχος για να περιγράψει τις περιπέτειές του. Και το κάνει για να μπορεί να ψυχολογεί τους άλλους, παρατηρώντάς τους πώς λειτουργούν από θέση ισχύος, απέναντι στο «λευκό σκουπίδι» που πλένει τα πιάτα.

4. Θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να ξανακάνω έστω και για μία ακόμα φορά τη σκοπιά Σ30 στην 116 Πτέρυγα Μάχης στον Άραξο. Για την όλη έμπνευση, για το νεκροταφείο αεροσκαφών, για τη θέα, για την παρέα με τον Σ29.

5. Ελπίζω ότι μετά θάνατον θα μάς δώσουν κάποιο επεξηγηματικό βιβλιαράκι, κάτι σαν «επιμύθιο» για να λυθούν οι απορίες μας, καθώς και ένα χαρτί με τα απαραίτητα στατιστικά: τι ποσοστό της ζωής μας ξοδέψαμε σε ύπνο; Τι ποσοστό σε τηλεόραση; Και βέβαια, μάς αγάπησαν αυτοί που αγαπήσαμε, και πόσο;

Τάσος Πατώκος

ΥΓ: Δίνω την πάσα στη Ροζίτα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 22

Αυτό το γραπτό θα μπορούσε να ‘χει και υπότιτλο. Κάτι του στιλ «Πώς μπορεί αντί να πιεις τέσσερις μπίρες να σε πιουν αυτές» ή οτιδήποτε ανάλογο που να κραυγάζει ότι μια βόλτα που πήγαινε στο χαλαρό βγήκε τελικά στο παρά ένα ξινή.

Πριν, όμως, να θυμίσω το περίφημο θεώρημα του Ginsberg:
1. Δεν μπορείς να νικήσεις.
2. Δεν μπορείς να φέρεις ισοπαλία.
3. Δεν μπορείς και να βγεις από το παιχνίδι.
Τι μένει;
Ε, αυτό που μένει, αυτό και συμβαίνει, αυτό και συνέβη.

Κάθε Πέμπτη στο κέντρο γίνεται η γνωστή πορεία για το γνωστό άρθρο της γνωστής δημοσίας παιδείας που τέτοια δεν είναι, αλλά ως τέτοια την αναφέρουν ακόμα κάπου στα χαρτιά. Αν ανέβεις την Πανεπιστημίου, κατά μήκος της ακτογραμμής των όσων την κατεβαίνουν δηλαδή, όλα τα junk-φαγάδικα είναι τίγκα. Το τι αγωνιστική τυρόπιτα πέφτει στις πορείες δε λέγεται. Εμείς, όμως, για μπίρα πηγαίναμε (ο δεύτερος ήταν ο Αντώνης Ξαγάς). Και ως γνωστόν τις μπίρες τις πίνουν κάπου που να τις έχουν και χωρίς πολλά-πολλά βρεθήκαμε θεατές από τζαμαρία στα επεισόδια έξω από το Πολυτεχνείο. Σαν ταινία ήτανε. Τη μια ανέβαιναν οι «Ινδιάνοι», την άλλη κατέβαιναν οι «καουμπόιδες» και ένας τύπος στο κινητό να έχει μπερδέψει την κυκλοφορία.

Εγώ, όμως, παραδοσιακά είμαι με τους «Ινδιάνους». Με έναν faux pas συλλογισμό δε, θυμήθηκα τον Οκτώβρη όταν ξαναστήθηκαν τα οδοφράγματα στο Παρίσι. Ήταν τα ίδια ή και νέα πρόσωπα, το παλιό άλυτο πακέτο προβλημάτων, ένα χρόνο μετά τα πρώτα συμβάντα. Στο ενδιάμεσο, η κάθε πλευρά είχε απλά μάθει πώς να αντιδρά καλύτερα στα αντανακλαστικά του αντιπάλου. Ό,τι γίνεται και στα δικά μας μέρη, ανέκαθεν. Και μόνον αυτό. Άλλο τίποτα, τίποτα επί της ουσίας.

Το εντυπωσιακό είναι πώς σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αλλοιώνεται το σαφές κοινωνικό μήνυμα όταν το πιάνουν στο στόμα τους οι ειδήμονες και οι αναλυτές. Αυτοί που «τα ξέρουν όλα» είναι κι αυτοί που συντηρούν και την πιο ακούνητη πλευρά των πραγμάτων. Και όταν μπογιατίζονται και με πολιτικό χρώμα, είναι να φεύγεις.

Στην Ευρώπη του 2007 τα νοήματα της Οκτωβριανής Επανάστασης θα ‘πρεπε να σκίζουν από αποδοχή. Δεν σκίζουν, όμως. Και φταίνε γι’ αυτό όσοι τα εγκλώβισαν, εκείνοι οι λειψοί αντιπρόσωποι και η ολοένα και πιο καιροσκοπική αριστερά τους.
Οι παραπάνω σκέψεις βέβαια ήταν το δεύτερο θέμα. Γιατί το, εξίσου μεγάλο, άλλο ήταν ότι δεν αντέχω πλέον, λόγω ηλικίας, τα δακρυγόνα νέας γενιάς. Το λέει και ο προσδιορισμός τους: νέας, όχι παλιάς. Και αυτά προς κακή μας τύχη τρυπώνουν παντού. Διαχέονται και διεισδύουν σαν τα αέρια στους παλιότερους James Bond-ηδες. Στο μαγαζί έπεσε κλάμα αμάζευτο.

