Archives

Θύτες και θύματα

Οι πέντε νέοι άντρες φορτώθηκαν την αρματιά τους και πήραν το δρόμο. Δεν πήγαιναν ούτε να ξεδώσουν στα μαγαζιά της ηλικίας τους, ούτε να γνωρίσουν γυναίκες. Ξεκίνησαν για την αγαπημένη τους διασκέδαση, την καλύτερη από όλες: να σκοτώνουν μικρά ή και μεγάλα, ανάλογα με τη ρέντα τους, ανυποψίαστα και ανυπεράσπιστα ζώα. Και γιατί όχι; Αυτοί είναι οι άνθρωποι, η φύση τους ανήκει, για να την χρησιμοποιούν και να την εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο. Άλλωστε το κυνήγι γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, ήταν ο πρώτος αγώνας για την επιβίωση. Και τι σημασία έχει, που τώρα τα μαγαζιά είναι γεμάτα με νεκρά και τεμαχισμένα ζώα, έτοιμα για τις κατσαρόλες μας; Θα πρέπει να χάσουν τη διασκέδαση του κυνηγού, επειδή έτυχε να ζουν σε κοινωνία με οργανωμένη κτηνοτροφία; Μπορεί οι διατροφικές μας μέθοδοι να εξελίχθηκαν, τα αρχέγονα όμως ένστικτα του αρσενικού διψούν ακόμη για αίμα σκοτωμένου ζώου. Ζώου κυνηγημένου, χωρίς καμία δυνατότητα να αντιδράσει στον άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό των ανθρώπων - δήμιων του. Πήραν λοιπόν το δρόμο, γεμάτοι ελπίδες για μια καλή εσοδεία νεκρών ζώων. Για να επιβάλλουν και αυτοί στη φύση, τον νόμο του ισχυρού.

Είχε αρχίσει και σήμερα την περιπολία από νωρίς. Ήταν η ιδιοκτησία του, η δική του γη. Το γράφανε και τα χαρτιά, του τη δώσανε οι προγόνοι του. Το είχε διαλαλήσει σε όλο το χωριό, δεν θα άφηνε κανένα τομάρι να καταπατήσει τις εκτάσεις του. Μα αυτοί οι μπάσταρδοι δεν παίρνουν από λόγια. Προχθές πάλι ακούστηκαν τουφεκιές κοντά στο σπίτι του. Πάλι στα χωράφια του τριγυρνάνε, τα δικά του ζωντανά σκοτώνουνε. Γέμισε την καραμπίνα του και ξεκίνησε στα σκοτεινά. Γυρνούσε όλη τη νύχτα, οπλισμένος με ψύχραιμη μανία. Άκουσε τα βήματά τους και τους ζύγωσε χωρίς να διστάσει. Πήρε τον νόμο του ανθρώπου στα χέρια του. Με πέντε τουφεκιές στους καταπατητές της γης του.

Ροζίτα Σπινάσα

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 9

Τα περισσότερα σ’ αυτή τη χώρα, μην πω όλα και θεωρηθώ απόλυτος (άντε καλέ!), έρχονται με χαρακτηριστική καθυστέρηση. Από τα καλλιτεχνικά ρεύματα, τις υπηρεσίες, τους νόμους, μέχρι κάποια αγαθά καθημερινής χρήσης. Και σα να μην έφτανε αυτό, αφομοιώνονται και αργά. Είναι δε φορές που το είθισται εκείνης της εκνευριστικής καθεστηκυίας συντηρητικότητας, που όλο αφορίζουμε αλλά και συνεχώς στα πόδια μας είναι, δεν αφήνει τίποτα να φυτρώσει, έστω και εκπρόθεσμα. Λειτουργεί όπως ένα ισχυρό τοξικό που σκοτώνει τα πάντα. Μετά μας πιάνει η μανία να προλάβουμε τους άλλους που προπορεύονται και πάμε μόνοι μας στο άλλο άκρο: δεν βλέπουμε ούτε το δρόμο, ούτε τις προειδοποιητικές πινακίδες. Οδηγούμε σαν τρελοί υπό την επήρεια του ότι ανακαλύψαμε επιτέλους κι εμείς τη δική μας Αμερική. Γι’ αυτό και δεν ωριμάζουμε ποτέ, γι’ αυτό και καταλαβαίνουμε τόσα πράγματα λάθος, γι’ αυτό και δεν βλέπουμε τους κινδύνους, αν και σκοντάφτουμε πάνω τους, γι’ αυτό και δημιουργούμε τερατογενέσεις.

Το 1989, τέτοια εποχή, περίπου στα τέλη του Νοέμβρη, αν θυμάμαι καλά, εξέπεμψε στους δέκτες μας ο πρώτος τηλεοπτικός σταθμός ιδιωτικών συμφερόντων, το MEGA Channel. Τώρα που το σκέφτομαι το 1989 και κάνα δύο με τρία χρόνια μετά παίχτηκαν πολλά γι’ αυτή τη χώρα. Επί της ουσίας το σημερινό status της τότε καθορίστηκε, με χάρακα και διαβήτη. Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν κάτι που ενθουσίασε τον Έλληνα, όπως τα χρωματιστά γυαλιά που έδιναν κάποτε οι έποικοι στους ιθαγενείς. Μέχρι τότε το τηλεκοντρόλ μας χρησίμευε μόνο για να αυξομειώνουμε την ένταση. Δεν υπήρχαν επιλογές πέρα από τις γνωστές δύο.

Σήμερα τα ιδιωτικά κανάλια έχουν γίνει κάτι σαν το Κολοσσαίο της αρχαίας Ρώμης, το οποίο πλέον δίνει καθημερινές παραστάσεις-πολυθεάματα επί επτά μέρες την εβδομάδα για όλο το χρόνο. Ενθουσιασμός υπάρχει άφθονος στις κερκίδες, ισόποσος του δράματος και του αίματος των αθώων που σφαγιάζονται στην αρένα. Η τηλεοπτική μας συσκευή έγινε μια σκουπιδιάρα που αδειάζει κάθε βράδυ μέσα στα μυαλά μας κάθε αποφάγι, δικό μας ή ξενόφερτο, έναν trash αχταρμά που τον αποκαλούν “reality t.v.” για να πεισθούν ακόμα και αυτοί που τον σερβίρουν ότι έχει μια αξία πέρα απ’ το, προφανές, τίποτα. Δεν βλέπουμε πια το πόσο έχει καθηλωθεί ο πολιτισμός μας σαν ανάπηρος πολέμου σε ανίατη κατάσταση. Στις εξόφθαλμες καταστάσεις τα ρίχνουμε όλα στους μετανάστες, που μετάλλαξαν την κοινωνία μας, και στη χαμηλής ποιότητας παιδεία των δημόσιων σχολείων, που δεν πάμε. Έτσι εξηγείται σήμερα η παραβατικότητα.

Ναι, έχω πάρα πολλούς λόγους που αναπόλησα ξαφνικά τις πιο αργοκίνητες μέρες που ζούσαμε πριν 17 χρόνια. Και έχω κατασταλάξει πως αν κάτι πρέπει να αποκαλούμε “reality t.v.” στις μέρες μας, και να μη μας έρχεται αναγούλα, είναι οι ελάχιστες κείνες εκπομπές σαν τη «Μπουκιά & Συχώριο» του Ηλία Μαμαλάκη!

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Tι είναι η αστυνομία;

Τις τελευταίες μέρες η κοινωνία βράζει εναντίον της αστυνομίας εξαιτίας του βίντεο του ξυλοδαρμού του φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Oι επίσημες δικαιολογίες της αστυνομίας μέσω του υπουργού και των εκπροσώπων της δεν έπεισαν ούτε τα μογγολάκια βαριάς μορφής. Mια ζαρτινιέρα που έκανε τσάρκα έπεσε στο κεφάλι του φοιτητή και του προκάλεσε σοβαρά τραύματα τη στιγμή που μια ντουζίνα μπάτσοι προσπαθούσαν να τον σώσουν από ένα μαινόμενο παπί χωρίς οδηγό. O καθένας μας βγάζει τα συμπεράσματά του.

Nομίζω ότι όλοι μας έχουμε στο στενό μας περιβάλλον και από ένα μπάτσο, είτε συγγενή είτε φίλο είτε γνωστό. Eγώ έχω πολλούς. Ένα θείο, τρία ξαδέρφια, ένα κουμπάρο και μια κουμπάρα. Aν τολμούσα να γράψω αυτά που ξέρω για το τι κάνουν στην υπηρεσία τους καθημερινά θα με καλούσε ο εισαγγελέας. Aντί αυτού, μου έρχεται στο μυαλό μια πολύ αστεία ιστορία. Πριν από χρόνια, όταν ο πατέρας μου άνοιξε ένα τοστάδικο στην Aθήνα, τα πρώτα «πελατάκια» ήταν δυο μπάτσοι που την είδαν να έρχονται κάθε μέρα για να φάνε το τοστάκι τους και να πιουν την κόκα κόλα τους στο τσάμπα. Tις πρώτες μέρες ο πατέρας μου δεν έδωσε σημασία αλλά μετά από μερικές εβδομάδες του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αφού τα «πελατάκια» άρχισαν να φέρνουν και τους φίλους τους. Kαι έδρασε αστραπιαία. Συνεννοήθηκε με τον θείο μου, που τότε είχε αρκετά μεγάλο βαθμό, και ήρθε μια μέρα με τα πολιτικά, περίπου την ώρα που ήρθαν και τα «πελατάκια». Aφού είχαν αρχίσει να τρώνε, τους έπιασε την κουβέντα και μετά από λίγο τους είπε ότι είναι «συνάδελφος». Tους ρώταγε πότε ήταν στη σχολή, ποιους είχαν διοικητές (τους περισσότερους τους ήξερε) και που υπηρετούσαν τότε. Tους έφυγε το κέφι. Πλήρωσαν, άφησαν μπουρμπουάρ και δεν τους ξαναείδαμε.

Aναρωτιέται ο πολίτης: Tο παραπάνω γεγονός είναι η εξαίρεση ή ο κανόνας; Tι είναι τελικά η ελληνική αστυνομία; Tο σώμα που προλαμβάνει το έγκλημα και την παρανομία; Tο σώμα που μας προστατεύει από το έγκλημα και την παρανομία; Tο σώμα που τιμωρεί το έγκλημα και την παρανομία; Ή ένα τσουβάλι από τεμπέληδες και χαραμοφάηδες, που περιμένουν να βρουν τον εγκληματία και τον παράνομο πεσμένο στο δρόμο για να βγάλουν τα απωθημένα τους;

Βασίλης Παυλίδης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 8

Τι την ήθελα φέτος τη δια ζώσης επίσκεψη; Καλά δεν ήταν τα προηγούμενα 14 χρονάκια που διεκπεραίωνα τις υποχρεώσεις μου στα χαλαρά; Έτσι και αλλιώς αυτό που κυρίως πηγαινοερχόταν στο μυαλό μου ξεκινώντας για την ονομαστική του Πολυτεχνείου ήταν η περιέργεια. Προτίμησα, δε, την παραμονή, μεσημεράκι Πέμπτης, αφού εντωμεταξύ σα να μεγάλωσα λιγάκι για να μου έρθει κάνα συντροφικό καδρόνι και τα δακρυγόνα τελευταίας τεχνολογίας μου είναι κάπως αφόρητα.