Λίγα τετράγωνα μακρύτερα, φυσικά, όλα ήταν στη συνηθισμένη τους θέση. Άλλο ζητούμενο κι αυτό με τις αντιφάσεις των πόλεων, τις μεθόδους περιορισμού τύπου γκέτο (εκεί και μόνον εκεί, λίγο πιο έξω όχι).

Η Rose-Marie Lamy στο βιβλίο της «Ξανασκεφτόμαστε τη Δημοκρατία» που είναι δώρο που κυκλοφορεί και στα ελληνικά γράφει το περίφημο: «Ας ξαναγίνουμε αυτόνομοι…». Και το γράφει κατευθείαν στην πρώτη σελίδα.

Δε μπορείτε να φανταστείτε πόση πολλή λύπη μου φέρνει μια τέτοια δήλωση. Διότι θα μείνει για πάντα ουτοπική, θεωρητική και απραγματοποίητη.

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Όσα δε φτάνει η αλεπού… πηδάει και τα φτάνει

Είχα δει πριν μερικούς μήνες μια συνέντευξη γνωστής ηθοποιού στην τηλεόραση. Η εν λόγω κυρία λοιπόν, κατέβαλε ομολογουμένως μεγάλη προσπάθεια, τόσο στιλιστικά όσο και φραστικά, να παρουσιάσει εαυτή ως εναλλακτική περσόνα της Τέχνης, αποκηρύσσοντας την ελληνική σόου μπιζ, ως ‘στημένη και χαμηλής ποιότητας, με κυκλώματα που δεν δίνουν ευκαιρίες σε αυτούς που πραγματικά αξίζουν’ και τα συναφή. Μόνο για την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της δεν μίλησε.

Όχι δηλαδή ότι πήρα και τοις μετρητοίς τα λεγόμενα της Εβελίνας Παπούλια –περί ης ο λόγος– αλλά, όπως και να το κάνεις, ψιλοεκνευρίστηκα όταν μετά από λίγο καιρό την είδα ως απαστράπτουσα σιδηρά κυρία στο πάνελ του ‘So you think you can dance’. Γιατί με το που βρήκε και πάλι μια θέση στην κατάπτυστη εμπορική τηλεόραση, έσπευσε να διαψεύσει όσα είχε προηγουμένως δηλώσει, με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο: Παίζοντάς το στα καλά των καθουμένων ειδήμονας της χορευτικής τέχνης και πουλώντας εκ του ασφαλούς μαγκιά σε ανασφαλή και εμφανώς τρακαρισμένα παιδιά.

Ο λόγος που τα γράφω αυτά δεν είναι η συγκεκριμένη γυναίκα - άλλωστε ούτε η πρώτη είναι ούτε και η τελευταία. Είναι όμως η επιβεβαίωση, για μια ακόμη φορά, της περίφημης λαϊκής ρήσης ‘όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια’. Δεν γνωρίζω αν λειτουργεί ως αυτόματος ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας ή είναι απλά μια εκδήλωση μικροψυχίας και μικροπρέπειας, πάντως η δαιμονοποίηση του ‘άφταστου αντικειμένου του πόθου’ αποτελεί κλασσική αντίδραση, που συναντάται σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης ζωής: Από την αταβιστική προσπάθεια σπίλωσης της ‘ωραίας του χωριού’, μέχρι το σύνδρομο του Βασιλάκη Καΐλα, η ανεκπλήρωτη επιθυμία καταχωνιάζεται με επιμέλεια στα ψυχικά τάρταρα, και τη θέση της παίρνει μια μανιώδης αποστροφή, μεταμφιεσμένη μάλιστα με ιδεολογικό - ηθικό περίβλημα.

Τι συμβαίνει όμως όταν, ως δια μαγείας –ή καλύτερα, μετά από υπόγειες, ακόμα και ασυνείδητες προσπάθειες– ο στερημένος πολέμιος αποκτά πρόσβαση στο απαγορευμένο όνειρο, έστω και με το σταγονόμετρο; Η αλλαγή είναι τόσο ριζική, που ξαφνιάζεται ακόμη και η έρμη η ...αλεπού (ενδιαφέρουσα είναι και η έννοια του ‘πηδήματος’ προς τα λαχταριστά σταφύλια –της πρώην οργής–, ας το αφήσουμε όμως για τα ροζ τηλεοπτικά παράθυρα των τελευταίων ημερών): Ο αντιδραστικός εργάτης, μπροστά στο πρώτο ξεροκόμματο εξουσίας που θα του πετάξουν στα πόδια του, ξεχνά τα αντιεξουσιαστικά του μανιφέστα και κουνά χαρούμενα την ουρά του στα γενναιόδωρα αφεντικά, ο λαϊκός βαρύς τύπος μπαίνει με τρεμάμενα γόνατα, σαν ανοίξουν και γι’ αυτόν τα μεγάλα σαλόνια, μέχρι κι ο κάγκουρας χεβιμεταλάς μεταμορφώνεται εν μια νυκτί σε υπάκουο κολεγιόπαιδο, φτάνει να του κάνει τα γλυκά μάτια η κυριλέ γκόμενα που πάντα ‘αντιπαθούσε’.

Θα ήταν όμως πολύ εύκολο, αλλά και αφελές, να δούμε την παραπάνω συμπεριφορά ως αποτέλεσμα απλής κοινωνικής υποκρισίας και ασυνέπειας. Γιατί, σε αντίθεση με τις περιπτώσεις συνειδητής απόστασης λόγων και έργων, εδώ ο πρώτος που εξαπατάται είναι ο ίδιος ο απατεώνας, που, παραβλέποντας τις πραγματικές του επιθυμίες, ζει ανυποψίαστος στον απατηλό κόσμο της απάρνησης που ο ίδιος έπλασε. Κι αυτό είναι και το επικίνδυνο του πράγματος, ότι όλοι μας μπορούμε να παγιδευτούμε σε τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις - χωρίς να βγάζω απ’ έξω τη δική μου ... αλεπουδίσια ουρά!

Θα τολμούσα μάλιστα να σκεφτώ ότι η εσωτερική αυτή ψυχική παρόρμηση, εφαρμοσμένη σε ομοιοπαθείς κοινωνικές ομάδες, ενδεχομένως να οδήγησε στη διαμόρφωση των μεγαλύτερων ιδεολογικών κινημάτων της ανθρωπότητας! Κινήματα ως εκ τούτου θνησιγενή, όπως άλλωστε αποδεικνύονται να είναι οι πλείστες των μαζικών εμμονών. Με τον ίδιο τρόπο που αλληγορικά και αποστομωτικά περιγράφτηκε στην περίφημη ‘Φάρμα των ζώων’, με τα γουρούνια να παίρνουν τη μορφή του αρχικού τους εχθρού, αυτής του ανθρώπου.

Γι’ αυτό και κάθε είδους φανατισμού και στρατεύσεως είναι απολύτως ύποπτο, όχι μόνο λόγω της άνωθεν μαζικής χειραγώγησης, αλλά και της επικίνδυνης αντίφασης που υποκρύπτει. Αυτή της στερημένης ανθρώπινης μονάδας, που ξεσπά την προσωπική της αίσθηση αποτυχίας σε ένα κρεσέντο κακίας και μίσους, είναι όμως συνάμα έτοιμη να κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, και να παραδοθεί πανευτυχής στον ανομολόγητο παράδεισο όλων όσων μέχρι πριν λίγο πολεμούσε. Όπως ακριβώς λέει και μια άλλη φράση, ότι ‘πίσω από ένα μεγάλο μίσος κρύβεται μια μεγάλη αγάπη’. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσέχουμε περισσότερο, τι πραγματικά αγαπάμε και τι πραγματικά μισούμε. Τι απαρνούμαστε και τι επιδιώκουμε. Όχι για να μην εκτεθούμε στους άλλους, μα στους εαυτούς μας, πάνω απ’ όλα.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 21

Αν πάρεις τις 27 πια (ζωή να ‘χουν) χώρες της Ένωσης και ψάξεις για το ποια θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί ο «σκουπιδότοπος της Ευρώπης», θα ήμασταν πρωταθλητές από χέρι. Ας σκεφτούν σοβαρά οι εταίροι μας να μας βγάζουν εκτός συναγωνισμού σε παρόμοια αθλήματα. Βέβαια, μη νομίζετε, μας έχουν ήδη καταλάβει, τουλάχιστον από τότε που μπλεχτήκαμε στα πόδια τους, θέλοντας σώνει και καλά να βγούμε από την περήφανη βαλκανική μας γειτονιά, πολύ πριν αυτή γίνει πουτάνα με τα του γιουγκοσλαβικού.

Δεν θα σας μεταφέρω στοιχεία από εκθέσεις και λοιπά, αλλά προσωπικές εμπειρίες. Κάποτε ήμουν στη Βόρεια Εύβοια. Όλα τα σκουπίδια της περιοχής ο δήμος τα πέταγε χύδην σε νταμάρια από τα κλεισμένα μεταλλεία, από όπου περνάει και το μισό νερό του εκεί υδροφόρου ορίζοντα. Ένας βιολογικός που πήγε να στηθεί, έμεινε ατελείωτος. Αργότερα, βρέθηκα κοντά στη Χαλκίδα. Οδηγώντας, περνούσα καθημερινά από επαρχιακό δρόμο, όπου και ανακάλυψα έναν τεράστιο λάκκο σκαμμένο στο χώμα, γεμάτο με κάτι πηχτό που ανέδυε μια δυσωδία για Όσκαρ. Ρωτώντας, έμαθα πως επρόκειτο για λήμματα ελαιουργείου. Κι όταν ήρθα για δουλειά στον Ασπρόπυργο, εκεί να δεις γέλιο. Στρίβοντας απ’ τη «Λεωφόρο ΝΑΤΟ» και ανηφορίζοντας στο βουνό νομίζεις πως είσαι έξω απ’ την Καλκούτα, χωρίς να ξέρω το πώς είναι έξω απ’ την Καλκούτα πραγματικά.