Η δυσάρεστη πρώτη εντύπωση ήταν ότι το όλο happening έχει εξελιχτεί σε κάτι άνευρο, γραφικό και ξεθωριασμένο τύπου επετείου Κιλελέρ. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη μεταμόρφωση του ανθρώπινου είδους μέσω των εποχών: τέρμα πια τα μέλη της Κ.Ν.Ε. με το μουσάκι, τα σοφιστικέ γυαλιά και το αγέρωχο καρό αγωνιστικό πουκάμισο που βρίσκονταν ακροβολισμένοι στα τριγύρω τετράγωνα δίνοντας κουπόνια ενίσχυσης, η κοπέλα με το σκουλαρίκι στη μύτη και το έντονο eye-liner είναι μακράν καλύτερη ως προσέγγιση. Η τρίτη έχει να κάνει με το all time classic «Το Γελαστό Παιδί»: συνεχίζει να αρθρώνει ορθό λόγο, σε λάθος, όμως, αυτιά πλέον. Τις κονκάρδες “Che Guevara” έκανα πως δεν τις είδα.

Από τέτοιες επετείους δεν έχει να περιμένει κανείς πια τίποτα. Ούτε ιστορικά διδάγματα, αφού άπαντες της περίφημης γενιάς της μεταπολίτευσης που με καθ’ οιονδήποτε τρόπο κυβέρνησαν και αποφάσισαν γι’ αυτή τη χώρα τα τελευταία 25 χρόνια είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κρίση και κατάντια. Και δείχνουν να το ξεχνάνε οι μπαγάσες, αυτό κι αν είναι. Δεν αναφέρω ονόματα (δεν έχει κλείσει ακόμη και η υπόθεση με το blogme.gr, για τρεχάματα είμαστε τώρα).

Άσε που αν βάλεις κάτω τους δεκάδες που βγήκαν στα τηλεοπτικά κανάλια για να αφηγηθούν τα γεγονότα, δεν βγάζεις πλέον άκρη με κανένα θεό για το τι πραγματικά έγινε τότε. Ένας αχταρμάς αντιφάσεων, σύγχυσης, μανιέρας και περιαυτολογίας, δηλαδή κατ’ ουσία μπούρδες. Και επειδή κάθε χρόνο που περνάει οι ανάγκες αυξάνονται (περισσότερα κανάλια, παράθυρα, εκπομπές από τις έξι κ.ά.), αλλά θεωρητικά οι διαθέσιμοι επιζώντες λιγοστεύουν, βρίσκουν ή και «εφευρίσκουν» και κάποιους νέους.

Το άλλο το κωμικοτραγικό της υπόθεσης αφορά, φυσικά, στους αχτύπητους πολιτικούς μας που κατάφεραν το εξής απίθανο: να ήταν όλοι, μα όλοι!, μέσα στο Πολυτεχνείο την επίμαχη εκείνη νύχτα Σαββάτου που μπήκε το τανκ. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε από κάθε πολιτικό χώρο, ακόμα και συνομήλικοί μου που τότε πηγαίναμε νηπιαγωγείο!

Από τα θλιβερότερα τελικά ενός λαού πρέπει να είναι οι στιγμές που θυσιάζει την ιστορία του στο βωμό των σύγχρονων σκοπιμοτήτων. Που αλλοιώνει το μήνυμα παλιότερων αγώνων. Που κουρελιάζει τις ιδεολογίες. Που δε δίνει στους συνεχιστές του, τη νεότερη γενιά, δηλαδή, να κατανοήσουν το ακέραιο από το ξεβαμμένο. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Από το βασικό σύνθημα της εποχής του Πολυτεχνείου του 1973, το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», μονάχα το πρώτο από τα τρία έχει και σήμερα το ίδιο νόημα. Τα άλλα δύο έπεσαν ηρωικά στις μάχες συμφερόντων που έγιναν στα 33 χρόνια που μεσολάβησαν.

(Ανακάλυψα στο ιστορικό αρχείο του www.fotoartmagazine.gr και μια φωτογραφία με ένα άλλο σύνθημα της εποχής. Η ελπίδα, ασφαλώς, πεθαίνει πάντα τελευταία.)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Φετίχ στην εποχή του mp3

Ας περιαυτολογήσουμε... Έχω πολλές φορές δηλώσει απερίφραστα φετιχιστής... Ομολογήστε, τι σας έρχεται πρώτα στο νου όταν ακούτε για φετίχ; Ναι πονηροί άντρες! Ζαρτιέρες, μαύρες μπότες, σέξυ εσώρουχα (έστω και από την Καλλιθέα). Αυτό πάντως είναι ο φετιχισμός. Η συναισθηματική έξαψη που σου προκαλεί η ιδέα ενός αντικειμένου. Έξαψη και πολλές φορές εμμονή. Και εμείς οι παλιοί μουσικόφιλοι ξέρουμε πολύ καλά το συναίσθημα αυτό! Ειδικά οι βινυλιολάτρες!

Φτάνεις όμως καμιά φορά στο σημείο να χαίρεσαι περισσότερο την ύπαρξη του δίσκου σαν αντικείμενο στον χώρο σου παρά σαν εγγενή μουσική αξία. Η ηδονή του συλλέκτη... «Ναι το έχω και αυτό»... Στην σπάνια έκδοση με πρασινοκίτρινο βινύλιο και συσκευασία χαρτιού από δέντρο οξυάς... «Κοντογουρισμό» θα το έλεγε ένας φίλος! Για σκεφτείτε, πόσοι αλήθεια μπορούμε να δώσουμε, έστω να πουλήσουμε έναν δίσκο τον οποίο δεν ακούμε πια ποτέ; Λίγους ξέρω που να το έχουν κάνει (και όχι εγώ προφανώς!). Και όλοι το έκαναν σε εποχή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών με το παρελθόν. Εν βρασμώ...

Γι’ αυτό δεν δίνω ιδιαίτερη αξία σε διάφορες κινδυνολογίες που ακούω και διαβάζω τελευταία για το τέλος της μουσικής τώρα που ήρθε το κακό mp3 και το ακόμη πιο «διαβολικό» Internet. Προσωπικά βέβαια κάπου με συνεπαίρνει η ιδέα της «άυλης» μουσικής! Και όσο περνάνε τα χρόνια, όσο επιταχύνει το τραίνο της τεχνολογίας τόσο και η μουσική θα ...εξαϋλώνεται όλο και πιο πολύ. Υπάρχουν βάσιμες προβλέψεις ότι η επομένη γενικά δεν θα γνωρίζει καν το CD. Μήπως έτσι όμως έρχεται η μουσική πιο κοντά στην ουσία της, στην εξιδανίκευση, στην αποδέσμευση της από την «αντικειμενική» εξάρτηση; Ή μήπως την χάνει; Ή απλούστατα τα mp3 είναι τα νέα φετίχ; Δεν ξέρω...

Τις προάλλες ένας φίλος μου έδωσε τον σκληρό του δίσκο για να τον «φουλάρω» με τραγούδια! Του τον επέστρεψα «βαρύτερο» κατά 35 GB, ήτοι 500 δίσκους.! 5000 τραγούδια! «Βαρύτερο» είπα; Θυμάμαι την ταινία «21 γραμμάρια». Τόσο είναι υποτίθεται το βάρος μιας ανθρώπινης ψυχής... Έχει κανείς άραγε μετρήσει ποτέ πόσο «ζυγίζει» ένα τραγούδι;

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 7

Είναι φορές τελευταία που με φοβίζουν ακόμα και οι θετικές μου σκέψεις. Μου συμβαίνει συνήθως, όταν με κάποιο τρόπο μου φαίνονται υπεργήινες, εκεί κατέληξα. Τις αποφεύγω, πλέον, όπως ο διάβολος το λιβάνι, όπως αποφεύγω και τα δελτία ειδήσεων των οκτώ (που τραβάνε μέχρι τις εννιά) και μου επιδεινώνουν την κατάσταση.

Τι θα έκανα, λόγου χάρη, αν μια όμορφη μέρα μου έλεγε κάποιος σταράτα να σταματήσω επιτέλους την πολύχρονη γκρίνια και να τα μαζέψω αμέσως για μια νεότευκτη πόλη σε μια καινούργια χώρα. Λέγοντάς μου συνάμα ότι είναι στο χέρι μου να στήσω την κοινωνία της όπως εγώ την έχω στο κεφάλι μου, αφού απηύδησε που όλο τίποτα δε μου αρέσει. Να υποθέσω δε πως μια τέτοια σκέψη δεν έχει περάσει απ’ το μυαλό των περισσότερων από σας, ίσως και ποτέ. Ωστόσο, το θέμα δεν είναι τόσο εύκολο για να χοροπηδάμε σα μικρά παιδιά που τους αγόρασαν γλειφιτζούρι. Μόνον όταν αρχίσει κανείς να βάζει κάτω τα πράγματα και να δουλεύει την σε άτοπο απαγωγή για το ποια τελικώς παίρνει μαζί του απ’ αυτήν την κοινωνία στην καινούργια και τι πετάει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας και της μνήμης καταλαβαίνει και τη δυσκολία του εγχειρήματος. Δοκιμάστε το και θα δείτε τι εννοώ.

Ο κόσμος που ζούμε έχει ζυμωμένα τα δικά μας μειονεκτήματα, είναι από μόνος του μια τρελή αντεπίθεση στην επίθεση όπου οι άγραφοι νόμοι του ισχυρότερου αρκούν για να βγάλουν τους νομοθέτες αιώνων άχρηστους.

Πλανήτης δικαίου δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε κράτος, επίσης. Ούτε πόλη, πάλι επίσης. Και όταν αρχίζει κανείς να κλείνει το πεδίο σαν τανάλια έως ότου γίνει τόσο μικρό όσο και κάτι αμιγώς εξατομικευμένο συνειδητοποιεί και το γιατί: μπορεί σε μεμονωμένες περιπτώσεις στοχαστών, οραματιστών και φιλοσόφων του παρελθόντος το δίκαιο να ήταν κάτι συγκεκριμένο και βεβαίως εφαρμόσιμο, και όχι γενικόλογο ως έννοια, αλλά όταν άρχιζαν να μαζεύονται περισσότεροι στο θέμα, να στήνεται ομάδα με πάνω από δύο, δηλαδή, το δίκαιο πήγαινε περίπατο και παρέμενε μονάχα ως πολυτελής σπουδή. Κι αυτό από τότε, πολύ παλιά, δηλαδή ανέκαθεν.

Καθετί ιδεατό είναι από πάρα πολλές πλευρές ωραίο. Είναι, εντούτοις, και δύσκολο συγχρόνως. Και το πιο απλό από αυτά είναι μερικές φορές και το δυσκολότερο, όπως το να λέει κανείς «θέλω ένα δικαιότερο κόσμο» και να περιμένει αυτό να πραγματοποιηθεί.