Στην Ελλάδα του 2007 επισήμως οι παράνομες χωματερές έχουν κλείσει. Ωστόσο, υπάρχουν αμέτρητες που λειτουργούν στα πιο απίθανα μέρη, σαφώς περισσότερες απ’ όσες έχουν καταγραφεί. Με το θέμα σήμερα ασχολούνται ελάχιστοι αποδώ κι αποκεί, το αφήνουν για κεντρικό όταν θα σκάσουν τα πρόστιμα απ’ τις Βρυξέλες. Η διαχείριση μέσω ανακύκλωσης και επεξεργασίας στην Αυστρία και την Ολλανδία είναι πάνω από 80 τοις εκατό. Στην Ελλάδα δεν είναι ούτε 10. Η αποτέφρωση στο Λουξεμβούργο είναι στο 70 τοις εκατό. Σ’ εμάς είναι άγνωστη λέξη. Όπως άγνωστη είναι και η ξεχωριστή υγειονομική ταφή των αστικών απορριμμάτων. Εμείς επιμένουμε να θάβουμε απλώς ό,τι σκουπίδια μαζεύονται από τις σκουπιδιάρες, όλα μαζί, κάπου, όπου. Παρόλο που έχουμε και επιστήμονες και επιδοτούμενα κονδύλια που, όμως, προτιμούμε να μπαίνουν συνοπτικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Άσε την αποκατάσταση όσων παράνομων χωματερών μετά κόπων έκλεισαν. Η απάντηση δεν μοιάζει με ανέκδοτο, είναι.

Μαζεύω σε εβδομαδιαία βάση μπόλικο χαρτί. Πού; Στο Πέραμα. Οι αρμόδιοι αξιώθηκαν να βάλουν κάποτε έναν κάδο με την ειδική σήμανση στο δρόμο μπροστά απ’ την κεντρική πλατεία, έξι στενά πιο κάτω απ’ το σπίτι μου. Την πρώτη φορά που πήγα μια μεγάλη σακούλα, μόνο χαρτί δεν είχε μέσα, την πήρα πίσω όπως την πήγα. Τη δεύτερη πριν τρεις μέρες, έβρεχε, η σακούλα ήταν διπλή και την άφησα δίπλα του, μαζί με άλλων που σκέφτηκαν την ίδια λύση. Ίσως και να ήταν λάθος, δεν ξέρω. Από τότε όποτε περνάω από κει, έτσι κι αλλιώς στη στράτα μου είναι, βλέπω απλά να μαζεύονται κι άλλες σακούλες.

Ο κόσμος έχει όλη τη διάθεση. Την έχει ακόμα κι όταν δεν έχει τη σωστή πληροφόρηση. Κι αυτό σε μια χώρα που είτε δεν νομοθετεί, είτε νομοθετεί και μετά δεν τηρεί τους νόμους, μέχρι να ξεχαστεί ότι είχε κάποτε νομοθετήσει.

OK, then! Αποκριές διαρκείας; Η καλύτερή τους…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

We don’t cry for you Cicciolina

Cicciolina live - Gagarin 205, 10/2/2007)

Λίγο μετά τις δώδεκα και τo Gagarin είχε αρχίσει να γεμίζει από κόσμο ετερόκλητο: Οι συνήθεις ύποπτοι των συναυλιακών δρώμενων, αρκετοί σαραντάρηδες με τις συντρόφους τους, αλλά και πιτσιρίκια, που όταν η πολυαναμενόμενη κυρία της βραδιάς μεσουρανούσε δεν είχαν ακόμη γεννηθεί. Τι ήταν αυτό που είχε κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους να κατέβουν Σάββατο βράδυ τη Λιοσίων για να δουν την αμφιβόλου περιεχομένου εμφάνιση της μεγάλης πορνοστάρ - πάλαι ποτέ ντίβας του ιταλικού κοινοβουλίου; Οι μεγαλύτεροι από ‘ιστορική’ περιέργεια, οι μικρότεροι για τον πολλά υποσχόμενο χαβαλέ του χάπενινγκ, αυτό όμως που ένωνε όλους τους παρευρισκόμενους ήταν η κοινή επιθυμία να αποδώσουμε τα εύσημα σε μια γνήσια αντι-star: Τιμώντας με την παρουσία μας την αντικρουόμενη persona της Cicciolina, βγάζαμε τη γλώσσα στη σαβούρα του star-system που μας σερβίρεται καθημερινά ως έγκριτη και high, πιστεύοντας ότι αυτό το κορμί, που πάρθηκε με θρυλικά σοκαριστικούς τρόπους, έχει περισσότερη αλήθεια να δώσει.