(Από το www.humor.gr ψάρεψα και «τη μπάλα στα μούτρα», μου άρεσε και ως σύλληψη. Ο δημιουργός του αγνοείται, αν το δει ας επικοινωνήσει και θα αποκατασταθεί και τυπικά.)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Beat on the Brut

Πρέπει να ομολογήσω πως όταν άκουσα το δισκάκι των Art Brut πριν από αρκετούς μήνες, δεν μου είχε κάνει καμία ιδιαίτερη εντύπωση ώστε να ξεχωρίσει μέσα από έναν σωρό δίσκων που περίμεναν υπομονετικά την ακρόαση τους. Μετά το πολύ φειδωλό χρονικά (εντάξει έναν δίσκο έχουν τα παιδιά!) πλην όμως αρκούντως διασκεδαστικό live τους, κάπου εκείνη η άποψη μου κλονίστηκε. Γιατί οι Art Brut είναι από τις μπάντες εκείνες που σε διασκεδάζουν και κάνουν μια συναυλία τους αξιοβίωτη. Βασικά ο εξής ένας είναι η αιτία: Eddie Argos. Με εμφάνιση Άγγλου μπούλη, με κοιλίτσα και μάγουλο-φράπα, είναι ένας χαρισματικός performer, αεικίνητος ο οποίος λες και έχει φάει γλιστρίδα δεν βάζει γλώσσα μέσα (γι’ αυτό και παρομοιάζεται συχνά με τον Mark E.Smith). Την άλλη μέρα στο σπίτι, αντί να ακολουθήσω τη συμβουλή του Argos και να φτιάξω μια μπάντα (δεν μας παίρνει και ηλικιακά πια!) έδωσα στον δίσκο των Art Brut μια δεύτερη ευκαιρία... Φευ! Το art punk τους δεν μου ακούστηκε και τόσο εμπνευσμένο, σε κάποιον που έχει αρκετές ώρες πτήσης με Fall ή Pere Ubu.


Επιμύθιο γενικό και τολμηρό: αυτό που σώζει πλέον το κλασικό σχήμα μπάσο-κιθάρα-ντραμς είναι η εκάστοτε σκηνική παρουσία. Μέχρι πότε όμως; Σε επόμενο σημείωμα θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε αυτό το ζήτημα... Και να δούμε αν εκείνο που τραγούδησε κάποτε ο
Neil Young «rockn roll will never die» ισχύει ακόμη ή είναι είναι τόσο κενό όσο και το σύνθημα «το Πολυτεχνείο ζει» (για να πιάσουμε και την επικαιρότητα!)

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

ΣΕ ΕΣΑΣ ΜΙΛΑΩ ΜΑΛΑΚΕΣ…

(προοδευτικοί αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας)

Ας καγχάσουμε!

Την Κυριακή το πρωί η Ελευθεροτυπία μας προέτρεψε να κλείσουμε την τηλεόραση και να ανοίξουμε ένα παράθυρο στη ζωή. Ομολογουμένως πρωτότυπη η άποψη που θέλει την τηλεόραση να κλείνει το παράθυρο της ζωής στο σύγχρονο άνθρωπο. Κάτι τέτοια περιμένουμε από τον τύπο της προοδευτικής και της «κάποτε-να-‘χαμε» ανατρεπτικής παράταξης. Την επόμενη εβδομάδα ελπίζουμε σε προτροπή «ανοίξτε κανένα βιβλίο»… Δεν έχουν ακουστεί αυτά, αν δεν τα πει η «Ε» ποιος θα τα πει;

Ποια τηλεόραση να κλείσουμε με την ευκαιρία; Φαντάζομαι όχι το Mega Channel που με κάποιο τρόπο εμπλέκεται στην ιδιοκτησία του και ο εκδοτικός όμιλος της Ελευθεροτυπίας, ε; Γιατί έτσι θα ξεμείνει από φράγκα ο Όμιλος, οι εφημερίδες είναι που είναι προβληματικές, θα κλείσει και η Ελευθεροτυπία και έπειτα ποιον θα έχουμε να μας λέει τι να κάνουμε για να γίνουμε ενεργοί πολίτες; Μπέρδεμα αυτό; Να κλείσουμε δηλαδή το Κανάλι Των Εκδοτών, που το άνοιξαν οι εκδότες για να μπορούν να εκδίδουν τις εφημερίδες που λένε να το κλείσουμε; Ή μήπως όλα αυτά διευθετήθηκαν με το βασικό μέτοχο και δεν ξέρω τι λέω;

Σε εσάς μιλάω μαλάκες και σε μένα το μαλάκα ασφαλώς. Που κληρονομήσαμε από τους προοδευτικούς γονείς μας την ιδέα ότι η Ελευθεροτυπία είναι «διαφορετική» εφημερίδα σε σχέση με το κατεστημένο του Λαμπράκη και τα αντιδραστικά έντυπα της Δεξιάς, αλλά και την συντήρηση της Καθημερινής. Ε, και είναι όσο να πεις. Συνεργάζεται και με την Liberation αν θυμάμαι καλά… Αυτό το μνημείο της συντηρητικής προόδου. Έχει και τον Ιό μέσα… Με αφιερωματάκια στους αντιρρησίες συνείδησης, με διαρκή κόντρα στους Ακροδεξιούς και τους Χρυσαυγίτες, την Εκκλησία και την «άλλη πλευρά» διατηρούμε το προφίλ της ανατροπής και έχουμε και δημοσιογράφους-ανατροπείς στο πλευρό μας για να υπερασπίζονται και το προφίλ μας και εμάς όποτε χρειαστεί. Επαναστατικά απολιθώματα του παρελθόντος τύπου Αντρέας Ρουμελιώτης ευνοούν τα παραπάνω… και ας αναλώνεται περί του τίποτα πλέον η στήλη του. Ξανά μπράβο!

Και σε δυο μέρες μέσα άλλαξε και πάλι ρότα η ζωή μας και ξυπνήσαμε από τον λήθαργο διαβάζοντας την επιστολή διαμαρτυρία του δεκατριάχρονου. Ο οποίος δεκατριάχρονος αποτυπώθηκε με απόλυτη ακρίβεια στα λόγια της (ημίτρελης ή έτσι μου ακούστηκε;) μάνας του, που από το πρωί της περασμένης Τρίτης μέχρι το βράδυ, από τον Παπαδάκη μέχρι τα δελτία των Οχτώ, αναπαρήγαγε σε Α4 τις σκέψεις του γιου της που όλοι εκπλαγήκαμε για την τόση ωριμότητα του, για το πλούσιο λεξιλόγιο του και για τις ανεπανόρθωτα ανατρεπτικές έννοιες που κατατρέχουν τη σκέψη του. Βρε από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ότι η μάνα έγραψε την επιστολή και βγήκε τσάρκα στην τηλεόραση που έπρεπε από την Κυριακή ήδη να έχουμε κλείσει και σέρνει και τον 13αχρονο-θαύμα πέρα-δώθε;

Και όσο υπάρχουν Αλέξανδροι, ε; Βολεύει και το όνομα το 100% ελληνικό, το αεράτο, το ηρωικό! Και πάμε! Συγκινήθηκαν ο Μαχαιρίτσας και ο Πλιάτσικας και έκαναν δηλώσεις! Ο Νταλάρας στην απ’ έξω ή επενέβη ο άθλιος ο Πανούσης και εξαφάνισε τις δηλώσεις του; Πως πέφτουμε όλοι από τα σύννεφα τόσο εύκολα να πούμε… Και πόσο την είχαμε αράξει εκεί πάνω πριν μας κατεβάσει η «Ε»;

Επώνυμα ρούχα, ακριβά αυτοκίνητα, γονείς που εξαγοράζουν με φράγκα και δώρα την ησυχία τους από τα παιδιά τους. Αυτό πάει να πει ότι ζούμε σε καταναλωτική κοινωνία και ζούμε μόνο για τα φράγκα και έχουμε χάσει την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας, έτσι; Γιατί δεν μας τα εξηγείτε ρε παιδιά. Αυτά είναι νέα πράγματα να πούμε. Εντάξει μας τα λέγανε κάποτε οι εκθεσάδες στο Λύκειο και το Φροντιστήριο, αλλά περάσανε τα χρόνια.

Αν λέω ψέματα, να με κάψει ο θεός! Τι γλαφυρότητα εκφράσεων, κι ο θεός τι κάνει και δεν στέλνει φωτιές; Αμελεί; Επιτέλους ζούμε το πρώτο reality μέσω εφημερίδων. Η Ελευθεροτυπία γίνεται Τατιάνα και εμείς από κάτω δακρύζουμε αβίαστα. Και μαζί γίνεται και «σύζυγος Τατιάνας» και στήνει το reality με ψεύτικα ρεπορτάζ. Και τσιμπάνε όλοι. Και το βράδυ κάνει και θεατρική ανάγνωση ο Λαζόπουλος και μαζεύουμε τα κομμάτια μας για δυο μέρες.

Ε γιατί δεν κάθεστε όλοι μαζί να διαβάσετε έναν Ρίτσο; Για δεκάχρονα τα έγραφε ο Ρίτσος. Μέχρι τα 20 πρέπει να έχεις περάσει στον Εμπειρίκο και από τα 25 και μετά Πυρηνική Φυσική… το ανάγνωσμα του καθημερινού καφέ. Σπεύσατε!

Θυμάται κανείς εκείνα τα παιδάκια - καρμπόν που με την ευχή των μαμάδων τους φέρνανε βόλτες στη Βουλή Των Εφήβων και καταφέρνανε να λένε πιο συντηρητικές και πιο κοινότοπες μαλακίες και από τον πιο ξεχασμένο βουλευτή της δεξιάς; Καλά δεν έληξε αυτό το φαινόμενο; Πάμε για την βουλή των προ-εφήβων τώρα έτσι; Να βγαίνει ο κάθε απουσιολόγος στα έδρανα και να καταριέται τους συμμαθητές του που ακούνε Βίσση και Παπαρίζου. Ιδού το πρόβλημα, εντοπίστηκε! Στροφή στο ανταρτο-ροκ του Τζαβέλλα και στα σχολεία τώρα. Δεξιά κυβέρνηση με αριστερό προφίλ δεν έχουμε;

Γουστάρω σκεπτόμενα δημοτικά και σκεπτόμενα νήπια! Αλλοτρίωση, καταναλωτισμός, αριβισμός, τυχοδιωκτισμός… στα δέκα μας χρόνια να έχουμε επίγνωση ότι οι τράπεζες μας κλέβουν και να ξέρουμε την τελευταία απόφαση του Αρείου Πάγου για τα πανωτόκια από έξω.

Εγκλωβιστήκαμε στην καταλυτική αποχαύνωση… Και εγώ μαζί σου μεγάλε πέστα! Σε πιστεύουμε. Συνέχισε το έτσι και σε πέντε χρόνια που θα αναρωτιέσαι γιατί σε φτύνουν οι γκόμενες σε όλη τη διάρκεια του σχολείου και γιατί δεν πέρασες την εφηβεία της αποχαύνωσης. Πριν από όλα αυτά βάλε να δεις αγκαλιά με τη μαμά το About A Boy. Ή διάβασε το έστω το βιβλίο του Nick Hornby αφού η μαμά δεν αφήνει να βλέπουμε τηλεόραση. Εκεί μια μάνα οικολόγος, ακτιβίστρια, χίπισα και ιδεολόγος δεν είναι που καταστρέφει το παιδί της επιβάλλοντας του να ζει όπως αυτή και να σκέφτεται αυτά που το βάζει να σκέφτεται αυτή… και το καταντάει καταθλιπτικό, αποξενωμένο και ξενέρωτο; Γονείς δημιουργήστε τα παιδιά σας, μην τα αφήνετε έρμαια στην TV. Κάντε τα σαν κι εσάς, τώρα όσο είναι νωρίς!