Οι κλασσικές eighties επιτυχίες ζέσταναν εύκολα το χώρο και, μαζί με την αίσθηση αναμονής της σέξι πρωταγωνίστριας, μετέτρεψαν το αρχικό μούδιασμα του κόσμου σε αισθησιακή ατμόσφαιρα. Λίγο μετά τη μια η Cicciolina έκανε την εμφάνισή της, μέσα σε αιθέρια λευκή και –εννοείται– άκρως αποκαλυπτική τουαλέτα, τραγουδώντας και χορεύοντας με περίσσια χάρη κάτω από τους ήχους της playback μουσικής που πλημμύρισε το χώρο. Ο κόσμος την υποδέχθηκε ένθερμα, με χειροκροτήματα και επευφημίες. Τα αναμενόμενα σεξουαλικά πειράγματα που ακούστηκαν ήταν γεμάτα χιούμορ και καλή προαίρεση - μοναδική παραφωνία οι όλο κακία χυδαιότητες ενός κομπλεξικού μαλάκα που μας θύμισαν τη σκληρή και βίαιη πλευρά του κινηματογραφικού παρελθόντος της. Ευτυχώς, ο κάφρος το βούλωσε μετά από λίγο.

Ακολούθησε η απονομή της τιμητικής πλακέτας του φεστιβάλ, με τον Ν. Τριανταφυλλίδη να διαβάζει τα εγκωμιαστικά λόγια του Φ. Φελίνι για την βουλευτίνα πορνοστάρ, την Τσιτσιολίνα πάνω από όλα (όπως και στο εναρκτήριο πρόγραμμα του Γ. Φλωρινιώτη ακούγεται η φωνή του Μ. Χατζιδάκι να παινεύει αφειδώς τον ‘Έλληνα Τζον Τραβόλτα’ - πολύτιμα διαπιστευτήρια για τους άπιστους Θωμάδες).

Η βραδιά συνεχίστηκε με την Cicciolina να φορά μια νέα διάφανη φορεσιά και να ερμηνεύει τις lollipop ιταλικές επιτυχίες της με νάζι και γλυκό αισθησιασμό. Αστράπτοντας από νεότητα, όχι τόσο λόγω της θαυματουργής σιλικόνης, μα της εσωτερικής της λάμψης, μια κουκλίτσα στα λευκά τούλια και με χαρακτηριστικά αθώο χαμόγελο, έδινε το δικό της γοητευτικό ερωτικό σόου. Όχι για να αποκηρύξει το πορνό παρελθόν της, μα για να το εξαγνίσει μέσα στην προσωπική της σφαίρα, εκεί όπου δεν υπάρχει βρωμιά κι ασχήμια, παρά μόνο σωματική ομορφιά κι απόλαυση.

Δεν έχω δει καμία από τις περίφημες ταινίες της, ώστε να κάνω και τους αντίστοιχους συνειρμούς, πιστεύω όμως ότι αυτό δεν έχει πραγματική σημασία: η μαγεία της Cicciolina ήταν το ότι είχε κερδίσει το παιχνίδι, κι αντί να λεκιαστεί από τον ωμό κόσμο του σπέρματος και της παρτούζας, αναδύθηκε από αυτόν άσπιλη κι αμόλυντη. Μια αυτόχριστη νύμφη της χωρίς όρια ερωτικής απελευθέρωσης που δεν προσδιορίστηκε από τις επιλογές της, σεξουαλικές και πολιτικές, μα που η ίδια τις προσδιόρισε, θέτοντας σε αυτές τη δική της σφραγίδα: Τη σφραγίδα της Cicciolina, της μεγάλης Ιταλίδας σταρ.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς για κάποιους άλλους), ο κόσμος ήταν αυτός που δεν στάθηκε (σταθήκαμε) στο ύψος των περιστάσεων: Ενώ το σόου απαιτούσε τη συμμετοχή του κοινού, πολύ λίγοι ήσαν αυτοί που τόλμησαν να ανέβουν στη σκηνή και να ακολουθήσουν της σκηνοθετικές οδηγίες της Cicciolina. Έτσι η βραδιά δεν απογειώθηκε, ελλείψει ... ερωτικής ανταποκρίσεως! Πάντως, τα θερμά μου συγχαρητήρια σε όσους έκαναν την υπέρβαση και πήραν τη θέση τους δίπλα στην πρωταγωνίστρια. Πρώτη και καλύτερη φυσικά η Σουηδέζα Σοφία, που δεν δίστασε να χορέψει εντελώς ακομπλεξάριστα και με γνήσιο κέφι, δείχνοντας και αυτή το κάτι τι της στο διψασμένο για γύμνια και χαβαλέ κοινό. Το ωραίο ήταν ότι και οι υπόλοιποι που ανέβηκαν είχαν μπει στο νόημα της απενοχοποιημένης ερωτικής διαθέσεως που μετέδιδε η φυσική παρουσία της Cicciolina, συνδράμοντας και αυτοί στο κλίμα σεξουαλικής αθωότητας, που ήταν και το πραγματικό θέμα της παράστασης. Η οποία και κέρδισε τελικά το στοίχημα με το ασυνήθιστο σε τέτοιες εκδηλώσεις ελληνικό κοινό. Περνώνας από τα γεμάτα ενοχές υγρά όνειρα στις καρδιές μας.