Ε, πολύ θέλω να γνωρίσω αυτό το παιδάκι και τη μάνα του. Κάτι μου λέει ότι βάζουν πλώρη για το ελληνικό remake της ταινίας!

Και διαβάζω δηλώσεις, να πούμε, από εκπαιδευτικούς, γονείς, συγγραφείς παιδικών βιβλίων, οι κουλουρτζήδες γιατί απέχουνε άραγε… και όλοι συγκλονισμένοι. Και κανείς δεν αναρωτιέται αν πρόκειται για μούφα. Μα κανείς;

Η Ελευθεροτυπία μας περνάει στο επόμενο στάδιο του κόσμου των εφημερίδων. Στήνονται σκηνικά θαυμασμού, καλείται ο Μανωλάκης της διπλανής πόρτας να ξυπνήσει όλους εμάς που χαϊδεύουμε τα δέρματα στο cabrio και δε μας νοιάζει τίποτε άλλο… και όλα αυτά είναι ουσιαστικός πολιτικός λόγος, είναι η πραγματική επικαιρότητα, είναι η νέα ανατρεπτική σκέψη.

Μα είμαστε τόσο μαλάκες… το μόνο που αναρωτιέμαι.

Μπράβο Αλέξανδρε αγόρι μου. Μην πάς να παίξεις τώρα. Έχω αφήσει έναν Τσόμσκι και έναν Λουντέμη στο τραπέζι της κουζίνας… για σήμερα. Ένα παιδί μετράει τις επιστολές- κραυγές αγωνίας!

Μπράβο «μαμά δεκατριάχρονου», έχεις γράψει και τίποτε άλλο να πούμε που πρέπει να διαβάσουμε με φάση Δούρειου Ίππου ή θα βγει και τίποτε σε μορφή DVD στο προσεχές μέλλον να σε γουστάρουμε και live!

Μπράβο και στην Ελευθεροτυπία που μας αναγκάζει στο εξής να την αλλάξουμε και να αγοράζουμε την Καθημερινή, που εκφράζει την συντήρηση με περισσή ειλικρίνεια και χωρίς μελό ήρωες του στυλ Βασιλάκης Καϊλας των 00s!

Η αντίδραση όπως εκφράστηκε τόσα χρόνια στους στίχους του Βασίλη Παπακωνσταντίνου επιτέλους περνάει στα χέρια της «άλλης» δημοσιογραφίας.

Να την χαίρεστε!

Άρης Καραμπεάζης

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Monday’s Editorial # 6

Για αυτήν την εβδομάδα είχα αφήσει σε μια άκρη του μυαλού μου να γράψω δυο γραμμές για την «Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Υπεγράφη σαν και προχθές, στις 4 Νοεμβρίου του 1950 στην Ρώμη. Ωστόσο, μόλις σήμερα αποφάσισα να μην αγγίξω καν το θέμα. Να το παρατήσω για κάποιον άλλον επίδοξο, κάποιον που δεν θα επηρεάζεται τόσο από όσα μπορεί να του συμβαίνουν σε προσωπικό επίπεδο και γράφει στρατευμένα και ανεμπόδιστα. Εγώ είμαι ένας ερασιτέχνης. Ένας που υποκύπτει στα συναισθήματά του.

Πάντως, αν κάτι πραγματικά εξοντώνεται στο περιβάλλον της σημερινής απρόσωπης και κανιβαλικής κοινωνίας της τηλεθέασης είναι το ανθρώπινο όραμα. Και του οράματος εξοντωμένου αυτός που τραβιέται από πίσω για να μην τρέξει προς το τέρμα είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Αυτό ήθελα να το πω.

Το χθεσινό, συμβολικό ασφαλώς, εξώφυλλο της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» με εκφράζει απόλυτα. Μου έδειξε πως υπάρχουν ακόμα τρόποι που διατρυπούν το αδιέξοδο, τρόποι που χαράζουν ένα χρυσαφένιο καλλιτεχνικό έψιλον ως το πρώτο γράμμα της παλιότερης λέξης αποδέσμευσης που γνωρίζει ο άνθρωπος ως άτομο: της ελευθερίας του.

Όλοι καταλαβαίνουμε πότε ένας κύκλος της ζωής μας έκλεισε. Πότε χρειάζεται να γυρίσουμε σελίδα. Πότε απαιτείται να είμαστε εμείς οι πιο δυνατοί όταν όλοι οι κοντινοί μας φοβούνται. Παρόλα αυτά στεναχωρήθηκα όταν διάβασα χθες το αποχαιρετιστήριο post στο blog του φίλου M. Hulot. Τον είχα συνηθίσει και μου άρεσε. Του το είχα πει και προσωπικά. Κατανοώ, όμως, και τους λόγους που τον οδήγησαν σε μια τέτοια απόφαση. Που τον έκαναν εν μέρει να θέλει να αποτραβηχτεί πιο πίσω. Έχω κάνει ακριβώς το ίδιο και εγώ στο παρελθόν. Είναι μια πράξη δύναμης που για να την κάνεις πρέπει να βγουν από μέσα σου πολλά περισσότερα από όσα δίνεις στους άλλους να καταλάβουν. Και, πάλι, τα πιο πολλά τα κρατάς για σένα.

Στα εφηβικά και αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια διάβαζα πάρα πολύ τον Hermann Hesse. Μετά έπαψα. Για χρόνια σχεδόν δεν τον ξανάγγιξα. Τις τελευταίες μέρες ξαναθυμάμαι συνεχώς εκείνη την περίφημη πρόταση-επικεφαλίδα από ένα κεφάλαιο του «Ντέμιαν» του.

Έγραφε: «Το πουλί βγαίνει από το αυγό παλεύοντας».

Άργησα κοντά δύο δεκαετίες για να χωνέψω το νόημα της στο όλο του. Μα τώρα νομίζω πως επιτέλους τα κατάφερα.

Ελπίζω και σας εύχομαι αυτό το επταήμερο που άρχισε να είναι για όλους σας καλύτερο από το προηγούμενο.

(Μέσα από την προσωπική σελίδα www.arvanitis.com.gr του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη έκανα ένα γενναίο zoom στο “Social Design” του. Ελπίζω έτσι να διαβάζεται.)

Πάνος Πανότας

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati

Dogville

Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους που έχουν περάσει πια στο συλλογικό ασυνείδητο είναι αυτός για την αγνότητα της αγίας ελληνικής επαρχίας. Τυποποιημένες εικόνες, καλοκάγαθοι γέροντες που διατηρούν τα ήθη και τις αξίες, την πατροπαράδοτη φιλοξενία, μελιτζάνες χωρίς φυτοφάρμακα και καλό γνήσιο κρασί, άνθρωποι αγνοί και άδολοι που δεν τους έχει «διαστρέψει η μόρφωση» και δεν έχουν αλλοτριωθεί, όπως οι κάτοικοι των «απρόσωπων γκρίζων τσιμεντουπόλεων», εκεί όπου οι «στέγες των ανθρώπων ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά....» μπλα, μπλα, και άλλα φληναφήματα με τα οποία συνήθως κάνουν πλύση εγκεφάλου οι εκθεσάδες στα παιδιά μπας και γράψουν το πολυπόθητο 19 στις Πανελλήνιες (με την ευκαιρία, πιστεύω ότι ο καθηγητής που κάνει την μεγαλύτερη και πιο μακροπρόθεσμη ζημιά στη σκέψη του μαθητή είναι ο αποκαλούμενος «εκθεσάς»).

Όσοι έχουν ζήσει επαρχία (και μάλιστα στη βαθιά!) ξέρουν πόσο φανταστική είναι αυτή η εικόνα... Γνωρίζουν την τραχύτητα και την αλαζονία της αμορφωσιάς (στα χωριά η λέξη «γραμματιζούμενος» έχει αρνητική συνήθως φόρτιση), ξέρουν ότι οι καλοκάγαθοι γέροντες παίζουν το ρόλο της τοπικής ηθικής αστυνομίας και του Μεγάλου Αδερφού που τα «πανθ’ ορά» (οι Τατιάνες είναι απλώς η τηλεοπτική εκδοχή του σαρκοβόρου κοινωνικού φασισμού που λέγεται «κουτσομπολιό»), ξέρουν ότι η περίφημη φιλοξενία (όταν υπάρχει) αφορά μόνο τον ξένο τουρίστα, αυτόν που θα φάει μια ελίτσα, θα πιεί και μια τσικουδιά και μετά «καλό δρόμο», ότι οι μελιτζάνες είναι τίγκα στο φυτοφάρμακο (τα περισσότερα κρούσματα καρκίνου πανελλαδικά είναι στις αγροτικές περιοχές) και ότι το χύμα κρασί εννιά στις δέκα περιπτώσεις ένα κοινό ξυδόκρασο...

Και φυσικά πάνω απ’ όλα ξέρουν τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ο διαφορετικός. Παλιότερα ήταν ο τρελός του χωριού ο δέκτης του καταπιεσμένου μαζικού σαδισμού. Η γυναίκα επίσης... Αυτό που σαν ανέκδοτο λέγεται ότι η «κυρα-Γιωργία έχει 2 παιδιά και ένα κορίτσι» ήταν και είναι ακόμη μια ζοφερή πραγματικότητα. Και φυσικά πάντα ο Ξένος... (για ξαναδιαβάστε τη συγκλονιστική «Μεγάλη Χίμαιρα» του Καραγάτση). Ειδικά ο αδύναμος, ο ευάλωτος ξένος, ο μετανάστης που εξαρτάται οικονομικά από μας... Που μας πλένει τα πιάτα, που μας μαζεύει τις ελιές, που μας ρουφάει το σπέρμα (20 Ευρώ έξτρα χωρίς προφυλακτικό)... (για ξαναδείτε και το Dogville)!

Αφρομή για τις σκέψεις αυτές είναι αυτή η ιστορία με το βιασμό της Βουλγάρας μαθήτριας από τέσσερα ελληνόπουλα (αλήθεια, τι θα γινόταν αν υπήρχε έστω και η απειροελάχιστη υποψία για το αντίθετο;;). Δεν έχω παρακολουθήσει την ιστορία αναλυτικά. Πιθανολογώ ήδη τον ευτελισμό της στα καναλοπαράθυρα. Ο βιασμός άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία της γενικευμένης φαλλοκρατίας (όχι αποκλειστικά αντρικό χαρακτηριστικό, υπάρχουν και γυναίκες φαλλοκράτες πλέον!), είναι ένα έγκλημα που παραμένει στην ουσία του ατιμώρητο. Δεν μ’ ενδιαφέρει να παρακολουθήσω την ιστορία επίσης γιατί με πονάει και με εξοργίζει... Γιατί την εξέλιξη την βλέπω... Συλλογική λήθη, τοπική επιβράβευση της μαγκιάς και τα παιδιά αυτά θα μεγαλώσουν και θα γίνουν και αυτοί νέοι «ευυπόληπτοι» πολίτες και σωστοί «οικογενειάρχες»...

Αντώνης Ξαγάς

These icons link to social bookmarking sites where readers can share and discover new web pages.
  • Digg
  • Sphinn
  • del.icio.us
  • Facebook
  • Mixx
  • Google
  • Furl
  • Reddit
  • Spurl
  • StumbleUpon
  • Technorati