Cicciolina ti vogliamo bene!

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 20

Τελικά, το ‘χει η μοίρα μας. Εγώ να δακτυλογραφώ σε μια οθόνη, εσείς να διαβάζετε σε μια άλλη. Το θέμα μας, ωστόσο, σήμερα είναι το τυπωμένο χαρτί, εκείνος ο ομογάλακτος αδελφός που πάει παντού κι ας τριγυρνάει με τρύπιες κάλτσες. Μακάρι το παρόν να μπορούσε να έχει τη μυρωδιά του τυπογραφείου (άρωμα, όχι αστεία), αλλά πού τέτοια τύχη.

Πεπραγμένα, λοιπόν. Του Τύπου, όπως τον λέγανε μια εποχή…

«Το Άρθρο της Κυριακής», να το πούμε πλέον, μετά και το τέταρτο φύλλο του, είναι πολύ κατώτερο των –πολλών, αν σκεφτούμε την παρατεταμένη ανομβρία– προσδοκιών. Το Jetlag είναι ένα lifestyle περιοδικό κατευθείαν για την ανακύκλωση, το άλλο του ένθετο, το πολύκροτο Blog, μια έξυπνη ιδέα οκτώ σελίδων στο πνεύμα των καιρών που οι ιθύνοντες την πάνε στράφι. Ας αλλάξουν όποιον επιλέγει την ύλη, υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα στο net απ’ αυτά που παρουσιάζονται ή ας προσπαθήσουν να τον συνετίσουν τέλος πάντων. Τι διασώζεται; Η στήλη “Dark City” που στο χθεσινό φύλλο γράφει αδικαιολόγητη απουσία (;), και τα δωρεάν dvds! Εντελώς φιλικά, για να τη βγάλετε καθαρή επί 90’ με την Monica Bellucci βάλτε από πριν τα μυαλά στο ψυγείο. Μετά βλέπουμε…

Κανονική διανομή (περίπτερα, μανταλάκια κ.λπ.) απέκτησε, επιτέλους, και το “Centro”, με το τρέχον τεύχος Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Το οποίο, όμως, και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν είναι και το καλύτερό του. Μάλλον εξαντλείται πρόωρα στον εμπνευσμένο του τίτλο «Διάβασέ το, θα αλλάξεις». Δεν βιάζομαι να το ξεγράψω, αλλά και που το διάβασα ποσώς άλλαξα.

Από την άλλη, ανέλπιστα ευχάριστο ως ανάγνωσμα βρήκα το #64 τεύχος του free press «ως3». Να πω ότι το ανέμενα; Αν σας μοιάζω για Πινόκιο, να το πω. Σε ανύποπτο χρόνο, πάντως, μου κράτησε συντροφιά ουσίας σε ένα καφέ, κάπου στο κέντρο, που πήγαινε για σκότωμα χρόνου με ταχύτητα αγωνιστικού της φόρμουλα ένα.

Τι είναι αυτό, τέλος, που όλως τυχαία πήρα από πάγκο βιβλιοπωλείου, χωρίς να ξέρω τι παίρνω; Μόλις 28 σελίδες σε σχήμα A5 και ξεμπερδέψαμε; Ε, όχι κι έτσι! Ο τίτλος «16/1 Ιστορία μιας Ληστείας» λέει τη μισή αλήθεια, η οποία παραπέμπει σε εκείνο το αιματηρό συμβάν πέρυσι στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στη διασταύρωση Ιπποκράτους και Σόλωνος που κατέληξε στον τραυματισμό ενός απ’ τους συμμετέχοντες, του Γιάννη Δημητράκη. Η άλλη μισή είναι πως αυτός ο ίδιος είναι που το υπογράφει (πρώτο πρόσωπο είναι αυτό) μέσα απ’ τις Δικαστικές Φυλακές Νεάπολης. Ένα κείμενο με λόγο όμοιο με προκήρυξη φοιτητών ιδεολόγων (το λέω υπερτονίζοντας τη συμπάθειά μου στο πνεύμα του), τεμαχισμένο στις επιταγές της ροής ενός comic. Αλλά έχει μια ξεγυριστή, βαθιά (ακόμα και ευαίσθητη) λιτότητα φίλε μου που όσο κι αν ακούγεται επίφοβο τείνει να πάρει όψη στάσης. Αυτό είναι όντως επιτυχία γραφής, όχι σαν κάτι άλλες…

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Φως στις γειτονιές μας

Απέναντι από το σπίτι μου βρίσκεται το σπίτι των γειτόνων μου. Είναι μια οικογένεια: Ο πατέρας, η μητέρα - συνήθως απλώνει ρούχα ή ποτίζει τα λουλούδια, κι ο γιος, που όλο μιλάει στο τηλέφωνο, βηματίζοντας πέρα δώθε στη βεράντα ή στην ταράτσα. Έχουν κι έναν σκύλο που γαβγίζει δυνατά κάθε πρωί, σαν χτυπά η καμπάνα του Αϊ Νικόλα, και δε σταματά παρά μετά από πολύ ώρα. Με ενοχλεί που μου χαλάει τον ύπνο, μα η φασαρία του είναι προτιμότερη από τις συνήθεις κόρνες των αυτοκινήτων.

Τους βλέπω και με βλέπουν σχεδόν κάθε μέρα εδώ και τρία χρόνια, μα είναι μόνο δυο φορές που έχουμε μιλήσει: Την πρώτη μου έδωσαν συμβουλές για το πότισμα των λουλουδιών, τη δεύτερη, αργά τη νύχτα, μου φώναξαν να χαμηλώσω τη μουσική για να κοιμηθούν. Άλλη κουβέντα δεν έχουμε αλλάξει. Κι αυτό γιατί, αν και η απόσταση ανάμεσα στα μπαλκόνια μας είναι λίγα μόλις μέτρα - σαν δύο ιπτάμενες αυλές με έναν δρόμο ανάμεσά τους, πολύ περισσότερο μας χωρίζει το ύψος των έξι ορόφων που βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας. Τόσο κοντά και τόσο μακρυά συνάμα, δίπλα δίπλα σαν βγούμε στις βεράντες μας, μα κι εντελώς ξένοι σαν ξεπορτίσουμε και κατέβουμε στους πολυσύχναστους δρόμους που περικυκλώνουν τις πολυκατοικίες μας.

Αυτοί ήσαν λοιπόν οι γνωστοί άγνωστοι της διπλανής πόρτας, της απέναντι βεράντας για την ακρίβεια, με τους οποίους δε με συνέδεε τίποτα περισσότερο από τις κοινές εικόνες της πόλης και μερικά φευγαλέα βλέμματα. Μέχρι προχθές τουλάχιστον.

Την πρώτη μέρα του Φλεβάρη είχα το νου μου από το πρωί να κλείσω τα φώτα το πεντάλεπτο από τις 20.55 μέχρι τις 21.00 για να συμμετάσχω στην δήλωση διαμαρτυρίας για την αλλαγή των κλιματολογικών συνθηκών, την οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας στην ουσία. Η παγκοσμιότητα της κίνησης αυτής μου είχε δημιουργήσει από νωρίς μια αίσθηση αναμονής, ανάμεικτη με την αναπόφευκτη -σαν alter ego- υποψία ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη trendy συγχωροχάρτι για τις συνειδησιακές ενοχές της νέας εποχής.

Βέβαια, ο παράπλευρος σκεπτικισμός δεν με εμπόδισε να σπεύσω, όταν το ρολόι έδειξε εννέα παρά πέντε, να κλείσω το ρεύμα από τον γενικό διακόπτη (μην μείνει κάποια συσκευή στο stand-by). Αμέσως μετά, φωτίζοντας με το κινητό τα βήματά μου, έφτασα μέχρι την μπαλκονόπορτα να δω πώς τα πήγαινε από ‘συσκότιση’ και η υπόλοιπη πόλη. Όπως το περίμενα, η φωτοστόλιστη βραδυνή Αθήνα με περίμενε, επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου περί χαζοχαρούμενου και αμφιβόλου επιτυχίας χάπενινγκ. Μέχρι που είδα, μετά από μερικές στιγμές, τα φώτα των γειτόνων να σβήνουν και το σπίτι τους να βυθίζεται στο σκοτάδι. ‘Λες απλά να έφυγαν;’ αναρωτήθηκα δύσπιστα, με την υπόγεια προκατάληψη ότι η συγκεκριμένη κίνηση διαμαρτυρίας, διαφημισμένη κυρίως μέσω e-mails, απευθυνόταν σε πιο hi-tech κοινό (το οποίο και θα έσπευδε να επιβεβαιώσει τις μοντέρνες ανησυχίες του συμμετέχοντας σε αυτήν...).

Μετά όμως από πέντε λεπτά τα φώτα άναψαν και στο απέναντι σπίτι, διαλύοντας τις αμφιβολίες μου. Και δείχνοντάς μου ότι τελικά είναι πολλοί οι άνθρωποι γύρω μας, ίσως περισσότεροι απ’ ό,τι νομίζουμε, που βλέπουν τα προβλήματα και καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και, το σπουδαιότερο, νοιώθουν την ανάγκη να το δηλώσουν, έστω κλείνοντας το ρεύμα του σπιτιού τους για λίγα μόνο λεπτά. Δεν ξέρω αν η διαμαρτυρία αυτή πέτυχε - το έψαξα την επόμενη ημέρα, αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι αν αρχίσουμε όλοι μας να αλλάζουμε, ξεκινώντας από τις μικρές, καθημερινές μας συνήθειες, θα φανεί ορατό αποτέλεσμα. Η επίγνωση πλέον υπάρχει, αυτό που τώρα χρειάζεται είναι η απόφαση και η πράξη. Και πιστεύω ότι θα αποδειχτεί πιο εύκολο απ’ ό,τι νομίζουμε - δεν έχουμε άλλωστε και άλλη επιλογή.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 19

«Η ΧΛΩΡΙΔΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!».

Ίσα που πρόλαβα να το δω με την άκρη της άκρης του ματιού μου, έτσι όπως περπατώ τελευταίως χαμένος στο πώς θα σωθώ απ’ τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γύρισα και στάθηκα, ωστόσο. Κέντρο, ακριβώς μπροστά στο νωπό ακόμα γκράφιτι, αφήνοντας τα δευτερόλεπτα απλώς να περνούν. Μετά άφησα και τα λεπτά. Έτσι κι αλλιώς με την τύχη είχα συμφιλιωθεί, με το ρολόι να τα έβαζα; Νομίζετε αφελή τον προβληματισμό μου τι θα ήταν σωστότερο να είχε στο τέλος ο εμπνευστής, ερωτηματικό ή θαυμαστικό; Εγώ, πάντως, εκεί κόλλησα. Βέβαια, ομολογώ, πως ως ευχή εκείνο το σλόγκαν δεν ήταν κι άσχημο, θα μάζευε και τις ψήφους της Greenpeace, του Αρκτούρου και της WWF.

Από την άλλη, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε, αν όλες οι ευχές που κάναμε μικροί γίνονταν πραγματικότητα, όλοι οι άντρες σήμερα θα ήμασταν πιλότοι και όλες οι γυναίκες χορεύτριες ή τραγουδίστριες. Τέλος πάντων…

Έχω πραγματικά την τιμή να σας γράφω από τη χώρα της φαιδρής ελιάς! Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το είχαν πιάσει το θέμα: την έπλεκαν σε κότινο και την έβαζαν συμβολικά στη θεά της σοφίας, την Αθηνά. Δε μπορούσαν, όμως, να ολοκληρώσουν τη χρήση της, καθότι τόσα είχαν εφεύρει, το μπλέντερ, όμως, δεν στάθηκε τυχερό. Και επειδή όπως λέει κάπου κι ο Richard Dawkins «έξω βρέχει DNA», εμείς που βρήκαμε το μπλέντερ, το αξιοποιήσαμε δεόντως και επιτέλους προχωρήσαμε και λίγο το θέμα, ως απόγονοι της α-σοφίας και όχι της σοφίας.

Τα λιόκλαδα τις τελευταίες μέρες μας περικύκλωσαν από παντού, εκεί στον καναπέ του σπιτιού μας εννοώ! Εγώ, ωστόσο, θα την πω την αμαρτία μου: είχα στοιχηματίσει υπέρ άλλων, της τσουκνίδας, της πικραγγουριάς και της μολόχας. Δυστυχώς και οι τρεις εξ αυτών ήρθαν down under.

Αν ήταν στο χέρι μου, ειλικρινά, θα μάζευα όλους αυτούς τους απατεώνες κομπογιαννίτες, θα τους έβαζα δίπλα κώλο μ’ όλους αυτούς που θέλουν να ονομάζονται δημοσιογράφοι (έχοντες νοημοσύνη από φυτού και κάτω) -και να έχουν κι εκπομπές σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης στην κρατική τηλεόραση- και θα τους έκλεινα μια πριβέ παράσταση με το ζόρι του έργου «Γιατρός με το Στανιό» του Jean-Baptiste Poquelin, του γνωστού όλων μας Moliere (αυτός είναι αποδεδειγμένα φίλος ο άνθρωπος). Δεν θα τους άφηνα να το κουνήσουν ρούπι μέχρι να πέσει η αυλαία. Επειδή, όμως, μου πέφτει κομματάκι δύσκολο και δεν έχω και τα λεφτά θα τους θυμίσω μια φράση του Καραγκιόζη από τον «Καραγκιόζη Γιατρό», που για να είμαι εντάξει και με τους αποθανόντες οι ρίζες του φτάσουν πίσω στον Αντώνη Μόλλα:

«Όλοι οι γιατροί έχουν ένα δίπλωμα, εγώ έχω δύο. Μόλις το πήρα, φρέσκο, θα του βάλω και κορνίζα να το θυμάμαι χρόνια».

Και θα παρακαλέσω πάρα πολύ, περισσότερο δεν γίνεται, να μην τον ζηλεύετε τον φουκαρά και γεμίζετε τους τοίχους σας με κατά φαντασία πτυχία.

Καλή βδομάδα!

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati